І якое ўсё-ткі шчасце, што вопыт папярэднікаў нічаму такіх не вучыць!
…Яны стаялі на ўскрайку брукаванкі, паміж шэрымі дамамі, шэрым небам і няпэўным лёсам, такія шчаслівыя, што на іх, здавалася, азіраліся на развітанне нават восеньскія лісты, якія нёс паміраць кастрычніцкі вецер. Маладыя бясконца перачытвалі выдадзеную ім толькі што паперку: пасведчанне аб шлюбе. Добра, што працэдура гэтая да роспачы старасвецкіх матуль цяпер спрошчаная да смешнага. Але паступова ў паветры, ужо заплямленым кроплямі вечаровага дажджу, вымалёўвалася вычварнай славянскай вяззю самае непрыемнае для закаханых пытанне “Што далей?”
— Пойдзем да мяне? – прапанаваў Алесь.
Вераніка адмоўна пахітнула галавой.
— Разумееш, я так адразу не магу… Заявіцца да тваіх бацькоў… Не!
— Тады… да цябе? Усё роўна давядзецца знаёміцца са сваякамі, — як мага больш нязмушана прамовіў Алесь.
Нявеста разгублена паціснула плячыма… Бацька – чалавек круты... Мачысе, вядома, усё роўна, але пакрычаць заўсёды гатовая.
— Тады ў інтэрнат! Я ніколі сабе не дарую, калі зараз мы проста разыдземся… Адгэтуль – і назаўсёды – мы разам! Хлопцы абавякова зарганізуюць нам пакойчык!
— І банкецік? – здзекліва прамовіла Вераніка. – Прабач, але мне зараз меней за ўсё хочацца шумнай кампаніі. Як і натацый дарослых і разумных…
— Халера… Тады… вось што, пайшлі ва ўніверсітэт! – заявіў Алесь.
Дзяўчына разгубілася.
— Навошта?
— Ну як! – у вачах новаспечанага мужа загарэліся агеньчыкі. — Там яшчэ мусіць быць адчынена – бо вячэрнія курсы займаюцца. Прабярэмся. Стаімся дзесьці… І пераначуем, ды хоць бы ў актавай зале. У мяне во – ключ ад яе ёсць!
— Адкуль?
— Ты ж сама пазамінулы тыдзень з намі на рэпетыцыі туды бегала, да кастрычніцкіх святаў рыхтавацца. А мы й дасюль працягваем. Вершаваны рэвалюцыйны спектакль, лічы, гатовы. Каменданту надакучыла, што мы ключ ад актавай па дзесяць разоў на дзень пытаемся, выдаў дублікат, каб я вярнуў пасля свята. Так што – ёсць дзе адзначыць вяселле! А заўтра нешта вырашым.
Гэта, вядома, было абсалютовае глупства. Але і вокамгненны шлюб выглядаў не разумней. Яны купілі бутэльку ліманаду, чацвярцінку сітнага, кракаўскай каўбасы і некалькі шакаладных цукерак. Чым не банкет? Кастрычніцкі дождж толькі раздражнёна сыпануў услед парачцы жменю халодных пырскаў.
Алесь і Вераніка праслізнулі паўз дзядка-вахцёра, як два шкадлівыя нячысцікі-кручонікі. Яны сядзелі, прыціснуўшыся адно да аднаго, у такой вялізнай у цемры зале, і, халера, такой халоднай, пілі ліманад з цукеркамі і чакалі, калі сціхнуць апошнія галасы і крокі. Напэўна, гэта і было шчасце?
Нарэшце ўсё змоўкла, ліхтар за вакном развешваў навакол прывідныя ромбы свайго святла, вялізны партрэт Сталіна сурова пазіраў з задніка сцэны.
— Чакай, зараз мы цудоўна ўладкуемся! – заявіў Алесь. – Тут, за кулісамі, мы ўчора склалі стары зялёны занавес. Ну як стары… Проста парторг паглядзеў і сказаў, што тэрмінова трэба чырвоны, каб не ўзнікала асацыяцый з кантрэвалюцыйнай арганізацыяй “Зялёны дуб”.
— Па такой логіцы трэба ўсе дубы на Беларусі выкарчаваць! – фыркнула Вераніка. – Ідыёт у фрэнчы… Правільна Дубоўка напісаў у сваёй паэме:
Ты думаеш, культура ходзіць
У портках ката слаўнае камуны,
У портках генерала галіфэ?
Або ў марынарцы ходзіць Фрэнча –
Другога ката, ката нашых дзён?
— Ш-ш-ш… — Алесь жартаўліва зірнуў у бок партрэта. — Зараз правадыр пачуе – і парторгу дакладзе. Дапамажы мне лепей…
Маладыя выцягнулі з-за кулісаў цяжкі сувой. Алесь так-сяк зрабіў з яго падабенства ложка, падаслаўшы сваё паліто, залез між прапыленых столак, як у кокан:
— Хадзі сюды… Сагрэешся.
— Ты што, здурнеў? – разгубілася Вераніка. – Проста на сцэне?
— А чаму не? Тут цяплей, чым унізе, а між партрэтам і кафедрай і не дзьме зусім. Давай… Паліто сваё здымі, замест падушкі прыдасца.
За вакном праехала машына, святло ад фар зданню праплыло па столі. Машына, якая едзе так позна па горадзе – гэта было для месцічаў пудзіла ўжо горшае ад начніцаў, бо сведчыла аб жорсткай рэальнасці. Вераніка застыла, услухоўваючыся. Контру павезлі. Ці паехалі арыштоўваць? Колькі чалавек цяпер у Менску слепа ўглядаецца ў ноч, чакаючы, ці не наблізіцца гуд матору, ці не спыніцца ля іхняга дома “чорны варанок”? У іх на Чыгуначнай ужо з двух дамоў забіралі… Але ж гэта здараецца з кімсьці, толькі не з табой, па невядомых, але важных падставах… Пра гэта немагчыма было, не хацелася думаць.