— Бачыш, колькі? Як у свінні гразі!
У Шаўцова-Бузука не хапала смеласці адмовіць гэтаму дубаломаму хаму, гэтаму кадзіроўшчыку і тырану лакальнага трохпакаёвага маштабу. Ён пакорліва адкладваў кнігу ці здымаў навушнікі, чапляў на нос акуляры, браў шыла, клей, нажнічкі.
— Паглядзім, паглядзім, — з націскам на «я» казаў ён.
— Ды ўжо паглядзі! Добра паглядзі!
— Паглядзім…
— Толькі на балконе рабі, каб клеем сваім не смярдзеў.
— Паглядзім, паглядзім, — з веданнем справы мармытаў Шаўцоў-Бузук.
І хоць «глядзенне» звычайна заканчвалася касметычным рамонтам, прымітыўнай падклейкай, прышыўкай, падроўніваннем абцасаў, Ігар усё роўна быў больш-менш задаволены, што хоць нейкую карысць выдаіў ад нікчэмнага суседа.
— Тут бы поліўрэтанам, тут рубцы шліфануць, тут — прафілактыку, а вось тут набоечкі, — нібыта з веданнем справы апраўдваўся Шаўцоў-Бузук.
— Добра, давай, давай, — вырываў з яго рук атопкі Ігар.
Была ў яго яшчэ адна рыса, якая чамусьці больш за ўсё не падабалася Шаўцову-Бузуку, — Ігар не курыў. А такім людзям, заўважыў Шаўцоў-Бузук, як бы не хапае тых 10 хвілінаў, пакуль выкурваецца цыгарэта, на супакой, на абдумванне папярэдніх і будучых дзеяў; яны мала думаюць, на любое пытанне ў іх — імгненны адказ; яны, як ні дзіўна, больш нервовыя ў рухах, пальцы іх варушацца, цела торгаецца, вочы бегаюць, і яшчэ — усе яны нейкія звышактыўныя, надзеленыя гіпертрафіраванай прагай дзейнасці — хоць якой, усюды ім трэба паспець — а вось скажы ты: увесь час некуды імкнучыся, штораз зіркаючы на гадзіннік, яны заўсёды спазняюцца, нікуды не паспяваюць.
ІІІ
Шаўцоў-Бузук працягваў уставаць рана, хадзіць на сваю працу, клаў сваю цэглу ў мароз і сцюжу, у спёку і духату, пад дажджом і ветрам, на скразняках… І ўсё перад вачыма адно й тое: насілкі, вапна, раствор, цэгла. Спіна ў яго даўно была скурчаная. Рэўматызмы, артрыты, артрозы ўсё часцей пачалі мільгаць у бальнічных. Ён няўхільна набліжаўся да таго часу, калі вось-вось расквітнее ў ім цэлы букет самых розных хваробаў. Ён ужо ведаў, толькі яшчэ баяўся прызнацца сябе, што канец блізка, праца не сёння заўтра даканае яго. Увесь час ён думаў пра пенсію, і прыходзіў да высновы, што не дацягне да яе. «Ніколі не дацягну!»
І яму рабілася страшна.
Міжволі ён заўважаў, што ёсць іншыя заняткі, акрамя будоўлі. Ён зайздросціў дворніку, якога бачыў, калі бег на тралейбусны прыпынак. Дворнік, пазяхаючы, з шуфлем няспешна прымяраўся да свежага снегу на тратуары, і ў яго выглядзе, пазяханні, адзенні, у яго шуфлі была свабода, самастойнасць, якой ніколі не меў Шаўцоў-Бузук. Спяшаючыся да сваёй бытоўкі, ён праходзіў каля асветленых вокнаў, за якімі ў цяпле сядзелі людзі: за камп’ютарамі ці проста за сталамі. Гэтыя людзі самі не разумелі свайго шчасця. Яны маглі, ні ў кога не пытаючы дазволу, вось зараз выйсці на сняжок, пастаяць, пакурыць ці проста падыхаць свежым паветрам, потым, ні перад кім не апраўдваючыся, вярнуцца. Яны маглі спазніцца на працу і маглі сысці раней. Але ніколі, ні разу ён не пазайздросціў, напрыклад, маладым і здаровым Ігару са Светаю. У іх была тая ж самая залежнасць, тая ж славутая «ад званка да званка» адміністратыўнасць, якая апошнім часам пачала выклікаць у Шаўцова-Бузука проста фізічную агіду, і ён па вялікім рахунку не бачыў розніцы паміж іхнімі «чыстымі» працамі і сваёй — будаўніцкай. Ён вычытаў, што ўсходнія мужчыны пасля сарака гадоў перастаюць працаваць. Усё. Чалавек аддаў іншым даніну, цяпер можа сядзець на беразе рэчкі пад пальмаю, думаць пра жыццё і філасофстваваць. Ах, як гэта мудра!
Аднойчы яму, Шаўцову-Бузуку, і яшчэ двум з іхняй брыгады выпала халтура: трэба было ў выхадныя альбо пасля працы аднаму дачу падправіць і ў гарадской кватэры на балконе на першым паверсе люк унізе прабіць. Заказчык аказаўся пісьменнікам. Шаўцоў-Бузук анямеў ад захаплення. Ён першы раз у жыцці не па тэлевізары, не ў камп’ютары бачыў жывога пісьменніка, нават меў магчымасць зазірнуць у яго, так бы мовіць, творчую лабараторыю! Малады, не больш за сорак гадоў, выглядае на трыццаць. І — «пісьменнік»! Гэтая новая мода, якую Шаўцоў-Бузук ніяк не мог зразумець: смаркатая дзеўчынёха — паэт, школьнік — пісьменнік… Але многа чаго ў жыцці перакулілася, чаму тут дзівіцца.
— Колькі кніг вы напісалі? — наважыўся спытаць ён.
— А я ведаю? — шчыра адказаў пісьменнік. — Вось усе стаяць. Можа, раманаў з паўста.
У Шаўцова-Бузука ледзь малаток не выпаў з рук. Неверагодна! Нават калі ўявіць, што пісаць ён пачаў яшчэ ў школе, усё роўна атрымлівалася ў два месяцы па раману! Раней пісьменнік усё жыццё пісаў адну кнігу, паліў варыянты, пакутаваў, часта і не дапісваў яе… А тут! Малады чалавек нават не памятае, колькі напісаў. Калегам-будаўнікам пісьменнік не спадабаўся, яшчэ на дачы абгаварылі яго. Маўляў, недалуга, цвік не зможа забіць, пра апалубку ўяўлення не мае, шпалеры не паклеіць, люстру не падвесіць, нават лямпачку сам не ўкруціць… Не кажучы ўжо, каб паркет ці хоць звычайную драўляную падлогу паслаць: пакладзе на берлагі сырыя дошкі і не здагадаецца, што паміж кожнай трэсачка-распорка трэба, прычым у пачатку і ў канцы, бо калі гэтага не зрабіць — пачне высыхаць падлога, дошкі паробяцца гарбатымі і будуць лезці адна на адну, як жабы ўвесну. Але Шаўцоў-Бузук не слухаў іх. Ён ведаў, што ў іх кажа зайздрасць. Тут, у гэтых сценах, ствараліся вобразы, сюжэты, ажывалі выдуманыя людзі! Ён гатовы быў працаваць бясплатна.