— Зачыняемся, дзядзька. Што табе?
— Нічога, — адказаў Шаўцоў-Бузук і, павярнуўшыся, каб ісці, нечакана для сябе церануў рукою па вачах. Майстар заўважыў гэта. Ён дагнаў Шаўцова-Бузука. Пайшлі побач, пазнаёміліся. Майстра звалі Міхеевіч. Завярнулі ў блізкую, адразу каля атэлье, піўную. У піўной Шаўцоў-Бузук прызнаўся пра спіну, пра сацыяльны пакет… Пра тое, што не дацягне да пенсіі.
— Ну, пра пакет забудзь, — сказаў Міхеевіч. — Пра камфортныя ўмовы таксама. Але сёе-тое зрабіць можна. Шкада мне цябе. Ну хочаш, я з загадчыцай пагавару, прыбіральшчыкам цябе возьмем.
У Шаўцова-Бузука ад таксічнага паху клею, ад піва, а яшчэ больш ад чалавечай увагі сэрца ўзыграла:
— Не. Я ўжо бачу. Тут ад аднаго клею адурнееш. Увогуле, я не прашу — я прыходжу і бяру, — значна сказаў ён.
— Вось як, — пасміхнуўся Міхеевіч. — Чым жа мне табе памагчы?
— У вас ёсць унукі?
— Унучка, у дзясятым класе.
— Тады паможаце, — загадкава адказаў Шаўцоў-Бузук. Ён ужо ведаў, што рабіць.
Ён вярнуўся дамоў, прайшоў у свой пакой. Чуў, як Ігар скандаліў, Света плакала — ён нават не высунуў носа. На раніцу ён панёс заяву на звальненне. І калі выйшаў з аддзела кадраў з працоўнай кніжкай, уздыхнуў, расправіў плечы… Жыццё вакол! Вярнуўся і — адразу за ноўтбук.
Так Шаўцоў-Бузук пачаў пісаць раман. Гэта раней было складана, а цяпер — набяры ў пашукавіку «як напісаць раман» — і табе выскачыць падрабязная інструкцыя, цяпер ты і шавец, і кравец, і на дудзе ігрэц. Шаўцову-Бузуку спадабалася, што дзяржава чакае ад пісьменнікаў твораў, якія б спрыялі выхаванню грамадзян сваёй краіны і вучылі патрыятызму, што чакаецца твор «светлы, бадзёры, з аптымістычным героем, на якога хацелася быць бы падобным». Шаўцоў-Бузук і пачаў пісаць так, як ім хочацца. Спачатку блыталіся ў клавіятуры тоўстыя, заскарузлыя пальцы, але потым навучыўся дзюбаць двума ўказальнымі — і пайшло.
Раман. Пра пагранічніка.
1) Патрыятызм на рускай мове.
2) Нацыянальнае — дзеянне ў Беларусі.
3) Герой — мытнік. Сям’я. Каханне ў сям’і прысутнічае, але любоў да ўлады і да айчыны — «Белоруссии» — мацней. Герой сурова выконваў свой абавязак па абароне дзяржаўнай граніцы. Ён выкрываў кантрабанду, правоз нелегалаў, наркотыкаў. Хабар давалі — ён з гонарам не браў. Вечарам, стомлены, але чэсны, вяртаўся ў сям’ю. Выхадныя — дача, шашлыкі на беразе возера, дзе папутна герой займаецца добрымі справамі: выратоўвае дзяўчынку, якая далёка заплыла і ледзь не ўтапілася, чытае шумнай моладзі лекцыю пра ахову прыроды, і тыя, прысаромленыя, прыбіраюць за сабою пустыя пляшкі і недакуркі. Клопат пяшчотны пра састарэлых бацькоў, ён ім купляе лекі і мерае ціск. Любаванне прыгажосцю родных асін і бяроз.
4) Дэтэктыўнае. Укралі дачку, падкінулі грошы, дачку гераічна вызвалілі, грошы аказаліся фальшывыя.
5) Містычна-фальклорнае. Украдзеную дачку трымалі ў вясковай хаце, у старой глухой бабулі, якая казала «авось, нябось, чагось», да каровы якой прыпаўзаў вуж (Змяіны Цар) і смактаў вымя.
6) Спакушэнне героя маладой хцівай хаўрусніцай бандытаў, якую ён з абурэннем адвяргае.
7) Мора разліванае, цэлыя старонкі дыялогаў «глухога са сляпым»: — «Прошу вас следовать за мной». — «За вами?» — «Да, именно за мной…»
8) Аптымізм, станоўчасць ва ўсім — каб героі не хварэлі, не паміралі, не сумавалі. Пахмурнае надвор’е не апісваць, а толькі сонечнае, фарбы выбіраць свежыя, як ружы, якія кожны вечар прыносіць герой каханай жонцы.
Шаўцоў-Бузук працаваў як апантаны, нават пакурыць на балкон не выходзіў. Гэтыя змены ў яго паводзінах так уразілі Ігара, што ён не чапляўся да суседа і не біў яго. Праз месяц дзвесце дваццаць старонак, як лёду, былі гатовыя. Раздрукаваныя. Унучка Міхеевіча, з якім Шаўцоў-Бузук пасябраваў, выправіла граматычныя памылкі, заадно крышку — стыль. І Шаўцоў-Бузук, хвалюючыся, панёс твор пісьменніку. Пісьменнік пакруціў у руках папку, чамусьці ўзважыў яе на далоні. І… аддаў назад.
— Ды вы хоць пачытайце першы радок! — узмаліўся Шаўцоў-Бузук.
— Не хачу. Чаму гэта вам прыйшло ў галаву? Паглядзелі, як я жыву? Пазайздросцілі? Самому так захацелася?
— Не! — прыціснуў руку да сэрца Шаўцоў-Бузук. — У інтэрнэце пішуць… конкурсы… патрыятызм…
— А, вы начыталіся, што ў нас няма сваёй «Ціхай Прыпяці»? — насмешліва казаў пісьменнік, для якога гэтыя пытанні даўно былі вырашаны. — Няма, бо не трэба. А як толькі спатрэбяцца — так і з’явяцца, паверце. А пакуль усё гэта глупства. Састарэла, калега! Усё састарэла. І «Ціхая Прыпяць», і мова, і патрыятызм, і Еўропа, і… — пісьменнік сказаў у рыфму Еўропе.
Яго словы дабівалі няшчаснага Шаўцова-Бузука. Ён ужо бачыў, што пацярпеў поўны крах. Прыніжаны, з папкай пад пахаю, ён толькі думаў: зноў будоўля! Як вяртацца? З такім гонарам звальняўся… Ды і не зможа, фізічна не зможа ён больш працаваць! Камісію не пройдзе!