Сучасная Ніке
Меднавалосая Ніке ішла прада мной.
Яе шавялюра дымілася пахам маёй даўняй спадзевы,
Што ёсць іншы свет, недзе там, за сёмай ракой:
Рухліва-прынадны і першаісна-боска-напеўны,
Дзе ў жывых кругах нагрэтага святла
Расхінутыя свету па-дзіцячы душы;
Куды, аднак, ніколі не ступіць мне, нават ў снах.
Ішла, крылатая. Мой цень — за ёй, меднавалосай,
Той, што адтуль з’явілася, мабыць, на міг,
Каб абцякальнымі абрысамі акругласцей сваіх,
Перамагаючы, тутэйшае жыццё наўкольнае абагавіць.
* * *
Рыжы, пахучы мёдам гародчык,
Геаметрычны спакой, летні одум.
Але пыл смутку, трывожна-пякучы,
За сэрца сціскае
Зялёным вянком прахалоды:
Мая хата з дажджу,
Мая хата стаіць пакрыёму.
Увайдзі, маё сонейка, ў дом,
Сонцанятам будзь ў маім доме!
* * *
О, як гады празрыстыя ляцяць,
Калі, у позні час жыцця,
Любоў шалёная прыходзіць.
Як ранняй слодычы вяртаецца ажур,
Як маладосць варушыцца на сподзе!
Як хочацца душэўнага цяпла
І шчасце шчасцем затрымаць!
Але няма спагады у прыродзе.
На свеце радасці няма.
Ёсць толкі полымя адно, гарачае,
Якім гарыць і неба, і зямля.
Выпрабаванне спакусай
Самота стукае ў дзверы, самота
ўваходзіць у дом і ў маю чашу жыцця,
налітую спаўна, кладзе жывы пялёстак ружы
колеру вуснаў жанчыны распуснай.
А мне мілейшае маўчанне палыну,
мне слодычу — ажухлая цыкута.
* * *
Жанчына,
што нечакана выйшла
з рамы вечнасці ў мой злічальны час,
была
Дзевятай сімфоніяй Бетховена
ін мінор.
У голасе яе
гучаў далёкіх продкаў хор.
І ў гэтым хоры,
вельмі паволі і пявуча,
яна ка мне плыла па моры
усёй постаццю дзявочай.
Чалавек дажджу
Дождж ідзе на маю галаву пахмурна-навесны,
Дождж-напамін пра хуткаплыннасць светлаблакітнай песні.
Дождж ідзе. На маю галаву. Дождж серабрыставалосы.
І сплывае як ласка і глыбейшыя сэнсы маўклівых нябёсаў.
Дождж ідзе і хвалюецца сам і мяне ён хвалюе да плачу,
Шапаціць над маёй галавой як дакор мілагучны маці.
Ідзе дождж як не дождж — на маю галаву сыплецца шкліва
Нараканняў далёкіх і блізкіх людзей і праклён іх шчаслівы.
На маю галаву дождж ідзе. Дзень у дзень, дзе ні дзенься,
І плёхае следам па мокрых слізгах майго неадбежнага ценю.
Дождж празрыстаю песняй з вільготных аблокаў ідзе...
І я, родным ахутан макроццем, іду па плыткай, звонкай вадзе.
Паводле Іова
Летась добра было. Сонца папераменна
стварала дзень і ноч. Нумараваныя дні
праміналі нябачна, няўхільна
і без майго намагання.
І ночы штоночы жыццё вышывалі
жывою мярэжкай — без майго намагання.
І без высілку майго дождж ішоў
і пясок асыпаўся з магіл,
і ткаўся лугамі з гаючых траў кілім.
І рыба жыла, без мяне, у вадзе,
і птушкі будавалі гнёзды.
Наўздзіў наўкол сады цвілі
і па далінах коней табуны
ганяліся за табунамі жарабіц.
Я непатрэбны быў, здавалася, нідзе
нікому ў гэтым свеце, першым і апошнім.