Хіба яго можна параўнаць з кім-небудзь з іх? Ён для мяне самы блізкі, паважаны і дарагі чалавек! Незнаёмы з вуліцы — міраж, фантазія, забава... Нездарма яго воблік ужо неяк растварыўся, знік... Толькі за нешта няёмка перад Косцем.
— Як, па-твойму, можа яшчэ хто цікавіцца мною як жанчынай?
— Як цябе спаткаў восьмы клас?
— Ты меў рацыю: усё скончылася добра.
— А Паплаўскі?
— Вінаваты — вачэй не падымае.
— Ці я табе не казаў?
— Казаў, казаў, памятаю і цаню... Чуеш, як па-твойму, можа яшчэ хто цікавіцца мной як жанчынай?
— Вы-ыдумала!
— А ты адкажы!
— Каму ты патрэбная?!
— Так-такі і нікому?
— Ну... мне, дзецям сваім...
— А яшчэ?
— Галі, Веры...
— Ай! Ты ж сам казаў, што я падобна на мадонну з карціны ў Пушкінскім музеі!
— Цяпер шкадую!
— Не выкручвайся: адказвай на пытанне!
— Чорт яго ведае! — пачынае няўпэўнена і заклапочана.— Тое, падабаецца табе хто ці не,— справа не волі, розуму, а — пачуццяў. Ім не загадаеш..,
— Толькі? — вырываецца ў мяне.
Косцю мне шкада.
— Што галоўнае павінна быць у кабеты? Добразычлівасць і прывабнасць. Гэтага ў цябе — аж занадта!
— Ой, ты сур'ёзна?!
Косцю кранае мая радасць. Ён гаворыць ужо цёпла, узрушана:
— Яшчэ ў цябе ёсць абаяльнасць...
— І яшчэ?
— А яшчэ — маеш такі характар, што ты заўсёды мусіш пра некага клапаціцца: пра мяне, дзяцей, каго іншага... Ты гэтым падобна на маю маму.
— А яшчэ?
Ён папраўляе мае валасы і дзівіцца:
— Не, аднак, ты здорава падобна на Джаконду!
— О-го!
— Я не жартую. Такі самы авал твару, такі ж нос, канфігурацыя лба, такія ж вочы... Адно — чаму твае валасы такія непаслухмяныя?! Гэ, калі ты паспела зрабіць завіўку?
— Здрасце, толькі ўбачыў? Сем гадоў нявестка дома і не бачыла, што кошка без хваста!
— Калі?
— Ужо дзён з пяць.
Косця заклапочана стараецца разгладзіць маю прычоску:
— Табе яна не ідзе.
— Бо я завілася толькі крыху!
— Табе яна не ідзе, чуеш?
— Бо часу не было выседжваць паўдня ў цырульні!.. Ведаеш, як там жанчыны мэнчацца? Бы за часоў святой інквізіцыі на вогнішчы!..
— Не бараніся, а слухай!
— Слухаю, Косцік, слухаю...
— Думаеш, Леанарда да Вінчы зрабіў Монне Лізе звычайную прычоску і просты прабор так сабе? Кудзеркі ёй былі не да твару! Вазьмі з паліцы кніжку і прыглядзіся да малюнка сама, калі мне не хочаш верыць!
— Ве-еру! Дзякуй за параду! Больш ніколі не буду завівацца, от пабачыш!
— А голас у цябе зычны, пявучы, малады...
— Маладзенькі?
— Ён у цябе нават маладзейшы за твар! — Косця дзівіцца з уласнага адкрыцця.
— Значыць, я магу яшчэ каму-небудзь і падабацца? — крычу, шчаслівая.
— Можаш.
— Праўда?
— Праўда.
— Ой, які ты ў мяне харо-ошы! — кідаюся яго абдымаць.
— Пачакай, а чаму гэта табе раптам прыйшло ў галаву? І менавіта сёння?
— Проста так!
— Проста так нічога не бывае. Прызнавайся!
— Не прызнаюся!
— Хочаш, каб у цябе хтосьці закахаўся?
— Хачу!
— Хто?
— Не скажу!
— Скажаш!
— Не!
— Не адстану. Кажы, хто?
— Ты!..
— Фу, балбочам мы з табой пра нешта, як малыя!
— Сама
пачала!
— А з кім мне пагаварыць, па-твойму?
Косця вінавата задумваецца.
Шкада яго.
— Давай лепш сходзім у кіно! Жыццё ідзе міма нас, а мы нават пахадзіць разам не маем калі, як людзі.
— Давай! — рашуча складвае ён паперы і спрытна ляскае замком машынкі, каб не дабраліся да клавішаў малыя.
— Толькі дзяцей накармлю.
— Кармі.
Як мала трэба чалавеку для шчасця. Крыху цёплых слоў, крыху ўвагі, спачування...
...Праз гадзіну мы ўжо на вуліцы. З Косцем я шчырая, чулая, вясёлая. Мне з ім добра, як было ў першыя дні, калі пажаніліся.
Вечарам кладзёмся спаць.
— Ты такі сёння добры быў да мяне! — уздыхаю, шчаслівая.— Мне так хочацца яшчэ з табой пагаварыць, ды сон разбірае...
— То спі. Яшчэ нагаворымся — цэлае жыццё наперадзе!
— Ай! Ты лепш скажы што-небудзь разбудзіцельнае!
— Як ты сказала? — рагоча муж.
— Разбудзіцельнае.
— Ха-ха-ха-ха!..— прыўзнімаецца ён.
— Толькі не ўздумай зараз даставаць блакнот, каб запісаць слова, бо расплачуся! Хоць на хвіліну забудзь, хто ты! Няўжо не зможаш?
— Паспрабую.
— Ну і добра.
— Значыць — разбудзіцельнае?
— Ага.
— Але што?
— Пахвалі зноў, як учора...
— Сёння ж ты нахабнікаў не лупцавала? Не лупцавала! Завошта хваліць?
— За што-небудзь!