* * *
Таргуецца,
лаецца,
жмурыць вочы
Гандлярка бойкая — Камароўка.
Тая самая, дзе аднойчы
Разгавеўся мядзведзь скамарохам.
— Яблыкі!
Яблыкі без чарвінкі.
— Купляйце дыні!
Не дыні — глобусы.
Ля латка «Прамтавары»,
прымяраючы чаравікі,
Скача, як буслянятка, хлопчык.
Помач матчына — шчыры ягаднік —
Штодзень спяшаўся на рынак рана,
A камароўка цяпер абыякава
Глядзіць па ягоную радасць.
Забылася ветка малінніку злая,
Здаецца, зусім крапіва не стракалася...
A Камароўка таргуецца,
лаецца,
Па самыя вочы — касынка стракатая.
A ўсё ж чаравікі прымераць хочацца,
Ды не дацягнецца да прылаўка.
Зірнуў на сярдзітыя цыпкі хлопчыка —
I мне закалоліся шышкі i лапкі...
ПАРК
Бор малады жывіцай пах,
Вёў дзён падлік ад ночы,
Пакуль высокі тытул —
«Парк»
Не атрымаў аднойчы.
Стары праезджаны бальшак
Зваць пачалі праспектам.
З крывой сасны глухі глушак
Глядзеў на ўсё, як скептык...
Яшчэ нядаўна тут грыбы
Раслі сабе без плана.
Ад жураўлінае трубы
Будзіліся паляны.
Бор у тумане зябка груз
Па самыя халявы.
I тут грузнеў крамяны грузд,
Рос баравік смуглявы.
Не ўбачыш зараз пнёў гарбы.
Алейкі — дзе ні глянеш.
I рэпрадуктараў грыбы,
I ягады гірляндаў
Трымаюць сосны на плячах —
Ім план даведзен строгі.
Дажджы ў нейлонавых плашчах
Ідуць узбоч дарогі.
На лавачках сумуе парк
Ад санаторнай седні,
Глытаючы
забыты пах
Смалы
з бароў суседніх.
* * *
Сам суцяшаешся:
— I класікі
на хлеб надзённы зараблялі.
Нястача брала ix за хлясцікі,
ішла з мятлой i аграблямі.
I думка правільная лашчыцца:
надзённы зараблю спачатку,
пасля вазьмуся ўжо за класіку,—
яна, вядома, пачакае.
Глядзіш, i да кавалка ласага
прывык,
навошта крык i лямант.
Хлеб па стале ляжыць,
a класіка
так i не бралася за клямку...
ВОСЕНЬ
Ціха — ажно закладвае вушы.
Дзюбай забінтаванай —
адбіў за лета
Грукае дзяцел у азалелы ствол.
Сосен пявучых
ні ўвечар, ні рана
Не ўчуеш наўкол.
На дол
сыплецца толькі ігліца,
Быццам
бурая поўсць з мядзведзя.
Ледзьве
шэпчуць сасна з сасною
(Яны зазвіняць вясною!).
Крадзецца золь напрасткі
да ракі,
Бая ты,
паўзе каля самай!
Летам полю
звінець каласамі!
А покуль замоўкла ўсё...
ПРЫБАЛТЫКА
Маіх летуценняў прабабка —
Прыбалтыка.
Вясны маёй
першая ластаўка,
Чакаю —
ты зноўку вернешся
I, як касынкаю аднакласніца,
Махнеш мне ветразем
светлым вераснем.
Я шчырае слова табе выношваў,
Як першынца маці юная.
Слова над сэрца тоўхала ножкаю,
Разам са мною трызніла дзюнамі.
А за маімі заспанымі вокнамі
Горбілі гурбы гарбы свае вострыя.
Бура ў бары галасіла ды войкала,
Нібы на салёным эстонскім востраве.
Памлець там на бераг нагрэты палезе,
Прабой разагнуўшы,
прыбой ускалмачаны.
За сінім застоллем
Краіна паэзія
Шліфуе бурштын слова мовы матчынай.
I вершы гарластымі чайкамі вылецяць,
Ix крылы прапахлі глыбінямі, рыбаю.
Пa гулкіх, як раніца,
Вузкіх вуліцах
Не размінешся ні з сябрам, ні з рыфмаю.
I ў снах i ў падумках
цябе я такою бачу
З ікрамі загарэлымі,
з позіркам
сінім,—
рыбачка.