Трывожнага дыхання
Трывожны сухавей,
Трывожныя ў тумане
Пагляды ласкавей...
Прачнулася світанне —
Пакінулі пакой
Пачэснымі сватамі
I цішыня й спакой.
Прыцішаныя крокі.
I — паварот ключа.
Нырае ў сон таропка
Маладзічок пляча...
* * *
Дзень пачынаю
Думкаю пра цябе.
...Жоўтае лісце чынары
Дол перасмяглы дзяўбе.
Начэй вераб'іных,
Ліўняў
Не ведаюць арыкі.
Просяць лісты-палахліўцы
Папіць у цябе з рукі.
Горы ношай цяжкою
Цягнуць вякоў тугу...
А я выводжу, як школьнік,
Імя тваё на снягу.
I ад яго, гарачага,
Снег растае.
У бары заінелым бачу
Вочы твае.
Успомніў песню раскосую
I развярэдзіў жуду:
«Калі астарэю, з посахам
Я да цябе не пайду,
Бо посах мой
першы прыйдзе.
КАМЕННАЯ БAЛАДА
Не пайду я да Менска
ад шляху Віленска;
а пайду па шляху Віленскім,
спаткаюся з Мянескам.
Ссівеў маркоты сын — налын
На ўсіх шляхах расстайных.
Над Свіслаччу грукоча млын,
Аж берагі хістае.
Сем грозных колаў у млыне
(Хоць трохі сцішыў гул бы!),
Каменняў поле заглыне
Намеле пытлю гурбы.
Млынар сатрэ таропка пот.
У печы на валокі
З усходу да заходу под,
Чалеснік — пад аблокі.
І цеста — за гарой тара —
Займае кут пачэсны.
Гарыць вячэрняя зара,
Хлеб на лістах пячэцца.
З ног валіць дужы: хлебны пах,
З гаёў убор зрывае.
Ды чужакам не па зубах
Паўшар'і караваяў.
Млынар — асілак i вядзьмар,
Дыхне — шумяць прысады.
Ён ліўні i грымоты з хмар
Маланкай выкрасае.
Разлогі цемра захлыне,
Сцішэе над барамі —
Мянеск імчыцца на млыне,
Дружыну набірае.
А трэба, каб дружна
Са славаю дружыла,
Каб воляй даражыла
Мянескава дружына!..
На рэках чуюць асначы
Каменных колаў скрогат.
З-за сцен каменных уначы
Грыміць каменны рогат.
Трымаюцца музыкі ледзь,
Са зморай — сорам знацца!
Прыемна музыцы шалець,
А песням — захлынацца.
Стагні, каменне, ў забыцці
Падлогаю няроўнай.
Млынар з русалкай скача ці
З чароўнай млынароўнай?
Чакайце, рымар I ганчар,
Каменярам — павага!
Б'е ў берагі каменных чар
З мукі каменнай брага.
...Ідуць гады. Мянеска ў твар
Ніхто не можа ўбачыць.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Але аднойчы знік млынар,
Засумаваў, няйначай.
Куды, ў які падаўся бок,
Пра гэта хіба скажа
Ярыла, ўсемагутны бог,
Ды ноч чарней ад сажы.
...Нудліва Свіслачы ў трысці,
Русалкам проста гора.
На сонца гледзячы, расці
Пачаў вясёлы горад.
Сінеліся вачэй ільны,
Звінелі слоў крыніцы.
Запас Мяпескаў — валуны
Пайшлі на камяніцы.
Гарэла ціхая зара,
І задыхаўся горан.
Няма Мянеска-млынара —
Назваўся Менскам горад!
Менск гандляваў, мяняў — дармо!
Пястун нябёс i волі,
Ён гордай дзіды на ярмо
Не прамяняў ніколі.
Чужак ад жаху камянеў,
Дарэмна ў дзверы другаў.
Для ворага рос — Лютагнеў
I Мілагост — для друга.
І плавіліся камяні
У вогнішчах пякельных.
Была хвіліна цішыні —
Давалі слова кельме.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Пярун разлогі скалане,
Сцямнее над барамі.
Не навальніца гэта. Не!
Мянеск імчыцца на млыне —
Дружыну набірае!
ЛІНІЯ ПЕРАМЕНЫ ДАТ
1969
БАГАТАЯ КАМАРОЎКА