Як зарыва ўспыхне,
на вуліцах белых
Міліцыянера
барвовы твар.
Спавіты вяроўкамі,
белы кубелак
На белых развалках
вязуць на базар.
Валёнкі не грэюць.
Кажэрка злубела —
На торг сабіралася
цётка да дня.
Хоць вочы заплюшчы —
так холадна-бела,
I белыя-белыя
вейкі ў каня.
Пытаецца аб надзеле ў нядзелі,
Ці многа ёй выдзеляць сонца,
зямля.
На яблынях галкі
азябла датлелі.
У чорных праталках
бяроз аралля.
Базар не чакае —
пасёлку не спіцца,
Дзень ціха ступае
сцяжынай глухой.
I даставак гнёзды,
нібы рукавіцы
Забытыя,
стынуць пад белай страхой.
Пад полазам белым,
з'інелай падковай
Галінкай азяблаю
крохне —
хрусь,
Як яблык, крымянае
i хрупаткое
Слова марознае:
«Беларусь».
* * *
Завеі знясіленай
млявы лёт.
Ахрыплае рэха
прастору не мае.
Застогне ў адчаі
на возеры лёд,
Заные ад холаду
ціша нямая.
Мядзведзямі — борці.
Сняць медазбор.
След палазні
прыцярушана-коўзкі.
Далёкія зоры
слухае бор,
Аглухлы i чуйны,
як Цыялкоўскі.
НА РАДЗІМЕ ДРУЖБАКА [6]
Нарачы
Узняла брыво зара —
У трывозе возера.
Чайкі жнуць у два сярпы
Чараты густыя.
Крыўду, мурава, сцярпі:
Стома
ў стозе
стыне.
І вязуць зару чаўны
Проста ў двор дзявочы.
З хвалямі заручаны
Вёслы,
Вёсны,
Вочы.
СПАДНІЧКІ
У доўгіх і змрочных сукнях
(Век — свёкар:
«І сам не гам...»)
Панура было і сумна
Вясёлым дзявочым нагам.
Бярозкамі маладымі
Высвечвалі змрок стажкоў
І гаслі ў завейным дыме
На ботах у парабкоў.
Пад хмараю сукні — сумна.
Ласкавы які мурог!
І век малады галасуе
За эмансіпацыю ног.
Не хоча спыніцца катрынка
Пра той сівы запавет.
Ды ўрэшце зірнулі з хітрынкай
Каленькі
на белы свет.
За модай паспець —
не спазніцца!
Салодкі хлапечы спадман!
Угору ўсплываюць спаднічкі,
Нібы на дасвецці туман.
Не месца тут кіслай міне.
Як сам сабе ні мані,
А ножкі ў спаднічцы-міні
Ты паспрабуй абміні.
Здаецца,
сяджу на міне.
Тралейбус
у космас ляціць.
На адуванчык-міні
Дальбог жа дыхну —
абляціць.
Ну, як абысці стараною —
Няблага на грэшнай зямлі!
Паэты
i астраномы
Ад неба пагляд аднялі...
СМЕРЦЬ ІГРУШЫНЫ
Упала з пагорка
галавою на захад,
i асірацела
роднае котлішча —
Верасовачка.
Патухла
майго маленства
зялёнае полымя.
Калі я ў калысцы плакаў,
прынёс яе з лесу бацька
і папрасіў,
каб шумела
мне
ля акна.
Не стала хаты,
бацька дамоў не вярнуўся,
а яна
так і не зацвіла
ні разу.
Вартавала мае гняздо,
стамлёныя выраі
адпачывалі ў яе на плячы.
І толькі зусім нядаўна
паспытаў я першы гарчак
(не быў і ўспамін салодкі).
...Я так хацеў сёння
ўчуць яе шум.
Няма ігрушыны —
упала галавою на захад.
Жыта пажалі:
куды ні зірні —
іржышча,
сарамлівыя пчолкі,
нахрапісты свінакроп,
бяссмертнік (яго бабуля Малання
звала хораша «цьмян»),
над галінамі некалькі каласкоў
(ледзь дакрануўся — пырснулі слёзы)
i засохлыя гарчакі.
Начлежнікі некалі
разводзілі вогнішча,
i не вытрымала сэрцавіна.
Здымаю шапку
перад патухлым
полымем.
Адзін валун у латоцы
даляжыць да другога
ледавіка.
Калі ён і зазелянее,
дык толькі ад моху.
Бывай, ігрушына,
бывай,
зялёнае полымя...