Я шкадую
спакойных буслоў —
Нe адчуць ім крыламі сваімі
Небяспекі вяртання дамоў.
Ix не ўзніме
Туга па Радзіме.
СУБТРАПІЧНАЯ РАНІЦА
Хоць з любой гарой
туман жані!
Мутная,
бяжыць рака Калдобня.
Прашчурам пастой у цішыні
I адчуй —
свет сустракае добра.
Хай шумяць высока трыснягі.
Ліўні йшлі —
спаўзае бераг стромкі.
Ліўні шчодрыя,
нібы багі
(Хмарам незнаёма слова
«стронцый»).
Ластаўка ля самае вады.
Б'ецца рыба
слізкая, цяжкая
(Тол глухі,
з капрону невады —
Гэта ўсё яшчэ яе чакае).
Студзіць ногі ранішняя твань.
Расхінай трыснёг заспаны,
млявы, —
I сустрэнеш сонца шчодры твар
(Потым i на ім заўважаць плямы).
Лесуном далёкім
ходзіць грэх.
А зямля зялёна-маладая.
(Піар зямны,
як грэцкі той арэх,
Скальпаваць ніхто шчэ не жадае).
Вырай скінуў мокрае пяро.
Як Адам,
чакаю, перазяблы,
Ну, калі ўсявышні мне рабро
Выламіць?
Калі ж даспее яблык?..
КАРАГАЧЫ
Жылі спакойна,
ціха,
Так ціха,
хоць заплач,
Карга-карагачыха
I карагач-каргач.
А карагачаняты
На высмяглай зямлі
Сваім былі заняты —
Шумелі, як маглі.
Іду да старажыла,
Кажу:
— Салам, стары!..
Аж голаў закружыла,
Як рыпне:
— Паўтары!
— Табе стаяць тут —
кара,
Ці ты такі багач,
Ну, адкажы мне, кара,
Шаноўны карагач?
Калі стаяць тут —
кара,
Дык звязвай хатулі.
Багаты
i не скнара —
Ад сонца затулі...
Старая, як купчыха,
Старога ў бок штурхель.
Круці,
карагачыха,
Бо карагач — круцель.
Нашто штурхаць пад бокі,
Хітрыць,
карагачы?
Вы ў спёкі,
абібокі,
Усе паслугачы.
Ну што ён
разумее
У халадку атаў,
У студзеньскай
завеі?
I я зарагатаў...
У скронях закіпела,
Нядуж, аднак іду ж.
Сланечнік
пераспелы,
Як сапсаваны душ.
Да дрыжыкаў
картава
Рыпяць карагачы:
— Завея i атава...
Цяпер
па-рра-га-чы!..
* * *
Паказала гай малады
I не хочаш мне адгукацца.
Як па першапутку сляды,
Па паляне лісты акацый.
Па паляне ходзяць лісты,
Па паляне ступае трывога.
Мы ўтраіх —
восень,
я i ты.
Пачакае да заўтра дарога!
Неспакойны заход ачах.
Не ад вечара стала золка.
Зазвінелі у тваіх вачах
Цені дрэў і нясмелая зорка.
Ці не блізкія ўчуў халады,
Што пачаў маладзік заікацца.
I дрыжаць над намі сляды
Ацалелых лістоў акацый.
Хай за Донам шумяць лясы.
Дзелім мы свой жаданы сорам.
...Пахлі вечарам валасы
I падміргвалі грудзі зорам...
СТАРАЯ ЛАТВІЯ
На выстаўцы мастака
Зэберыньша
Адчынены дзверы ў адрыне.
Вячэрняя ціш прыдрамала.
На прызбе сядзяць старыя.
Заходзіць сонца памалу.
Прыціхлі вязы ў пашане
Зялёнаю талакою.
Кот, растаўсцелы птушатнік,
Ступае па частаколу.
Галовы задралі. свінні:
Чакаюць, a ці пяройдзе?
Пасвіцца прыцемак сіні
Нa недаспелым гародзе.
За дзень жываты угрэлі
У цёплых барознах дыні.
...Высока ўзляцелі арэлі —
Ca смехам лятуць маладыя.
Унізе I вяз караністы,