Залётнага ветру павеў
Не ўхмарыць крамянага лета.
Скептыка выналі, гнеў,—
Каб вывучыць мову схацеў
I думаў на мове паэта!
Паэтава ймя нездарма
Край носіць, паэтам апеты.
А песня не носіць ярма.
Народаў малых няма!
Бываюць малыя паэты...
ЯРАСЛАЎ ВАСІЛЕВІЧ
Як i віцебскі апошні ўдзельны князь,
Яраслаў Васілевіч таксама.
Віцебскія мальцы —
блісь ды ясь! —
Паясы маланак з кутасамі.
Віцебскія йдуць насмеляка,
Вочы тояць смутак васільковы.
Цвіль i кволь баяцца смаляка,—
Смеляковы ўсе ды Смаляковы!
Не звялі тут род свой кавалi,
Лес не дужа песціў, болей шкўрыў.
Смалакуры смалякі былі,
Край не ведаў фіміямакураў.
А Ярыла рэха з яра слаў,
Ярына на ярышчы ярэла.
Рос патомны княжыч Яраслаў,
Вёсен разгайданыя арэлі
У захмар'ё ўзносілі пасля,
Апускалі ў затаеж густую.
Весніх год бясхмарная зямля
Снегіром маленства грэла ў студзень.
Ён адкуць i разагнуць умеў
Слоў маладзіковыя падковы.
Гнеў, як бор,
па-віцебску шумеў.
Час спыняла слова Смелякова!
ВЫКЛАДЧЫЦЫ РОДНАЙ МОВЫ
Выкладчыцы роднай мовы,
Настаўніцы сельскіх школ,
На вас
І каровы,
І дровы,
Нагрузак няўдзячных
Падзол.
Падставіць гатовы
Плячо вы
Пад зруба вянец цяжкі.
Нясеце
Наказ Ільічовы
На мове вякоў
У вякі.
У кожнай хаціне —
Вы дома.
Жыццё ваша ўсё на вачах:
Любому вяскоўцу
Вядома,
Што ў печы ў вас,
Што на плячах.
Люстэрка?
Калі ў яго глянуць?
Клапоты,
Турботы
Штодня...
Каравыя рукі сялянак
I ўзнёслых вачэй чысціня...
ХЛЕБ
Жыццю и жытлу дало аснову жыта.
Абжыты — значыць, каласіцца стэп.
Вязьме — нібыта вечнасці арбіта.
Завязваецца зерне не з хвалеб.
Дарога промнем коласа прабіта
Да зор праз небыцця иастылы склеп.
Бярэцца працай з хлебароба мыта.
Біў на таку свой лоб спрадвеку цэп.
Калоссем герб абвіт, зямля спавіта.
Надзённы хлеб — патрэба ўсіх патрэб.
Гірсу не варта прасяваць праз сига.
Ад сонца сейбіт слеп, ад золі крэп,
Каб з родных ніў на стол лёг самавіта
I думкі дніў, як праца, чэсны хлеб!
КОНЬ
Памяці А. К. Глебава
Стэп скапычаны,
стэп гарачы
Перасмягла трызніць вадой.
Чорны воран у небе крача,
Воран кружыць
чорнай бядой.
Чуе стэп,
як далёка недзе
Уздыхае стомлена бой.
Ноч на клячы кульгавай едзе,
Забыццё вядзе за сабой.
Не дагоніш свайго атрада.
Засцілае вочы імгла.
I знямога
чорнаю здрадай,
Непрыкметная,
падпаўзла.
Маладзік пазірае крыва.
Абвуглена юначая скронь.
I,
вятрам даверыўшы грыву,
Над будзёнаўцам
плача конь...
* * *
I
Вочы твае
Нада мной узышлі
Сузор'ямі цішыні,
Сусветамі дабрыні,
Покуль ёсць яны —
Мне на зямлі
Светла,
мама...
10.VI.1966
II
Цяжка запамінаю,
Як па бацьку завуць
Маці друга.
Ці таму,
Што лішні раз
Хочацца вымавіць
Балючае
I жаданае слова:
мама?..
11.V.1974
* * *
Выходзячы з хаты:
Печ засланіць,—
Каб людзі не разяваліся,
Пасядзець маўчком,—
Каб пашанцавала,
Першага сустрэць чалавека —
На ўдачу,
Маладзіцу —
Непажадана.
Заслонка бразнула,
Мама выбегла
I закрычала —
Ішла
вайна...