ГОРЫ
Артуру Вольскаму
Над цпатлівай сарочкаю
З туманоў
Адчула планета
Грудзі:
Так горы ўзніклі,
Нібы наноў
Пал завулканіў
У стылай грудзе.
Стагоддзе для гор —
Набег скразняка,
Няма тут ні лепшых,
Hi горшых.
Глыток крыніцы,
Ламок праснака
I зор звечарэлых
Прыгоршчы!
Няўзважаны крок
He зрабі незнарок.
Каменьчык,
Як слова злое.
На ўзводзе зрок,
Як курок,
Бо змрок
Тоіцца за скалою.
Адно не страшэй —
Падымае вышэй,
Сама вышыня скарае.
Цыкады —
Хоць ix вытрасай з вушэй —
Старэй
За цытаты з карана.
Ястраб хмурынку
З лёту саб'е,
Каб крыламі не варушыла.
Знізу зірнеш,
Не паверыш сабе:
Няўжо гэта быў
На вяршыні?!
РАЗВІТАННЕ З ЦІХІМ АКІЯНАМ
Горна-таежная прыстань.
У акіяна праходзіць
Ярасці прыступ.
Чаек яшчэ дакрае,
A чайкі падаюць стоць —
Якарамі.
Акіяне,
На строміну не ўзбярэшся!
Не злуйся,
Чайкі харошыя.
Яны не з курортнага ўзбярэжжа,
Што ў пляжнікаў ежу выпрошваюць.
Яны цябе, грознага,
Чулі,
Рознага
Бачылі.
Чайкі — дачушкі,
Не падчаркі.
Ты ім выбачай,
Ix не здзівіш ні ласкай,
Hi гневам.
Б'ецца белы адчай
Між табош
I небам...
* * *
У летняй песні трава мяккая,
Вяснянцы хапае
шчымлівага жалю.
I ў цёмным лесе
мядзведзь рыкае,
Мядзведзь рыкае,
дзевак пужае.
Трубяць алені
ў шлюбным маленні,
I цецярук-лапатун балбоча.
А салавей на дзевятым калене
Зайшоўся, плюшчачы ў стоме вочы.
Ды пушчу схавае кончык указкі
На карце планеты,
зялёнай калісьці,—
Мядзведзь i алень
падаліся ў казкі,
Птушкі i песні
не ўсе звяліся...
Век атамны,
маеш ўсё на прыкмеце.
Табе даволі
зялёных пошлін.
Няўжо чалавек
панясе па планеце
Свой голас,
як вугалёк апошні?!
* * *
Памяці Сымона Блатуна...
А можа, нешта пераблытана,
А можа, проста
Трызніцца ў самоце?
Сымоне...
Рыфмую:
ісціна i чысціня.
А восень колерамі
Размаісціна,
З рабіны лісце
Позірк чыйсьці зняў.
A жураўлі
Курлыкалі даверліва
У прысмерку вачэй.
Вядро
Крыло асверу перасвервала.
Мячэўнік стыў.
Звон вечара вячэў.
Другія
Межы сціпласці лямешылі,
У арыфметыцы прыбыткаў
Петрылі.
Ты ў палітончыку,
Падбітым вершамi,
Па раўнавазе
Сумаваў з усмешкаю.
Было,
Не меў кашулі запасной,—
Не знаўся
З арыфметыкай прынаднай.
Меў нумар тэлефона
Ў кніжцы запісной,
Самой
вясёлаю Вясной
Запісаны памадай...
Не дбалі
Аб надзённым хлебе
Твае радкі:
...Жураўля я не спаймаў у небе,
A сініцу выпусціў з рукі...
Рыдлёўка далакопава ўпівалася
У змоўкласць дзірвана.
Не з плугам: баразна
Спазналася.
Спазнялася
Вясна.
Гром — на траву.
Ды гром маўчаць стараўся:
Маланак сківіцы
У небе сцяў.
Жыцця твайго пачатак — травень,
Дзень знебыцця.
Вясне трывогаю травець.
Журбе
Вярбіцца ніца.
...Журыўся па Палессі
Журавель.
Сярпы зубіла
Сіняя сініца...
ШЫПШЫНА
Званка не чуем —
На тое віноўнік:
Пасляваенны ўрадзіў
Дзядоўнік.
У аднакласніцы
З коскай доўгай
Сумны занятак
Выблытваць дзядоўе.
А нам крыўдаваць
На калючы няма чаго —
Мы пад нулёўку ўсе
Абкасмачаны!