— Хэло! Я
Цябе чакаю,
Хлоя,..
...I рэха
пагасла
ахне:
Дафн-
ні-
сс!
ІНТЭРВ'Ю
Пазелянелі
Ікры ў коніка,
Пакуль скакаў
Ля мікрафоніка.
Але хапіла й салаўю,
Пакуль даваў ён
Інтэрв'ю.
— І ў інтэрв'ю
Я не ўтаю:
Нялёгка салаўю.
Гняздоўе ўю,
Кармлю сям'ю.
Не да тугi —
Растуць даўгі.
Сям'я расце,
Гняздо ў кусце.
Расу трасу —
Сям'ю паю,
Пяю,
А працы — у-ю-ю-ю!
А ты паслухай
Голас з плёнкі —
Нi пра сям'ю,
Нi пра пялёнкі...
* * *
Змітраку Моркаўку
Зоркі — выкрасанкі!
Санкі
згоркі
Гонка мчаць, куляюць у сумёт.
У маленстве дым i ўранні горкі.
Толькі сон i саладзей за мёд.
Зрання ўсё табе — i сум i радасць —
Падуладна, як гаспадару.
Лёгка абтрасацца,
Лёгка надаць,
Лёгка падымацца над гаpy.
На гары — сябры.
Яшчэ іх многа!
Колькі будзе к вечару ў жыцці?
Падымацца —
Не збіваць нікога,
I не прабівацца, —
Лёгка йсці!..
У ЗАДАБРОЦЦІ
Азарылі неба азярыны.
Азярная зоркая вада.
Ручаёў лясных глухія рыны,
I дупла аглухлая бяда.
Вечалле — спрадвечным цыферблатам.
Стрэлкаю секунднай — страказа.
Зорка ранняя сплыла — была там,
Як сляза па вайстраку ляза.
Дзе травіца Брацетка й Сястрыца?
З песні муравой заняўся б роў!
Доль мне, лес, ва ўнуку паўтарыцца,
Затрымацца ў памяці сяброў...
Вам, дубкі-пушчаны, распушчацца.
Лёду не баіцца яшчэ мель.
Іць, як ніць, звініць якраз па-ўшацку:
Брыка едзіць i гудзіць шчамель.
Нe спяшаўся зрэзаць цень мой сынні
(Час, забудзь па час на маразы!)
З цыферблата азяровай сіні
Сіняй стрэлкай сіняй страказы...
ПАЭМЫ
Трыпціх
УСТУП
Ад кропкі маленькай
гнязда чмяля
Да маладзіковай коскі —
Падорана ўсё мне бацькамі,
Зямля
Таму i завецца бацькоўскай.
Я шчасны,
што сыпам быць гэтай зямлі
Мне лёсам наканавана.
Мае землякі —
цесляры,
кавалі,
Адважныя партызаны.
Дык гэта ж з іхгяй лёгкай рукі
Гамоняць бары i звіняць крыніцы.
Пасляваеннай цяжкой талакі
Я не магу забыцца.
Сваіх землякоў буду помніць век;
Патроны й сухар з маім бацькам дзялілі,
Яны памаглі маёй маці-ўдаве
Спагадай,
плячом у цяжкую хвілю.
І гэты мой сціплы трыпціх
Ca шчырасці чэснай высновай,
Зялёным лістком ён трымціць
Нa дрэве ўдзякі сыноўняй...
БАЦЬКУ
Маленства,
ў тваёй старане
Простыя ўсе дарогі.
Там,
помню,
вучылі мяне
Хлеб не кідаць пад ногі.
Як свята,
па вечарах
Чакаў я з работы бацьку.
Ён сонцам,
зямлёю пах,
Яго я здалёку бачыў.
Я шапку яму шукаў
Уранку.
I цацкай цікавай
Быў мне кусок вушака,
Што бацька прыносіў,
з цвікамі...
Мне пальцы рудзіла іржа,
Покуль цвікі раўнелі.
Рудзеў малатка дзяржак —
Ды радасцю вочы рунелі.
Ад бацькі свайго ў радню
Я атрымаў з дзяцінства
Шырокую даланю —
Тапарышча
любое
сцісну!
*
Для бацькі абед насіў.
Помню,
як з хітрай мінай,
Уткнуўшы ў бярвенне насы,
Сякеры драмалі
мірна.
Палудзень,
прымяўшы быллё,
Цені кустоўя трушчыў.
Пахла свежай зямлёй,
Троху дурманілі стружкі...