Богша зразумеў, што Кірыла Лыкавязаў такі не на жарт усхадзіўся.
— Ліха з вамі, я згодзен, — раптам сказаў ён, выклікаўшы немалое здзіўленне ў Накіпелавай. — Але ў такім разе і я ўнясу папраўкі, і даволі рашучыя.
— Не, не! — запярэчыла Накіпелава.
— Тады закрывайце карціну, — секануў Богша і не спяшаючыся закурыў цыгарэту.
У Лазара Богшы склалася ўражанне, што на кінастудыі адносна ягонага фільма няма адзінай думкі. Значыць, можна яшчэ засцерагчы яго ад таго нахрапістага, валявога рэдагавання, якое з зялёнага дрэва робіць тэлеграфны слуп. Ды і закрываць фільм, калі на яго выдаткавана столькі грошай, бадай, ніхто не стане. Тая ж Накіпелава згубіць прэміяльныя. Але папсаваць нервы Лыкавязаў пастараецца.
Накіпелава насцярожана паглядзела на Богшу: жартуе ці кажа сур’ёзна?
— Лазар Васільевіч, — сказала яна, — я не ўпаўнаважана рашаць усе пытанні. Хай гэта робіць дырэктар. Але мушу сказаць, што праўкі, якія зроблены, не могуць быць адвергнуты. Інакш... Інакш мы спынім здымкі і паедзем на студыю, каб вырашыць усё на мастацкім савеце.
Гэта было сур’ёзна.
— Перанясём гаворку на заўтра, — здыпламатнічаў Богша.
— Дарэмна ты не згаджаешся, — паспачуваў Баравік-Залеўскі. — Я таксама маю права голасу.
— На заўтра дык на заўтра, — пагадзілася Накіпелава, няйначай, спадзеючыся да заўтрашняга дня перагаварыць з Лыкавязавым.
Развітаўшыся з гасцямі, Богша паклікаў да сябе Кладачку.
— Неадкладна выклікай тэлеграмай Любу, — загадаў ён дырэктару карціны. — Хай вылятае заўтра ж. Пачынаем здымкі...
***
Увечары, калі Накіпелава адправілася спаць, Лазар Богша паклікаў да сябе ў пакой Баравіка-Залеўскага.
Цімох Макаравіч аўсяным снапом паваліўся ў крэсла, спытаўся голасам, у якім не чулася вялікай надзеі:
— Можа, знойдзеш чым прамачыць горла?
— Кавай?
— Пайшоў да д’ябла, — агрызнуўся Баравік-Залеўскі.
— Каву п’юць усе інтэлігенты дваццатага стагоддзя, — пажартаваў Богша.
— Я не дасяг гэтага крывавага стагоддзя з яго войнамі, фашысцкімі дыктатарамі, дэмагогіяй, электроннай тэхнікай, атамнай энергіяй, вынайдзенай з мэтай забіваць жывое. Я застаюся ў дзевятнаццатым стагоддзі...
— Якое таксама не было абдзелена войнамі, шыбеніцамі для рамантыкаў, знішчэннем цэлых народаў, рабствам і прыгонным правам...
— Дазволю запярэчыць, рабства і прыгоннае права канала на прыканцы майго стагоддзя, — вяла запярэчыў Баравік-Залеўскі. — Але мы забраліся ў нетры схаластыкі, а я ставіў перад табой дужа канкрэтнае пытанне: ці ёсць у цябе чым прамачыць горла? Нават пасля гадзіны суіснавання з мадамай Накіпелавай мяне ахоплівае пякельная смага. А я, да твайго ведама, суісную з ёю аж цэлыя суткі, і маё нутро падобна на пустыню Каракум у летнюю спёку. Будзь жа велікадушны, адчыні шлюзы дабрыні сваёй, дабы блаславенная вільгаць грузінскіх вінаграднікаў абрасіла мае ссохлыя вусны...
Не, Баравік-Залеўскі заставаўся непаўторным: сумесь скамарохства, таленту і дабрадушнага прытворства.
Баравік-Залеўскі сапраўды быў таленавіты пісьменнік нейкай дзіўнай, аднаму яму ўласцівай раскіданай таленавітасцю. Ягоная першая кніга вершаў, у якой сярэдневяковая баладнасць, расквечаная сучаснай інструментоўкай верша і эпічнай выразнасцю лепшых паэм савецкага часу, нарабіла некалі нямала шуму. Думалася, Баравік-Залеўскі будзе і надалей працаваць на адкрытай ім урадлівай дзялянцы паэтычнай нівы, а ён раптам сігануў у эпічную прозу, здзівіўшы і тут сваіх прыхільнікаў не толькі багатай моўнай палітрай, але і багаццем думак, і захапляючымі сюжэтамі, і не ардынарнымі, у класічным стылі вобразамі. Потым ён захапіўся крытыкай, напісаўшы некалькі артыкулаў-эсэ, у якіх адкрыў здзіўленаму чытачу траіх пісьменнікаў, якія не тое што былі забытыя, але творчасці якіх дасюль не надавалася належнай увагі. Некалі вось так прыгажосць лонданскіх туманаў адкрыў англічанам мастак Манэ. Адначасова Баравік-Залеўскі напісаў пяць ці шэсць п’ес, якія, праўда, надоўга не заваявалі сцэну, але гэта анічуць не сведчыла, што яны слабыя або наогул не вартыя ўвагі. Чэхаўская "Чайка" ў першай пастаноўцы, як вядома, правалілася на сцэне, але ж гэта зусім не азначае, што вінаваты Чэхаў. Наадварот... Што датычыць кіно, дык Баравік-Залеўскі працаваў у ім неахвотна, ды і кіно не вельмі ахвотна кідалася на ягоныя сцэнарыі. Можа, нават хацела б зусім не мець іх, бо гэта заўсёды заканчвалася нейкімі канфліктамі.