— I вечна жыць! — падтрымала яго пані Сарачынская.
Зазвінелі кілішкі і раз, і другі, і трэці раз, і без усякага ліку. Развязаліся языкі. Успаміналі старое. Пачаў Саўка:
— Ці памятаеш, пане Заяц, наша апошняе паляванне? Эх, было яно...
— Не будзем пра гэта гаварыць,— прасіў Дзіда-дзед.— Ён баяўся, каб у яго самога не ўскіпяцілася сэрца і каб ён не нагаварыў госцю непрыемных слоў.
— Апошняе паляванне пана Зайца было самае ўдалае! — сказала дасціпная Сарока.— Пан Заяц зрабіўся самым слаўным на свеце паляўнічым.
— Так, так, так! — затакаў Саўка.— Што праўда, то праўда! Гэта ж да мяне, значыцца, збегліся суседзі з вакольных вёсак і давай распытваць, як была справа. Я, значыцца, ім усё расказаў. А яны мне, суседзі, значыцца, от што сказалі: «Ведаеш, Саўка, каб не ты са сваёй стрэльбай, табакерка пана Зайца не зрабіла б таго... таго значыцца...» Паляванне ў мяне пачалося здуру, а кончылася тым, што і Саўка не дурань!
Саўка пацягнуў сябе за вусы і змоўк.
— А ведаеш, Саўка,— сказаў Дзіда-дзед,— я зусім пра гэта не падумаў. Каб не ты, сусед, дык Смерць не сядзела б у мяне тут! — і трах кулаком сабе ў грудзі.
— Давай, Саўка, пачаломкаемся з табой,— сказаў Дзіда-дзед і абняў свайго былога ворага і цяперашняга прыяцеля.
Ім было ў гэты час мора па калена. Пані Сарачын ская полечку танцавала і сама сабе падпявала:
Ёй па-маладзецку прытупваў Саўка, тапырачы вусы, як таракан, і зацягваў сваё:
Тады Юрка Дратва падаіў сябе пару разоў за бараду, завальсаваў, смешна выгінаючыся, і заспяваў тоненька-тоненька:
Дзіда-дзед сядзеў пры стале і прыемна ўсміхаўся. Юрка Дратва кончыў вальс, падышоў да Дзіда-дзеда з просьбачкай:
— Пакажы мне тую штучку... Хачу, браток, сваімі вачыма паглядзець.
Дзіда-дзед рабіў выгляд, нібы не чуе. Пані Сарачын ская танцавала і спявала, аднак ласым вокам пазірала на Дзіда-дзеда і ласым вухам слухала, як Юрка просіць паказаць яму табакерку.
— Пакажы штучку, сусед... Шкода табе, ці што?
На дварэ пахмурнела і паліў дождж. Мнагатысячны натоўп бараніўся ад дажджу, як хто мог. Нельга было цяпер прастуджвацца да смерці, аднак людзям было непрыемна. Гандляры ўсё ж і пад дажджом умудраліся прадаваць свой тавар. Дзіда-дзеду няёмка было, што гэтулькі народу яго чакае. Ён усё зварочваўся да сва ёй няпрошанай памочніцы, і ў яго голасе і вачах была пакута:
— Пані Сарачынская, не выпадае так... Сарока яго супакойвала:
— Пане Заяц, не турбуйцеся і не прымайце блізка да сэрца. (Пры гэтым кланялася, зграбна прысядала і адным вокам падміргвала да Юркі.) Добра ведаю людзей. Чым больш яны вас чакаць будуць, мой шаноўны, тым большая пашана будзе ў іх да вашай асобы.
Тут жа неўзаметку Сарока шапнула Юрку на вуха:
— Прасі паказаць табакерку... Прасі, прасі... Юрка Дратва не адступаў ад Дзіда-дзеда:
— Пакажы, родны мой, тую штучку...
— Эх,— сказаў Дзіда-дзед.— На, глядзі. Дзіда-дзед усунуў руку за пазуху, і не паспела табакерка бліснуць яркім серабром і золатам, як Сарока каршуном накінулася на яе. I што вы скажаце? Каб не Саўка і Юрка, Сарока вырвала б табакерку з рук Дзіда-дзеда. Дзіда-дзед зазлаваўся не на жарт.
— Вон, Сарока! Каб тваёй паганай нагі тут больш не было!
Сарока апраўдвалася.
— Я толькі пажартавала. А пан Заяц такі недалікатны...
— Думаеш, я не бачыў, як ты збірала грошы ў людзей для мяне нібыта і перадавала сваім родным? — гневаўся Дзіда-дзед.— Гэта подла! Вон з маёй хаты, нізкае стварэнне!
Сарока пакруціла хвастом туды і сюды, плюнула, бразнула клямкай дзвярэй і сказала Дзіда-дзеду на развітанне:
— Будзеш мяне помніць! — і зірнула на Дзіда-дзеда да таго поўнымі смяртэльнай нянавісці вачыма, нібы Смерць знаходзілася на волі і ўліла ў вочы Сарокі сваю атруту.
Сарока выскачыла з хаты, узнялася і паляцела.
У Дзіда-дзеда, Саўкі і Юркі выйшаў хмель з галавы. Дзіда-дзед супакоіўся ад гневу і сказаў да Юркі з дакорам:
— Бачыш, Юрачка, як шкодна цікаўнасць. З-за тваёй цікаўнасці ледзь не загінуў увесь свет. Сарока і Смерць дзве родныя сястры, і Сарока, напэўна, выпусціла б яе на волю.