Баніфацый першы часта знікаў з ватыканскага палаца на месяцы. Яго падручныя кардыналы гаварылі, што ён адпачывае ў раі. Тым часам навокал яго фальшывай табакеркі заўсёды стаяла варта.
Баніфацый першы сядзеў у падзямеллі і думаў над тым, як усыпіць каралеўскі двор Пінг-Понга. Дзвюх Смярцей — правільна разважаў ён — не бывае. Гэта значыць, адна Смерць у табакерцы ў папскім палацы, а другая Смерць у каралевы Лялі ў выглядзе Мопсіка на залатым ланцужку. Баніфацый першы спрабаваў угаварыць каралеву Лялю прызнацца, што яе Мопсік самы звычайны цюцік. Яна не паддавалася. Тады Баніфацый першы задумаў усыпіць увесь каралеўскі двор Пінг-Понга. «Калі шанцуе, дык і лазовы куст яйкі нясе»,— падумаў новы папа рымскі. «Мне цяпер шанцуе, і я спраўлюся з дваром караля Пінг-Понга».
I ён задумаўся над тым, як зрабіць гармату для стральбы сонным парашком. Гэта зрабіць было не цяжка. З гэтай гарматай ён паехаў у каралеўства Пінг-Понга.
У той час скамарохі вандравалі па розных краінах. Усюды яны карысталіся вялікім поспехам. Захацелася ім таксама пабываць у каралеўстве Пінг-Понга, каб паглядзець, як жыве пані Сарачынская і як прыдворныя дурні баяцца яе Мопсіка.
Дзіда-дзед дазволіў туды ехаць пры той умове, каб ніхто там з акцёраў не смяяўся. Бо нестрыманы смех можа ім там нарабіць шмат непрыемнасцей.
Першая абяцалася не смяяцца галоўная рагатушка Люсенька. За ёю — усе.
Рухаліся яны даволі марудна на тых самых трох фурманках, якія былі імі набыты з самага пачатку.
Кучаравы паэт гойдаўся на адной з фурманак і пісаў новы твор для акцёраў пад назваю «Мячы на сярпы»...
Найвялікшая частка металаў на зямлі ржавела і псавалася. Гэтыя металы ў выглядзе гармат і стрэль баў патрэбны былі цяпер не для смерці, а для жыцця.
У тых самых кузнях, дзе рабілася зброя, кавалі цяпер плугі ды іншыя прылады для вечнага чалавечага жыцця. Аб усім гэтым пісаў кучаравы паэт па дарозе скамарохаў у каралеўства Пінг-Понга. Пісаць аб гэтым было вельмі цікава. Бо як гэта кажуць: слова вецер, а пісьмо грунт.
У каралеўства Пінг-Понга яны прыехалі раніцой. Прыгожы палац відаць быў здалёк. На каралеўскім двары іх здзівіла мноства статуй. Яны стаялі, сядзелі і ляжалі ў розных позах. У некаторых на тварах быў выраз вялікага страху. Іншыя былі здзіўлены. Многія з іх стаялі на каленях з распрасцёртымі ў неба рукамі. Твары статуй нагадвалі маскі смеху, вар'яцтва, роспачы.
Усе статуі былі апрануты ў сапраўдныя вопраткі. Зроблены былі не з каменя, не з металу, а цвёрдыя, як бронза. Яны звінелі, калі па іх пастуквалі кійкамі альбо пстрыкалі пальцамі ў нос.
Гэта ўсіх здзівіла. Паэт — вядун па ўсялякіх справах — ціскаў плячыма і сказаў, што нідзе не бачыў і ніколі не чытаў аб такіх статуях. Праўда, калісьці ў маленстве ён чытаў у нейкай смешнай кніжцы аб тым, як акамянела на дарозе жонка вядомага на ўсім свеце п'яніцы Лота. Яна ператварылася ў вялізны кавалак солі. Прыходзілі каровы і козы лізаць яе. Таксама прыбягалі хцівыя папы ды малаткамі адбівалі кавалкі святой солі для кухні. Потым нейкі барадаты крамнік прыехаў уночы, разбіў Лоціху на драбнюткія кавалкі, на пакаваў у мяшкі і вазіў па вёсках мяняць соль на курэй, на цялят, на аўчынкі. Гэты крамчік разбагацеў, збудаваў вялізны дом у мястэчку і пачаў гарэлку прадаваць у памяць п'яніцы Лота, якога сяляне называлі Лотра.
Гэта гісторыя напалохала галоўным чынам жонку п'яніцы Саўкі і жонку выпівакі Юркі Дратвы — галоўных акцёрак вандроўных скамарохаў.
Скамарохі доўгі час кружыліся вакол палаца, чакаючы пакуль выйдзе хто-небудзь на сустрэчу да іх. Яны збянтэжыліся ад таго, што ўвесь каралеўскі двор выглядаў, як вымершы — нідзе не відаць было жывой душы. Было вельмі прыкра.
У глыбіні двара, дзе знаходзіліся службовыя будынкі і каралеўскія канюшні, скамарохі ўгледзелі статуі коней, сабак, ільвоў, кароў, людзей. А далей на паляне стаяла, ляжала і сядзела ў розных позах каралеўскае войска.
Тут — за войскам — скамарохі сустрэлі міністраў, прыдворных, караля Пінг-Понга, каралеву Лялю з Мопсікам. А насупраць іх усіх стаў каля драўлянай лёгкай гарматкі даўганосы Баніфацый.
Усе скамарохі іх пазналі. Дзіда-дзед, зірнуўшы на даўганосага, пажартаваў:
— Вось ён даўганосы фігурант, боты ў рант! I ты, пасол, папаў, нібы гурок у расол! I ты, сарока, з воўчым ротам, з лісіным хвастом, з сабачымі вачыма, ні села ні палады ў святыя папала! I ты, кароль Пінг Понг, выскачыў з палаца, як Піліп з канапель і апынуўся на гэтым вяселлі без музыкі! I што гэта за выстаўка напаказ — я ўцяміць не магу.