А тым часам татары аблажылі Наваградак. Запылалі вёскі, маёнткі, палілася кроў. Шляхта зразумела неабходнасць рашучых дзеянняў i пачала збірацца ў Лідзе. Хутка войска абаронцаў павялічылася да 10 тысяч чалавек. Усе гэтыя ваяры былі конныя i добра ўзброеныя. Яны нанеслі татарам некалькі паражэнняў, ачысцілі наваколле Наваградка. Тыя татары, якія засталіся жывымі, уцякалі да Клецка, ля якога размясціўся ix асноўны лагер — кош. Яны паведамілі царэвічам аб набліжэнні варожага войска.
Над ваярамі з Вялікага княства Літоўскага нібы раскінуў свае крылы злы рок. Яны толькі-толькі разлучыліся з хворым каралём. А тут i новага кіраўніка скруціла хвароба. Захварэў Кішка. Прычым так, што «…иж для хворобы свое и на коня ехати не мог». Гетман загадаў вазіць сябе на возе. Аднак i гэты спосаб прычыняў яму невыносны боль. Узначаліць войска прапанавалі князю Глінскаму. Усе разумелі, што толькі Міхал з яго вялікім ваенным вопытам, рашучасцю i энергіяй зможа адолець ворага. A калі прайграе, дык i з гэтага можна выгадаць. Легка будзе пакончыць з ненавісным любімцам Аляксандра.
5 жніўня 1506 года войскі Міхала падышлі да Клецка i спыніліся на беразе рэчкі Лані. З узгорка ўбачылі татар, якія чакалі ix на супрацьлеглым беразе. Пачалася бітва. Паколькі пераправа была вельмі нязручнай, то больш чым тры гадзіны біліся цераз рэчку. Гучалі стрэлы. Над вадой з шыпеннем праносіліся хмары стрэл. У гэты ж час ваяры Глінскага зрабілі дзве гаці. Першымі вырваліся на процілеглы бераг харугвы левай рукі. Татары абрынуліся на ix. Пачалася крывавая сеча. У гэты час Міхал Глінскі на чале харугваў правай рукі перайшоў па другой гаці i ўдарыў татарам у фланг. Націск ваяроў Глінскага быў настолькі моцным, a ўдар настолькі нечаканым, што татарскія палкі былі раздзелены на дзве часткі. Затым пачалося бязлітаснае знішчэнне i тых, хто апынуўся паміж двух крылаў войска Міхала, i тых, хто кінуўся наўцёкі. Татар наўздагон секлі, рэзалі, калолі, стралялі. Гналі ix дваццаць вёрст, аж да ракі Цепры. Воды яе i забалочаныя берагі, паводле летапісу Быхаўца, сталі магілай для большай часткі беглякоў. Аўтар гэтага летапісу сцвярджае, што войскі Вялікага княства Літоўскага пераязджалі верхам, пераходзілі пешшу па мёртвых целах татар i ix коней. Рэшткі крымчакоў, якім удалося пазбегнуць смерці на полі бітвы i ў водах рэчкі, накіраваліся дадому. Аднак ix перахоплівалі i білі па ўсяму зваротнаму шляху. Так што да Крыма дабралася вельмі мала.
Пераможцы ж «вярнуліся… у Клецк, ведучы за сабою многа палонных, i напоўнілі рукі золатам i серабром, i зброяй, i адзеннем, i ўзялі коней многа (30 тысяч. — M.B.)». З ардынскага палону было вызвалена 40 тысяч чалавек. Вестка аб перамозе разнеслася па ўсім краі. Даведаўся пра яе i Аляксандр. Аднак доўга радавацца перамозе над ворагам ён не змог. Бо 9 жніўня караля i вялікага князя не стала.
Гэта адразу змяніла становішча Глінскага. Яго нядобразычліўцы, якія спачатку прыціхлі, зноў пачалі мянціць языкамі. Зноў пайшлі плёткі. Казалі, быццам Міхал жадае захапіць велікакняжацкі прастол. Калі б у яго сапраўды быў такі намер, то ў тых абставінах ён мог лёгка ажыццявіць яго. Ён стаяў на чале вялікага войска. Аўтарытэт яго пасля бліскучай перамогі ўзрос незвычайна. Шэраг суседніх валадароў знаходзіліся ў сяброўскіх адносінах з ім. Аднак князь не жадаў пачынаць братазабойную барацьбу. Ён свята шанаваў запавет нябожчыка Аляксандра. Таму выехаў з 800 вершнікамі ганаровай варты насустрач Жыгімонту. Дарэчы, ахоўвалі каралевіча толькі 200 ваяроў. Адразу пасля сустрэчы Глінскі расказаў аб абвінавачваннях супраць яго. Растлумачыў ix недарэчнасць. Потым суправаджаў Жыгімонта да Вільні. Удзельнічаў у цырымоніі ўзвядзення на вялікае княжанне. Нават ездзіў з ім на каранацыю ў Польшчу.
Аднак новы вялікі князь не толькі не наблізіў Міхала да сябе, не выказаў яму павагі, a, наадварот, пачаў аддаляць. Глінскага пазбавілі гетманскай булавы, потым адабралі бельскае намесніцтва. Яшчэ крыху пазней забіраюць пасаду двор: нага маршалка. A ў брата Івана адабралі ваяводства ў Кіеве i далі значна менш прэстыжнае ў Наваградку. Міхал пакрыўдзіўся. Гонар патрабуе дзейнічаць. А тут яшчэ неўтаймоўны Забярэзінскі зноў пачаў паліваць яго імя брудам. У якіх толькі смяротных грахах не абвінавачваў ён свайго ворага! I ў імкненні да вярхоўнай улады, i ў тым, што менавіта Глінскі вінаваты ў вайне паміж Аляксандрам i Іванам III, нават у тым, што быццам бы Міхал атруціў Аляксандра. Ён выкарыстаў у сваіх мэтах i тое, што Васіля пазбавілі кіеўскага ваяводства. Сцвярджаў, што гэта зроблена для таго, каб прадухіліць спробу аддзялення Кіеўшчыны, якую быццам бы збіраліся ажыццявіць Міхал ca сваімі сваякамі.