Каб умацаваць сваё становішча, Сіротка вёў жыццё стараннага католіка, актыўна дапамагаў езуітам у ix барацьбе з рэфармацыйным рухам i праваслаўем. Каб ніхто i нішто не нагадвала яму аб кальвінісцкім мінулым яго бацькоў i яго самога, ён, не шкадуючы золата, скупіў «ерэтычныя» кнігі, выпушчаныя ў друкарнях, апякаемых яго бацькам, i загадаў спаліць ix на адным з пляцаў Вільні. У нясвіжскай друкарні з гэтага часу пачалі выпускацца кнігі толькі на лацінскай i польскай мовах.
Актыўна займаўся Сіротка i палітычнай дзейнасцю. Ужо на наступны год пасля сваёй вандроўкі па Еўропе (1566–1568) атрымаў пасаду маршалка надворнага літоўскага. У час выбараў новага караля на віленскім сойме 1574 года ён падтрымліваў кандидатуру французскага прынца Генрыха Валуа. Таму не выклікае здзіўлення, што ў складзе дэлегацыі, якая накіроўвалася запрасіць Генрыха на прастол, быў i Мікалай Крыштаф. Ён жа праз некалькі тыдняў пасля вяртання дадому зноў вымушаны быў ехаць у Парыж, каб пераканаць збегшага караля вярнудда. Як вядома, угаварыць караля-бегляка так i не ўдалося, i перад шляхецтвам Рэчы Паспалітай паўстала задача выбраць новага манарха. Цяжкія для краіны часы бескаралеўя ўскладняліся яшчэ i тым, што яна ўжо доўгі час ваявала.
Аднак вернемся да 1558 года, калі Іван Грозны пачаў вайну за тэрыторыю Лівонскай канфедэрацыі дзяржаў (якая складалася з Лівонскага ордэна, Рыжскага, Дзерпцкага, Эзель-Вікскага i Курляндскага архіепіскапстваў) i за выхад да Балтыйскага мора. На першым этапе вайны рускія войскі дасягнулі вялікіх поспехаў, але паміж ваюючымі бакамі з-за прыдворнай барацьбы было заключана перамір'е. Скарыстаўшы гэта, ордэн i рыжскі архіепіскап прапанавалі польскаму каралю Жыгімонту II Аўгусту перайсці пад яго пратэктарат. У тым жа годзе ў Вільні быў падпісаны дагавор. Іван Грозны вырашыў усё ж такі завалодаць гэтымі землямі. Яго войскі ў 1563 годзе ўзялі горад Полацк, дзе распачалі жахлівую разню насельніцтва, i збіраліся захапіць Вільню i Рыгу, але ў 1564 годзе пацярпелі шэраг паражэнняў, i баявыя дзеянні прыпыніліся. Небяспека з усходу з'явілася адной з прычын заключэння ў 1569 годзе Люблінскай уніі, якая аб'яднала Вялікае княства Літоўскае, Рускае i Жамойцкае i Польшчу ў адзіную дзяржаву — Рэч Паспалітую.
Іван Грозны адразу адчуў, наколькі небяспечны для яго гэты саюз, i павёў перагаворы з германскім імператарам Максіміліянам. Ён разлічваў, што імператар падтрымае яго ў планах размену Люблінскай уніі. Больш таго, пасля смерці Жыгімонта II Аўгуста ён выставіў сваю кандидатуру сойму, які выбіраў новага караля.
Нягледзячы на тое што сярод часткі дэлегатаў ён знайшоу падтрымку, пасля спрэчак, якія цягнуліся некалькі гадоў, вырашана было запрасіць на прастол трансільванца Стэфана Баторыя. Той пачаў правіць Рэччу Паспалітай у 1576 годзе. Ён укамплектаваў i ўзброіў моцную армію i ў 1579 годзе перайшоў у наступление. Вельмі хутка быў вызвалены Полацк, затым заняты Вялікія Лукі, i ў жніўні 1581 года войскі Рэчы Паспалітай аблажылі Пскоў, разлічваючы ў выпадку яго захопу накіравацца на Ноўгарад i Маскву. Пскоў быў першакласнай для тых часоў крэпасцю, а яго гарнізон i жыхары горада вырашылі не здавацца. Пратаптаўшыся з марнымі спробамі захапіць горад да студзеня 1582 года, Баторый вымушаны быў пайсці на мірныя перагаворы, па якіх Полацк i Лівонія адыходзілі да Рэчы Паспалітай, a захопленыя Баторыем рускія землі былі вернуты цару Івану IV.
Сіротка падтрымліваў унутраную i знешнюю палітыку Стэфана Баторыя. У 1579 годзе ў час адной з бітваў Мшалай Крыштаф быў цяжка паранены ў галаву i часова пакінуў службу. Папраўляючы сваё здароўе, ён лячыўся на лепшых курортах Германіі i Італіі. Пэўна, тады ў яго з'явілася думка пабываць на Усходнім Міжземнамор'і.
Падарожжа пачалося 16 верасня 1585 года, а 8 снежня наш зямляк ужо быў у Венецыі. Але, гледзячы па ўсяму, Мікалай Крыштаф не вельмі спяшаўся пабываць у Святой зямлі, бо адплыў у яе толькі 17 красавіка наступнага года. У дарозе ён вёў дзённік, дзе занатоўваў усе свае ўражанні ад падарожжа. Цікава, што рэлігійныя інтарэсы ў гэтых запісах адыходзяць на другі план. Больш цікавілі падарожніка канкрэтныя з'явы i падзеі, а не біблейскія паданні.
Апісваючы храмы, палацы, руіны, ён у першую чаргу расказвае аб ix месцазнаходжанні, выглядзе i матэрыяле, з якога яны зроблены, прычым даволі часта параўноўвае ўбачаныя пабудовы з італьянскімі i французскімі. Сіротка неаднойчы абвяргаў тыя ці іншыя сцвярджэнні з Бібліі. Так, убачыўшы крыніцу, у якой быццам бы апостал Філіп хрысціў еўнуха царыцы Кандацэі, ён заўважыў: «…крыніца з цеснай скалы выходзіць i такая бедная, што абедзвюх ног не было б чым паліць. Таму хутчэй трэба казаць, што святы апостал толькі галаву яму паліў i так яго ахрысціў». Марна Сіротка шукаў саляную статую жонкі Лота на берагах Мёртвага мора. Але наколькі ўразіла яго прыгажосць гэтага мора! З якой паэтычнасцю, інакш не скажаш, апісаў ён убачанае: «Гэта мора… сярністае, мае i каменні навокал сябе, якія, калі ix запаляць, гараць, як дрэва… Іосіф Флавій праўдзіва гэта возера апісвае, a асабліва тое, што тройчы яно змяняецца за дзень; гэта я добра бачыў, бо зранку вада была чарнаватай, да паўдня, калі сонца яго нагрэе (бо там моцная жара), дык блакітнявее ўся вада накшталт блакітнага сукна, надвячорку ж, перад захадам сонца, калі сонечная жара спадзе, вада становіцца чырванаватай або рудой, бы яе з глінай змяшалі».