Пакуль узняцца немагчыма
I паляцець яшчэ не час...
Значок Асаавіяхіма
Здаваўся ордэнам для нас.
Юнацтва хлапчукоў чакала
I сотняй клікала дарог,
A ўжо з Масквы Валерый Чкалаў
Ляцеў над полюсам, як бог.
Блакітныя вычэрчваў дугі
Да новых светаў i планет
Вучоны з горада Калугі
Для неіснуючых ракет.
I самалёты, як на свята
Над Краснай плошчаю, гулі...
Бацькі славутых касманаўтаў
Яшчэ бацькамі не былі.
ПЕРШЫ ПАЛЁТ
Да Полацка ўсяго гадзіна лёту,
I я ізноў спяшаюся туды,
Дзе воблакі, як першыя сумёты,
I белыя, як воблакі, сады.
Зялёная зямля ляціць пад намі,
I горад хіліцца, нібыта ў буралом,
А вось ужо i поле з валунамі,
I вёскі, i азёры пад крылом.
Успомнілася першая дарога,
Салёны смак дзіцячае слязы,
Калі прасілі літасці у бога,
Цалуючы старыя абразы.
Плылі аблокі белыя кудысьці,
Парэпалася шэрая зямля,
Ад смагі пазакручвалася лісце,
A літасці не меў прарок Ілья.
Трызнілі з голаду закураныя сёлы,
Засмягла жыта, ссохла сенажаць,
А у царкве ружовыя анёлы,
Здавалася, ад смеху задрыжаць.
Я гэта ўспомніў, можа, недарэчы...
Пілот свідруе хмары напралом,
Яны лажацца на крутыя плечы,
А мы ix рэжам сонечным крылом.
Мы уладарым на зямлі i ў небе,
У нас хапае сонца i вады,
Мы больш ужо не молімся аб хлебе,
Як некалі ў дзіцячыя гады.
Ляцім, ляцім над полем i над лесам,
Задзвінне перакрэсліў самалёт.
На нас глядзіць анёлам сцюардэса
I, як Ілья-прарок, сівы пілот.
1961 г.
СТАЛАСЦЬ
Курыцца пыл над Млечным Шляхам,
Мігаюць Марс i Эрыдан,
Між імі ўрэзаўся з размаху
«Усход» у зорны акіян.
Яшчэ рывок, яшчэ імгненне —
I выйдзе на арбіту ён,
Закон зямнога прыцягнення —
Ужо адменены закон.
Зямля ў блакітным арэоле,
У тонкіх жылках сініх рэк.
Як згустак розуму i волі,
Ляціць савецкі чалавек.
Яго спакойна сэрца б'ецца,
Яму зямныя сняцца сны,
За першым следам след кладзецца
Сярод касмічнай цаліны.
То дзень, то ноч, то зноў світанне,
А ён — у зорнай цішыні,
I першым Сонца прывітанне
Яму прыслала з вышыні.
Яго імя зямля пачула
I ўжо запомніла навек,
Над Рымам, Токіо, Кабулам
Ляціць савецкі чалавек.
Ён родным сынам, братам, другам
Зрабіўся кожнаму з людзей,
За ім i дзень i ноч з Калугі
Спакойны сочыць чарадзей,
Нібы пытае: «Дзе ты, дзе ты?»,
Нібы падлічвае віткі.
A ў неба зноў i зноў ракеты
Ўзлятаюць з Ленінскай рукі.
1961 г.
MACKOЎCKI ЧАС
У небе сніліся пілоту
Спакойныя зямныя сны:
Тугая сцежка каля плоту
I шум карэльскае сасны,
Смаловыя масніцы ў хаце,
Сякеры стук i звон пілы,
I устрывожаная маці
У далёкай вёсцы Шаршалы.
Між зор прысніліся пілоту
Кастры на беразе Дняпра...
Звініць будзільнік. На работу
Уставаць i ў космасе пара.
Зацягнуты папругі туга,
Спакой на борце карабля,
Чуваць знаёмы голас друга,
I песня чуецца здаля.
Ляцяць сузор'і i планеты,
З арбіт не сходзячы сваіх,
A ўжо касмічныя ракеты
Даўно нацэлены на ix.
Плыве зямля ў празрыстай сіні
Дзень мільгануў i зноў пагас,
A ў космасе заўжды гадзіннік
Паказвае маскоўскі час.
20. VIII 1962 г.
ІМЯ Ў СЭРЦЫ
ДЗЕНЬ НАРАДЖЭННЯ
Яшчэ на ўзлессі снег ляжыць,
Але шпакі ужо шчабечуць,
Звіняць да змроку капяжы,
I кроплі падаюць на плечы.
Ідзе вясна, а не адліга,
З вятрамі, ліўнямі, цяплом:
I крыгі крушацца аб крыгі,
А хутка грымне першы гром.
Плывуць над Волгай хмарын
Маланкі тушачы ў вадзе.
Вось у такі вясновы дзень
Радзіўся хлопчык у Сімбірску.