I чай гарачы ўнакладку
Спакойна сёрбае стары,
Вядзе размову пра падаткі
I беззямельныя двары:
— Прапала матухна-Расея,
Жабрачыць з восені сяло.
Яшчэ у нас на Енісеі
Такога зроду не было.
А гаспадар прыжмурыў вока,
Па светлай гладзіць барадзе,
Устаў, прайшоў шырокім крокам
I кажа:
— Не, не прападзе!
Мы не дазволім ёй прапасці,
I вы, i вашы землякі.
У нас такое будзе шчасце,
Настане лад у нас такі,
Што свет Расіі пазайздросціць
Унукам нашым i сынам.
Патрэбна толькі болей злосці,
I болей сілы трэба нам!
...На дзень займалася патроху
У глухой сібірскай старане.
Усім паказвала дарогу
Святло у ленінскім акне.
1960 г.
НАФТАГРАД
ПАЛАЧАНКА
Неба вясной залатое i сіняе,
Вецер пялёсткі кружыць па плошчы.
Некалі Полацкаю Ефрасінняю
Тут называлі струхлелыя мошчы.
Некалі тут гадаваліся княжычы,
Вілі паклоны сівыя манахі,
Стражнікі, рукі вяроўкамі вяжучы,
Прадзедаў нашых цягнулі на плаху.
А неба было i тады залатое,
У буйнай расе прачыналіся ранкі,
Ды плакалі горка над Палатою,
Ломячы рукі ў бядзе, палачанкі.
На Полацк ішлі чужаніцы вайною —
Крышыліся коп'і, ўзрываліся танкі,
А горад стаяў i стаіць над Дзвіною,
I песні пяюць пра яго палачанкі.
Каштаны i ліпы шумяць над бульварамі,
Да раніцы сыплецца спеў салаўіны,
Ідуць у Задзвінне шчаслівымі парамі
Насустрач світанню патомкі Скарыны.
Ступаючы мякка па стоптаным верасе,
Каханую любы заўсёды сустрэне
На вежавым кране, на сонечным беразе,
У першай, яшчэ не закончанай змене.
У вочы зірне, залатыя i сінія,
Што ззяюць, як росы ліпнёвага ранку,
I скажа: «Дзень добры табе, Ефраеінія».
«Дзень добры», — адкажа яму палачанка.
1959 г.
УСПАМІН
Да поўначы стаіць гарачыня,
I маладзік засланы белым пылам
Палеглі травы, ім да дня
Устаць наўрад ці хопіць сілы.
Зачахла лісце у гаях,
I хвалі на Дзвіне замёрлі,
Расінка толькі ў салаўя
Ледзь чутна булькае у горле.
Трызніць самлелая зямля
Аб росах, аб дажджы i громе,
Прыслухаўшыся, як здаля
Гудзе лябёдка на пароме.
I зноў навокал цішыня,
Далёка бліскаюць зарніцы.
Табе i сёння, пэўна, сніцца
Пачатак леташняга дня.
У полі сіні-сіні лён
I ветразі сямі палатак.
Здаецца, тут дасюль відзён
Твой першы след i той пачатак
Яшчэ няходжаных дарог,
Яшчэ не зробленай работы,
Калі ў гразі спаўзалі з ног
Старыя кірзавыя боты,
Як на спіне трашчала соль,
Як завіхаліся дзяўчаты,
I першы на руцэ мазоль,
I радасць першае зарплаты.
Як часам не было папіць
Вады ў дзявочым інтэрнаце.
Ты спала, а над ложкам маці,
Здавалася, ўсю ноч не спіць
I шэпча: «Пацярпі крыху.
Я веру — зробяць без прынукі
I дом i новую страху
Твае маленечкія рукі».
Ты чуеш? — спорны дождж ідзе.
Гарачыня адразу спала,
А ты нібыта i не спала,
Ты моўчкі маці ўспамінала
I пачынала новы дзень.
1959 г.
КРАНАЎШЧЫЦА
Кранаўшчыцы Полацкага нафтабуда
Над лесам занялося ранне
У буйных кроплях дымных рос,
А ўжо гайдаецца на кране,
Нібы струна, нацяты трос.
Ужо гукаюць: «Майна!», «Віра!» —
I лёгка, як узмах крыла,
Услед за рукою брыгадзіра
Плыве ажурная страла,
Нібыта залатую пражу
Снуюць лябёдкі угары,
I зверху кранаўшчыца кажа:
— Узыходзіць сонейка, сябры.