Сягоння дзень яшчэ прыбудзе,
А сонца вось — рукой падаць.
Яно у нас, на Нафтабудзе,
Заўсёды першай мне відаць.
Відаць, як за Дзвіной пшаніца
Нагнула долу каласы...
I за плячамі ў кранаўшчыцы
Ляжаць тугія дзве касы.
Заплеценыя, як у школе,
Істужкай белаю яны.
Ад ix, здаецца, пахне полем
I ветрам ранняе вясны.
Маленькая, нібы падлетак,
Яна глядзіць на белы свет.
I у кабіне з першых кветак
Стаўляе кожны дзень букет.
Галінкі бэзу i язміну
Прыносіць з бліжняга сяла,
Зірнеш на Валіну кабіну
I бачыш — ліпа расцвіла.
То распусціліся рамонкі,
То браткі ў росным серабры.
Цагліны, як з рабіны гронкі,
Здымаюць з крана муляры.
Глядзіць удалеч кранаўшчыца
I нават дзівіцца сама,
Што ў полі бачыць камяніцы,
Якіх яшчэ пакуль няма,
Што бачыць плошчы i бульвары,
I белы горад над ракой,
Бо ведае, што здзейсніць мары
Сваёю ўласнаю рукой.
1959 г.
ЗАРАДКА
У хлапечым інтэрнаце
Пражаць вечарам гарох.
На стале, як на парадзе, —
Масла, бульба i тварог.
Хлопцы ставяць на пліту
Смажыць бульбы тры патэльні
Пахне салам за вярсту,
А вось бульбаю не вельмі.
— Янка, падавай кефір,
Апанас, нясі аладкі, —
Кажа хлопцам брыгадзір, —
Прыступаем да зарадкі.
Сеў за стол, пакроіў хлеб,
Разлажыў усім па лусце.
— Ты, Пятро, хіба аслеп:
Рукавы ужо ў капусце.
Дзесяць хлопцаў дзесяць страў
Выстаўляюць на абрусе.
Хтосьці з ix пажартаваў:
— Я адзін за ўсіх бяруся
З'есці бульбу, i тварог,
I капусту, i аладкі.
— А скажы, без нас бы змог
Ты адзін закончыць кладку?
— Вам з вячэрай без мяне
Не управіцца ніколі:
Я ж за год на цаліне
З'еў не меней пуда солі.
— Я паверу, што з'ясі
Ты адзін не пуд, а тону.
Лепш вазьмі ды панасі
Ты за нас адзін бетону.
Хопіць лётаць па зямлі,
Замацоўвайся, як людзі.
Паспытаў бы, як жылі
Летась мы на Нафтабудзе.
А не згодзен — прабачай,
Ты між нас не знойдзеш пары.
Гатаваць бярыся чай,
Падавайся ў кашавары
Ці на пост вартаўніка
Каля нашай хлебнай краны,
A імя будаўніка
Не гнюсі, пакінь за намі.
— Зноў счапіліся яны!
Брыгадзір, канчайце сварку:
Стыне ж бульба i бліны,
Перасмажыліся скваркі...
Селі ўсе за стол яны.
Паглядзела б з боку маці,
Як вячэраюць сыны
У хлапечым інтэрнаце.
1959 г.
ПРЫГОЖЫЯ РУКІ
У час сустрэч i ў час разлукі,
Выходзячы ўдваіх на шлях,
Навошта ты хаваеш рукі
У драпінах i ў мазалях?
Заўжды шурпатыя ад тынку,
Парэпаныя ад вады,
Яны не знаюць адпачынку
У гарачыню i ў халады.
Ад цэглы i ад арматуры
Яны зрабіліся дужэй...
За сотні рук у манікюры
Такія рукі прыгажэй.
Яны трымаюць у палоне
Душу i сэрца юнака.
Не выкаўзне з такой далоні
Яго шурпатая рука.
1959 г.
СУПРАЦІЎЛЕННЕ МАТЭРЫЯЛУ
Аўтобус «Полацк — Нафтабуд»
Заўсёды поўны пасажыраў:
I муляры, i цеслі тут,
I капітаны без мундзіраў,
I маладыя лейтэнанты.
Ад службы толькі засталіся канты
I звычка добрая, старая —
Быць першым на пярэднім краі.
Ідзе аўтобус поўньім ходам,
Туман курыцца на Дзвіне.
Жартуе хтось: «Замест узвода
Цяпер брыгада у мяне».
Гартаюць ля акна дзяўчаты
Падручнікі па сапрамату,
Складаныя вядуць разлікі —
Сягоння ім здаваць залікі,
I новы дом, i цэх здаваць
У лік наступнага квартала,
I кожным рухам адчуваць
Супраціўленне матэрыялу: