I сцежар леташні на мелі
Тырчыць, як мачта карабля.
Набракла гаркаватым хмелем
За дзень адталая зямля.
Мы зноў, як у юнацтве, марым,
I я паказваю табе
Дажджынку першую на твары
I першы коцік на вярбе.
Нас i узрост не перайначыў,
За рукі ўзяўшыся, праз сад,
Па лужах, каб ніхто не бачыў,
Бяжым, як дваццаць год назад.
1959 г.
ПРЫЗНАННЕ
Ты ходзіш мяне у дарогу праводзіць,
На месяц, на тыдзень, на некалькі дзён.
Стаіш i глядзіш, як цягнік адыходзіць
I ў змроку знікае апошні вагон.
А потым па плошчах i вуліцах гулкіх
Ідзеш, не сустрэўшы нікога нідзе,
I толькі чуваць, як у вузкіх завулках,
Нібыта у трубах, завея гудзе,
Грыміць у дарожныя знакі да рання
I голыя ліпы хістае i гне.
Ты, пэўна, сумуеш пасля развітання
I з гэтай хвіліны чакаеш мяне.
Пытаеш, чаму мне з табой не сядзіцца,
Чаму, завітаўшы на некалькі дзён,
Я зноў ад'язджаю з утульнай сталіцы
У нейкі глухі i далёкі раён.
Чаму я хаджу пехатой у завею,
Чаму не такі, як мужы у людзей.
Ты думаеш, — я ад вандровак сівею,
А я адчуваю, што стаў маладзей.
Я чую, як пахне смаловае вецце,
Як стукае дзяцел па звонкай сасне,
Я чую начамі, як студзеньскі вецер
То вые, то снегам шуміць па сцяне.
Я невад на бераг цягну з рыбакамі,
Я з імі начую на Куршскай касе, —
Мне хочацца толькі сваімі рукамі
Адчуць асалоду i цяжкасці ўсе,
У ядраным жыце сустрэць агранома,
Блукаць да світання па мокрай траве,
Стаяць пад дажджом на дняпроўскім пароме,
Пачуць, як дзяўчаты пяюць на жніве,
I думаць з усімі аб сонцы i хлебе,
I самую лепшую песню злажыць.
Калі ты камусьці хоць крышку патрэбен,
Дык хочацца доўга i радасна жыць.
Я новых вандровак маршрут i кірунак
На карце, прыехаўшы, зноў правяду,
Вясёлку табе прывязу ў падарунак
I ў светлыя косы твае запляту.
Ялта, 1958 г.
ПОЎДЗЕНЬ
СЕВАСТОПАЛЬ
Я тут дагэтуль не бываў ніколі,
Я не ступаў на гулкую панель
У горадзе, што стаў, як на прыколе
Вялікі акіянскі карабель.
Яго калыша шторм i лёгкі вецер
Ля самай чарнаморскае вады.
Але ніхто не чуў, што ёсць на свеце
Падобныя на гэты гарады.
Я узышоў на бераг, шапку зняўшы,
Нібы пераступіўшы праз вякі,
Равеснікам, сябрам i продкам нашым
На ўсе чатыры кланяўся бакі.
Світала на Малахавым кургане,
У бераг ледзьве стукаўся прыбой,
На крылах чаек зіхацела ранне,
А мне здалося, не сціхае бой.
Здавалася, што ў полымі i дыме
Яшчэ стаіць да гэтае пары
На ратным полі адмірал Нахімаў
I камсамолец на Сапун-гары,
Стаіць, шынель накінуўшы напашкі,
I прагна пазірае з-пад рукі,
Як навылёт прабітыя дяльняшкі
Прыкладамі прыкрылі маракі.
Здавалася, узяўшы з толам ношку,
Пад кулямі, па пнях, па лебядзе,
Даўно знаёмы чарнаморац Кошка
Маіх сяброў на подзвігі вядзе.
Здавалася, што ў ранішнім тумане
Не ветразі байдарак праплылі,
A Шмідт вядзе пад сцягамі паўстання
З «Ачакавым» у мора караблі...
На курганах да самай Балаклавы,
Не згодныя ніколі паміраць,
Адлітыя не з бронзы, а са славы,
Героі Севастопаля стаяць.
Стаяць танкісты, лётчыкі, сапёры
I ў пехацінскіх ботах маракі,
Каб Ленін, углядаючыся ў мора,
Стаяў на гэтым беразе вякі.
Я думаў — пачынаецца світанне,
У горад славы трапіўшы да дня,
А гэта на Малахавым кургане
Гарыць паходня вечнага агня.
Ялта, 1958 г.
ГОРНАЯ ДАРОГА
Аўтобус нырае то з хмары, то ў хмару,
То ў пырскі вясёлак, то ў лівень i гром,
Мінае Ай-Петры, мінае Байдары,
Ляціць i пятляе над безданню стром.