Абхазія, 1956 г.
ДОБРЫ ДЗЕНЬ
Я ўсё спазнаў: i радасці, i гора,
Я з сотні рэк пакаштаваў вады,
I ноч у ноч мне сніўся родны горад,
Не даючы спакою ўсе гады.
Ён клікаў, уставаў цудоўнай явай,
Далёкі, але блізкі мне такі.
На ўсіх шляхах, за кожнай пераправай
Яго успаміналі землякі.
Я пехатой Еўропу перамераў.
I вось іду між пасталелых дрэў
I нечакана у асеннім скверы
Найлепшага знаёмага сустрэў.
I прыгадаў пра першае спатканне,
Калі яго чароўная рука
Вяла мяне, малога хлапчука,
З жалейкаю па дзедаўскім кургане.
I прывяла ў такі дзівосны свет.
А праз гады па бальшаках Палесся
Ішоў з кійком няўрымслівы паэт
Да першых камунараў на Арэсе.
Вось ён стаіць, над ім звісае вецце,
Шуміць праспект, гамоніць людны сквер,
I ён, здаецца, зараз усміхнецца
I прачытае самы лепшы верш.
Над ім яшчэ i лісце не апала,
Асмужыў шчокі сонечны прамень.
Маўчыць, маўчыць, задумаўся Купала.
Я шапку зняў, сказаўшы: «Добры дзень!»
с. Біаза, 1955 г.
ПЕСНЯ БУДЗЕ ЖЫЦЬ
Памяці Якуба Коласа
Сягоння журацца бары на Беларусі,
Прыбіты сцежкі кроплямі расы,
Замоўкла песня на шырокім лузе,
I падаюць на пожню каласы.
Над Нёманам схіліліся рабіны,
Маўчаць над Сожам пушчы i сады.
Мой родны кут, якога сына,
Якога друга страціў ты!
Ён у цябе вучыўся песням.
Шукаў дарог i шлях знайшоў.
Да зор Крамля з глушы Палесся
З табою разам ён ішоў.
Цвітуць палі у кроплях буйных рос,
Шумяць бары, а сэрца плача ўголас.
Мой родны кут, упаў буйнейшы колас,
Што на тваёй зямлі узрос.
Ён не паспеў аб нашым слаўным часе
Усяго сказаць, усіх паэм злажыць.
Пайшоў пясняр, а песня засталася,
Памёр паэт, а песня будзе жыць.
1956 г.
УРАЛЬСКАЯ РАБІНА
Ідзе цягнік Масква — Пекін.
I каля кожнага вакзала
Сузор'і восеньскіх рабін
Гараць рубінамі Урала.
Плывуць за вокнамі бары,
Мільгаюць бездані i кручы,
Стаяць рабіны на гары,
Нібы нявесты ў дзень заручын,
I ў завадзь ціхае ракі
Губляюць звонкія каралі.
Такіх бароў, рабін такіх
Няма нідзе, як на Урале.
А дзе умеюць так спяваць —
Гарэзна, ласкава i шчыра?
У песнях тых душа чуваць
Шырокай Волгі i Сібіры.
Ідзе цягнік паміж бароў,
Шугае восень залатая.
I песня дарагіх сяброў
Гучыць да самага Кітая.
1956 г.
БЕЛЫЯ ЛІПЫ
Горад цудоўны юнацтва шайго
Кветкамі скверы усыпаў,
I на праспектах i плошчах яго —
Белыя, белыя ліпы.
Белыя ліпы здалёку прыйшлі,
Ix напаілі жывыя крыніцы
Водарам нашае шчодрай зямлі.
Голле раскінулі i зацвілі
Белыя ліпы сталіцы.
Тут прызначае юнацтва сустрэчы,
Мараць пра заўтрашні дзень юнакі.
Белыя ліпы каханым на плечы
Сыплюць i сыплюць з пялёсткаў вянкі.
Модна сплятуцца гарачыя рукі
Шчырых i самых шчаслівых людзей,
Так, каб ніколі не ведаць разлукі,
Так, каб любіць, як не любяць нідзе,
Так, каб сагрэтыя дружбай далоні
Нават гады астудзіць не змаглі б,
Так, каб i ў старасці белыя скроні
Часам нагадвалі замеці ліп.
с. Біаза, 1955 г.
НОЧ НАД МІНСКАМ
Ясныя, зорныя ночы над Мінскам.
Што ж ты блукаеш адзін уначы?
Чуеш, спявае каханая блізка,
Мабыць, насустрач табе ідучы.
Сад закіпае ружоваю пенай,
Зоры плывуць у вясновай вадзе.
I па завулку, закончыўшы змену,
Тая, што сэрца трывожыць, ідзе.