ЖОНКА
Калісьці самаю прыгожай
З усіх дзяўчат яна была,
I ты за ёю вечар кожны
Хадзіў па вуліцах сяла.
Здавалася, у цэлым свеце
Такіх яшчэ не сустракаў,
I у пралескавым букеце
Ты ёй запіскі пасылаў.
Чакаў яе i спадзяваўся,
Здалёк у вокны паглядаў,
На роўным месцы спатыкаўся
I песні пра яе складаў.
Спяваў аб харастве дзявочым,
A ў змроку восеньскіх начэй
Табе яе свяцілі вочы,
Што прыгажэй за ўсіх вачэй.
Яна цябе назвала любым,
I у апошні мірны год
Яе ты песціў i галубіў
I піў гарачых вуснаў мёд.
Яна ў паход цябе збірала,
Як толькі грымнула вайна,
Яна касіла, жыта жала,
Лісты табе на фронт пісала,
Табой жыла, цябе чакала,
I дачакалася яна.
Прыйшоў дамоў.
У кожнай хаце
Ты быў для ўсіх жаданы госць —
Знайшоў сяброў, ды хутка страціў
Сваю былую маладосць.
I песень не складаеш болей,
Знаходзіш сотні розных спраў
I топчаш тыя кветкі ў полі,
Што колісь для яе збіраў.
I у асенні змрочны вечар
Яна дамоў ідзе адна,
Во ты забыў пра ўсе сустрэчы,
Бо стала жонкаю яна.
1955—1956 гг.
* * *
B. M.
Я цябе прыгадаў
Басаногаю, шустраю, тонкай.
Пад нагамі рассыпала
Раніца зерні расы,
I тады, у далёкія тыя часы,
Я цябе уяўляў
Залатою сасонкай,
I здавалася, будзеш такою заўжды —
Маладою, іскрыстаю, крышачку колкай.
Ды хіба ж загадаеш,
Каб вечна квітнелі сады
I у небе ніколі не гаслі вясёлкі?
Ды хіба ж загадаеш каму,
Каб гады
Над табою i мною улады не мелі,
Каб спынілася плынь веснавое вады,
Каб да старасці скроні у нас не сівелі?
Пасівелі, а сэрца не хоча старэць —
Мабыць, вызнана мала i зроблена мала.
Мы гарэлі ў агні, але нам не згарэць,
Навальніца прайшла, але нас не зламала.
Ты заўсёды была клапатліваю жонкай,
Ты суровай была міласэрнай сястрой.
Я цябе i цяпер уяўляю сасонкай,
Што яшчэ палымнее вячэрняй зарой.
1956 г.
МЛЕЧНЫ ШЛЯХ
У зорным небе — Млечны Шлях.
Пад ім ляцяць у вырай гусi,
I мне здаецца, кожных птах
Крычыць: «Вясной дамоў вярнуся
Ляцяць у вырай жураўлі,
Ляцяць буслы у зорным небе,
А вось да роднае зямлі
I Млечны Шлях ім не патрэбен.
1957 г.
* * *
Вось i зіма,
A мроіцца, што лета
Прыйшло у цвеце ліп
I грэчка расцвіла.
Здаецца мне —
Выходжу росным следам
У паплавы зарэчнага сяла.
А за акном лютуе завіруха
I на сумёт накручвае сумёт,
На шыбах снег ляжыць іскрыстым пухам,
A ў хаце пахне грэчкай чысты мёд.
1957 г.
* * *
Не пойдзем сёння ні ў кіно, ні ў госці —
Такая ноч, такая ў небе сінь!
I уздыхаць, каханая, пакінь,
Што больш ужо не вернеш маладосці.
А лепш паходзім па старым бульвары,
Дзе да вясны не падмятаюць снег,
Дзе толькі ходзяць закаханых пары,
Нібы у казцы ці ў дзівосным сне.
У ix марозам пабяліла скроні,
A ў нас — даўно завеялі гады.
Дык пойдзем, любая.
Няхай i сёння
Сябе адчуе кожны маладым.
Не будзем больш з табою уздыхаць.
Зірні, як ноч дарогі снегам мосціць.
Патрэбна так да старасці кахаць,
Як некалі кахалі ў маладосці.
1956 г.
ПЕРШАЯ ПЕСНЯ
Я не апошні i не першы
Складаў крадком калісьці вершы.
Дазнаўся нехта, стаў строіць кпіны.
Я чырванеў, казаў: «Пакіну»,
Казаў: «Не буду». А праз гадзіну,
Узяўшы кошык, блукаў па лесе,
Шукаў арэхі, шукаў маліну,
Але знаходзіў радкі для песні.
Знайшоўшы слова, баяўся страціць,
Нёс асцярожна, нібы расінку.
Зірнуўшы ў кошык, казала маці:
«Ты, мабыць, збіўся з дарогі, сынку.
Вунь колькі ягад прыносяць людзі.
З цябе ж, як бачу, дабра не будзе.
Ну, хоць бы меншым, хоць бы для смеху
Прынёс ці ягад, ці тых арэхаў».