1961 г.
* * *
Нельга ні забыцца, ні адкласці
На наступны, на прыёмны дзень
Нечае маленечкае шчасце,
А самому знікнуць, быццам цень,
Праз другія дзверы на нараду,
Дзе i без цябе ваду стаўкуць
I спакойна ў доўгую шуфляду
Радасць чалавечую замкнуць.
Нельга абысці i адмахнуцца
Ад чужой трывогі i бяды,
Нельга не пачуць, як сэрцы б'юцца,
Як змаўкаюць сэрцы назаўжды.
Можа, ўзяўшы сэрца пад апеку,
Можна адагнаць адчаю цень.
Чалавек павінен чалавеку
Радасці прыносіць кожны дзень.
Красавік — май 1962 г.
* * *
Ты, мабыць, добра ведаеш сама,
Што ні ў дарозе, ні ў сваім пакоі
Мне без цябе ні радасці няма,
Hi шчасця, ні ратунку, ні спакою.
А прыйдзе ж дзень, i нехта з нас дваіх
Адзін у адзіноце застанецца.
Напэўна ты.
I ўжо да рук маіх
Ніколі больш ніхто не дакранецца,
Ім больш не дацягнуцца да пяра,
Не сціснуць руку другу пры сустрэчы,
I гора, як няўмольная гаpa,
Твае прыцісне вузенькія плечы.
Ніхто цябе не выйдзе сустракаць
Hi ў летні дождж, ні ў лютаўскую замець,
I толькі часам будзе дакараць
Надоўга патрывожаная памяць,
Што не паспела нешта расказаць,
Што нечага спытаць не мела часу,
Што ўжо канца з пачаткам не звязаць
I не прыпомніць нечага адразу.
Але пакуль жывецца — будзем жыць,
Задумваць не на дні, а на стагоддзі,
Каханнем i сяброўствам даражыць
Пры сонечнай i ветранай пагодзе,
I ўсё, што трэба выказаць, — сказаць,
Нічога не забыцца, не адкласці,
Сустрэчнаму дарогу паказаць,
А час надыдзе — на хаду упасці.
31. ІІІ. 1962 г.
БЯССМЕРЦЕ
Ці забываецца навек,
Калі сканае чалавек?
Па-мойму, не,
Па-мойму, ў свет
Вядзе заўжды ягоны след.
Яго няма, а ён жыве
У даўняй песні i ў траве,
У цвеце веснавых садоў
I сто i тысячу гадоў.
Няхай яго няма між нас,
Няхай імя закрэсліў час,
А ён жыве ў маёй крыві
I мне загадвае: «Жыві
I за сябе i за мяне,
Каб соль трашчала на спіне,
Каб рукі стомаю гулі,
Каб песні кожны дзень былі».
Я п'ю бярозавік густы
З таго надрэзу, што i ты
Калісьці піў у даўні век,
Мой прашчур, добры чалавек.
I нада мной шумяць лісты
Прысадаў, што дагледзеў ты,
Галінку кожную i сук
Сагрэў цяплом шурпатых рук.
Гудуць пад коламі масты,
Дзе перакінуў кладку ты,
Красуюць жыта i авёс,
Што ты за пазухай прынёс
На ляды ў даўнюю вясну —
На колішнюю цаліну.
Ты ставіў хаты, дровы сек,
Мой дзед, рабочы чалавек,
Не шкадаваў ні рук, ні жыл —
Ты ўсё умеў, ты прагна жыў,
Твае сагрэлі мазалі
Пясчынку кожную зямлі.
Ідуць гады, шумяць гады,
Твае ж не сцерліся сляды.
Ты прагна жыў, жывеш, жыві
Крывінкай у маёй крыві.
А нашы ўнукі ўспомняць нас
На віражах касмічных трас.
Так у бяссмерце, з веку ў век,
Ідзе рабочы чалавек.
1962 г.
* * *
Баліць душа за кожнага калеку.
Сляпога праз ручай перавяду,
Бязногага сустрэну чалавека
I кланяцца гатовы на хаду.
Ідуць на мулкіх мыліцах салдаты
Апошняе сусветнае вайны,
А я пакутую, нібыта вінаваты,
Што за мяне пакутуюць яны.
З ix, мабыць, сніцца кожнаму начамі
Над полем сонца i на градах мак,
I дзеўчына з вільготнымі вачамі,
Што толькі з ім танцуе кракавяк.