1961 г.
Я ДУМАЮ АБ ШЧАСЦІ
Ужо буслы збіраюцца у вырай,
Курлыкаюць у небе жураўлі...
Пра што б ні думаў я,
я думаю аб міры,
Аб шчасці i спакоі на зямлі.
Я думаю пра першых касманаўтаў,
Што павядуць да зораў караблі,
Я думаю, што самым лепшым святам
Сустрэча з імі будзе на зямлі.
Я думаю пра Кішынёў i Рыгу —
Сяброў усіх у госці запрашу,
I перад імі, як жывую кнігу,
Адкрыю насцеж сэрца i душу.
Я думаю, што ўстану заўтра рана
I ў промнях чыстай восеньскай зары
Ізноў убачу вежавыя краны
I Салігорска першыя капры.
Я думаю, як проста i яскрава
На цэлы свет у наш адказны час
Старэйшы сын Савецкае дзяржавы
Сказаў аб тым, што думаў кожны з нас
Знаёмы голас я лаўлю ў эфіры,
Праводжу у сузор'і караблі.
Пра што б ні думаў я,
я думаю аб міры
Аб шчасці i спакоі на зямлі.
27 верасня 1960 г.
РАБІНАВАЯ НОЧ
Максіму Танку
Маланка б'е i ўпоперак i ўдоўж
I ўспыхвае, нібы сухое сучча,
Грукоча гром, i спорны дождж
Між небам i зямлёю ніткі суча.
Рыпяць сівыя сосны на касе,
Кіпіць i вые ўспененая Нарач,
I пласкадонку лёгкую нясе
Ці ў вір, ці ў Гатавічы нанач.
Плывуць у змроку рыбакі,
А дождж сячэ бязлітасна i тупа.
Глядзяць хлапцы у розныя бакі,
Ды не відно ні Мядзеля, ні Купы.
Над Нараччу — рабінавая ноч:
Бушуюць хвалі, дождж i навальніца.
Куды ні павярні, куды ні збоч,
Нідзе не стаць, нідзе не прыпыніцца.
Да раніцы не разбярэш ніяк,
Ад берагу ты блізка ці далёка...
I вось агеньчык, быццам бы маяк,
Замільгацеў у цемры адзінока.
На вёслы налягаюць рыбакі,
А неба рэжуць вольтавыя дугі,
I зіхацяць ад свежае лускі
На хлопцах курткі, як кальчугі.
У пласкадонцы б'юцца шчупакі,
Маланкі, як зялёныя ракеты...
Не спяць такою ноччу рыбакі,
Не спяць сапраўдныя паэты.
1. X 1960
РЭЧАНЬКА
За снамі сны плылі кругамі,
Ляжаў на шыбах ночы цень,
Але няўпэўненыя гамы
Мяне будзілі кожны дзень.
Над столлю нехта невядомы
Грымеў ад рання да начы,
I я заўжды спяшаўся з дому
Хутчэй упрочкі уцячы.
Няўмелыя хадзілі рукі
Па клавішах то ўніз, то ўверх,
I пакалечаныя гукі
Будзілі наш увесь паверх.
Але надоечы нясмела,
У ранішнім трывожным сне,
Ледзь чутна «Рэчанька» звінела
I закалыхвала мяне,
Іскрылася i булькатала,
Лілася i плыла, плыла;
Здавалася, што рассвітала
У доме ад яе святла.
Здавалася, трымцяць стракозы
У хвалях чэрвеньскай смугі,
I пахнуць мятаю пракосы
I — цёплым жвірам берагі...
I ўсё замоўкла нечакана,
Усё прайшло, нібыта ў сне,
А на падворку, ля паркана,
Ляжаў вільготны цёплы снег,
Прытоптаны, у цёмных крапках
(Відаць, не доўга праляжыць).
I я угледзеў — з нотнай папкай
Дзяўчынка сцежкаю бяжыць.
Цяпер я разам да прыпынку
Хаджу заўсёды, крок у крок,
З маленькай тоненькай дзяўчынкай,
Яе даслухаўшы урок.
1962 г.
ЗІМА
Закітавала вокны зранку,
Капусту ссекла да цямна
I вышыла за ноч фіранку
На шыбах цёмнага акна.
Платы i веснічкі пабеліць,
Усе калюжыны зашкліць
I за аселіцай пасцеле
Палотны зрэбныя бяліць.
А на дасвецці сырадою
У вёдры звонкія налье
I свежай, чыстай, маладою
Нячутна пройдзе па сяле.
Празрыстым пухам галубіным
Усе дарогі замяце
I сокам спелае рабіны
Палоску ў небе правядзе.
1962 г.