ЛАСІНЬІ СЛЕД
На досвітку па хрусткай стыні,
Паміж алешын i асін,
Страсаючы рагамі іней,
Ідуць мацёрыя ласі
I ловяць мяккімі губамі
Тугія парасткі альхі.
Над пасівелымі гарбамі
Ляціць слупамі снег сухі.
На досвітку у лесе ціха,
Курыцца сіняя імгла,
Але трывожная ласіха
Угору вушы падняла.
I прыхіліўшыся да вецця,
Глядзіць за снежныя валы,
Здаецца ёй, што свішча вецер
У варанёныя ствалы.
І лес, i снег у чыстых зорах,
У срэбных пацерках — кусты,
Але ласіха чуе шорах
I кожны скрып за тры вярсты.
Завея замяла дарогі...
Якочуць недзе ганчакі,
Закінуў лось на спіну рогі,
Бяжыць ласіха ў хмызнякі.
Праз буралом i крутаяры,
Шарпак ламаючы таўсты,
Яны ў гушчар ляцяць у пары
I ў кроў збіваюць капыты.
Гарачы след у змроку тоне.
З густое снежнае імглы
Шуміць шалёная пагоня,
I свішча вецер у ствалы.
Дыміцца сцежка колкім снегам,
Клубамі сцелецца гання...
Азваўся лес тужлівым рэхам,
I ўсё замерла. Цішыня.
Адразу стала пуста ў лесе,
Смала іскрыцца на кары,
I толькі след на стылым снезе
Гарыць палоскаю зары.
3—5. XII 1961 г.
СПАКУСА
Прыйшла паціху, без дазволу,
Аловак выбіла з рукі
I, як няўмольная назола,
Мяне штурхае пад бакі.
Параскідала ўсе паперы,
Пазамыкала стэлажы,
Завалай зачыніла дзверы
I кажа: «Трохі паляжы».
Страфа замерла на паўслове,
Ляжыць недачытаны ліст,
Што мне на беларускай мове
Прыслаў балгарскі журналіст.
Пасля, як хлопчыка, раздзела,
Накрыла коўдрай з галавой,
Аблытала душу i цела,
Наводзячы парадак свой.
Чаго прыйшла, адкуль i хто ты?
Ну, што ты маеш да мяне?
Ты бачыш, колькі тут работы
I тэрміновых спраў, ці не?
Герой не скончанай паэмы
Прыспешвае: «Хутчэй пішы!»
У сэрца стукаюцца тэмы,
А ты мне шэпчаш: «Паляжы»
Не, я не ўлежу. Вокны насцеж
Ад гулу хай дрыжыць пакой.
Мне трэба людзі, трэба шчасце
I не патрэбен твой спакой.
Паэт — заўсёды на рабоце,
Аж дух займае кожны раз.
Ён не капаецца ў блакноце,
Што накрыж перакрэсліў час!
Ён сам усё пабачыць хоча, —
Паспець усюды за траіх.
Паэт працуе дні i ночы
Без адпускоў i выхадных.
1960 г.
БЯССОННІЦА
Пішу, хвалююся i рады, як дзіця,
Удалай рыфме, вобразу i слову.
Нібыта ў гэтым сэнс майго жыцця,
Нібыта тут усіх асноў аснова.
Хіба ж не так?
Хіба ж не мы з табой
Пазналі свет у словах калыханкі?
Хіба ж без песні мы хадзілі ў бой?
Хіба ж не з песняй мы вадзілі танкі?
I, па лугах туманных ідучы
Асеннім днём ці раніцаю весняй,
У небе жураўліныя ключы
Мы сустракаем i праводзім песняй.
Паэзія без фальшы i прыкрас,
Мяняючы то формы, то адценні,
Жыве i будзе, жыць у кожным з нас
I ў кожным нашым светлым летуценні.
Пішу, a ў памяці i ў сэрцы ажылі
Усе пачуцці, колеры i гукі —
Цвітуць рамонкі i звіняць чмялі.
I толькі словы не даюцца ў рукі.
Шукаю ix i не знаходжу ix,
Жывых, шурпатых, зыркіх, як маланкі...
Ужо i горад змораны заціх,
Паружавелі белыя фіранкі,
А я пішу, i ўсё здаецца мне,
Што тут няма ні складу, ні парадку.
Калі ж мой верш нікога не кране,
Закрэслю ўсё i ўсё пачну спачатку.
6. XII 1961 г.
НАТХНЕННЕ
Мне ўсе знаёмыя кварталы:
Вось тут вывешваюць «Звязду»
Тут разгружаюць самазвалы,
А там чытаюць на хаду
Заўжды занятыя студэнты
Непаслухмяны сапрамат.
У гэтым скверы, каля стэнда,
Чакаюць вечарам дзяўчат.