24. VI 1962 г.
Бухта Находка.
ЦІШЫНЯ
Я слухаю начную цішыню:
Чуваць, як б'ецца сэрца птушаняці
І матылёк да зыркага агню
Ляціць i кружьщца, як на вялікім свяце.
Звініць, звініць начная цішыня,
З ліста на ліст скацілася расінка,
Чуваць — каля апаленага пня
Са скрыпам прабіваецца асінка.
Чуваць, як зоры сінія дрыжаць —
На небе i зямлі такая ціша!
Не хочацца ні думаць, ні зважаць,
Што ў гэты час сейсмограф недзе піша
Крывыя кожнага падземнага штуршка,
Што днём i ноччу кружацца радары,
Што можа застаецца паўвяршка
Да страшнага наступнага удара.
А ўсё чакае сонечнага дня,
Дрыжыць paca, i роўна сэрца б'ецца.
Няхай у ясным небе цішыня
Заўсёды цішынёю застаецца.
Каралішчавічы,
14. V. 1962 г.
ВЫШЫНЯ
ЛЕТУЦЕННІК
Да, я возьму тебя с собою
И вознесу тебя туда,
Где кажется земля звездою,
Землею кажется звезда.
Ён ходзіць вечарамі на спатканні,
Ён слухае Ліста, гуляе ў кракет,
А потым складае да самага рання
Маршруты наступных касмічных ракет.
Усё да апошняй драбніцы знаёма
У цеснай кабіне яго карабля —
Утульна i светла, i цёпла, як дома,
Ды толькі чамусьці трымае зямля.
Трымае, дрыжыць, нібы маці над сынам, —
I хоча паслаць, i шкадуе пусціць,
А ён ужо лічыць не дні, а хвіліны,
Калі развітаецца i паляціць.
Ляціць летуценнік у бездань сусвету,
Туды, дзе гараць Арьіён, Казярог,
I нават маленечкай наша планета
Здаецца у замеці зорных дарог,
То знікне, то зоркай маленькай забліскае,
То песняй, то словам сагрэе здаля,
Такая знаёмая, блізкая-блізкая,
Такая далёкая наша зямля.
Касмічныя сцюжы i слабасць, i стома
Яго не крануць у нямой вышыні.
У цеснай кабіне утульна, як дома,
I свецяць яму у дарозе агні.
Ляціць летуценнік у бездань сусвету,
Спакойна ляціць, без трывог i турбот.
Ён бачыць за мэтаю новую мэту,
За першым палётам — наступны палёт.
Сакавік 1961 г.
СНЫ
Лячу, лячу, маленечкі, бяскрылы,
I ўсё вышэй, усё вышэй хачу —
Займае дух i не хапае сілы:
То падаю, то зноў i зноў лячу.
Крычу ад шчасця, радасці i страху
A гукі заміраюць на губах...
Лячу i не зайздрошчу болей птаху,
Што гнёзды ўе на соснах i дубах.
Усё сцярплю — пакуты, боль i кару
За ўсё жыццём уласным заплачу,
I хоць на крок, але далей Ікара
Пад зорамі i сонцам пралячу.
Унізе знікне хмарка залатая,
Адолею i страх i немату...
Гаворыць маці, — калі ў сне лятаю
Дык значыць i сталею i расту.
ДЗЯЦІНСТВА
У памяці жыве усё да кроплі:
Маленства горкае, баі, дваццаты год,
Бабуля нас хавала у каноплі,
Убачыўшы варожы самалёт.
А мне карцела, выцягнуўшы шыю
I кулачок падняўшы ўвышыню,
Сачыць i слухаць, як ён глуха вые,
I ўслед крычаць: «Пабачыш, даганю»
ЮНАЦТВА
Глядзяць у неба прагна вочы,
I сэрца просіцца к агню,
Яно ляцець кудысьці хоча
I адчувае вышыню.
Не ведаю, якія зоры
Мігцяць іскрынкамі ўваччу,
A толькі веру — скора, скора
I я над імі пралячу.