La ŝipo albordiĝis en la suda golfeto, tie, kie la kruta deklivo de la kabo estis fleksiĝanta norden, ŝlosante la internan parton de la haveno. La profunda akvo staris kiel malhela spegulo, kvankam portanta pluvnubojn Notoso — la suda vento — kun forto blovis de sur la apudborda montoĉeno, batante al la kontraŭa rando de la golfo. La ferdeko de la ŝipo iĝis je proksimume kvar ulnoj sub la varfo, kaj la elfrotitaj traboj de ties rando iĝis sur la nivelo de la kapoj de Tais kaj Egesiĥora, starantaj sur la poŭpo. Ambaŭ hetajrojn, vestitajn en intenskoloraj ĥitonoj, Tais — en or-flava, kaj la spartanino — en nigra, kiel nokto, oni rimarkis tuj. Kun krio «eleleu, eleleu» al ili alkuris kelkaj militistoj — kaj antaŭ ĉiuj estis barba giganto, etendinta ambaŭ manojn al Egesiĥora. Tiu malakceptis la helpon de Eositeo kaj almontris al li la antaŭan parton de la ŝipo, kie sub kana markezo frapadis per la hufoj la kvar ĉevaloj. La spartanoj rigidiĝis en ne malpli granda admiro, ol antaŭ la virinoj, kiam militistoj kaj du ĉevalistoj komencis garde elkonduki la strabantajn, abrupte movantajn la orelojn virĉevalojn. La timona paro havis tiun raran koloron, kiun atenanoj nomas leŭkofaes — blindige blanka, kaj la aljunga paro estis leŭkopirros, aŭ or-rufa, simile al sia mastrino. La kombinon de la blanka kun la ora koloro oni opiniis speciale feliĉa ekde tiam, kiam de antikva Kreto venis la arto fari ĥriselefantinajn[5] statuojn de dioj.
De sur la varfo oni mallevis pasponteton. Unu el la timonaj ĉevaloj, kiu iris unua, subite rifuzis surpaŝi la fleksiĝantan lignon kaj saltis rekte sur la varfon. La ŝipo kliniĝis pro la potenca puŝo, kaj la dua blanka ĉevalo, sekvinta la kunfraton, ne sukcesis elsalti el la ŝipo, sed, kroĉiĝinte per la antaŭaj hufoj al la rando de la varfo, restis stari baŭme. La ŝipo komencis deiri de la varfo. La fendo inter la muro kaj la ŝiprando komencis plilarĝiĝi. Egesiĥora ekvidis, kiel streĉiĝis ĉiuj muskoloj de la ĉevalo, ŝvelis granda vejno sur la flanko de la ventro en peno teni sin. La spartanino ĵetiĝis al la ĉevalo, sed ŝin antaŭis militisto, desaltinta de sur la varfo. La ŝipo balanciĝis ankoraŭ iom, la hufoj de la ĉevalo komencis gliti de sur la trabo, sed la militisto, kun mirinda kuraĝo kaj forto subpuŝinte la ĉevalon sub la gropo, fakte elĵetis ĝin sur la varfon. Li ne sukcesis eviti baton de la malantaŭaj piedoj kaj falis sur la ŝanceliĝeman ferdekon, sed tuj leviĝis sendifekta.
— Gloron al Menedemo! — kriis la estro de la spartanoj, kaj Egesiĥora regalis la fortulon per varmega kiso.
— Ha, ha! Atentu, Eositeo, ne perdu vian ĥrizokomon!
— Ne, tio ne estos!
La estro de la lakonoj desaltis sur la ŝipon, kaptis Egesiĥora-n kaj en momento trafis sur la varfon. Laŭ la pasponteto oni ekkondukis la orajn virĉevalojn, kaj Tais restis sur la poŭpo, ridante pri penoj de la amikino liberiĝi el la potenca brakumo. La heroo Menedemo staris sur la ferdeko, rigidiĝinte pro admiro antaŭ la nigrahara atenanino, kies kupran sunbrunon kaj grizajn okulojn emfazis la flava ĥitono. La spartano estis vestita nur en epoksido — mallonga ĥitono, fiksita sur unu ŝultro. La sola signo de militisto sur li estis larĝa zono. Dum la lukto kun la ĉevalo la ĥitono falis de sur la ŝultro, nudiginte la spartanon ĝis la talio. Tais kun intereso rigardis lin, subite rememorinte la Lanciston de Polikleto, por kiu kiel modelo servis same lakona junulo. Menedemo havis same potencan torson, kolon kaj krurojn, kiel la fama statuo. Sur la konveksa larĝega brusto kiel potencaj platoj kuŝis la brustaj muskoloj, per la malsupra rando preskaŭ atingante la regulan arkon de la facile elstaranta ripa rando. Sube la ventraj muskoloj estis tiom densaj, ke anstataŭ maldikiĝo en la talio ili pendis elstarante super la femuroj. Tia kiraso de ventraj muskoloj povis elteni baton de malantaŭaj piedoj de freneza ĉevalo sen ajna damaĝo. La plej mallarĝa loko de la korpo estis sur la supra parto de la femuroj, kvankam iliaj muskoloj kaj speciale la kruroj larĝe pufiĝis super kaj sub la genuoj.
Tais ekrigardis en la vizaĝon de la ĝeniĝinta atleto. Li ruĝiĝis tiel, ke la malgrandaj oreloj kaj la infane rondaj vangoj kuniĝis en kontinua punca makulo kun la kolo, sidanta kiel potenca trunko sur la glataj linioj de la rektaj ŝultroj, rondiĝantaj per du potencaj tuberoj.
— Nu, Menedemo, — mokis Egesiĥora, — probable, vi ne levos Tais-on. Ŝi estas pentasĥiliobojon (kostas kvin mil bovojn). — La spartanino aludis la prezon, promesitan de Filopatro sur la muro de Keramiko. Antikvaj arĝentaj moneroj de Ateno, kiujn emisiis jam Tezeo kun bildo de virbovo, iam egalis per la prezo al bovo kaj tial nomiĝis simple bovoj. Elaĉeton por fianĉino en la antikva terkultura Ateno oni ĉiam pagadis per bovoj, tial junulino en familio nomiĝis «bovojn donanta». La plej grandaj elaĉetoj egalis al cent bovoj — hekatonbojon — proksimume al kosto de du minoj, kaj tial la monstra prezo de la «elaĉeto» de Tais per mira murmuro trairis la grupon de militistoj.
Menedemo eĉ deiris je paŝo, kaj Tais, sonore ekridinte, kriis: «Kaptu do!» La militisto instinkte levis la brakojn, kaj la junulino saltis de sur la poŭpo. Lerte kaptita de Menedemo, ŝi oportune eksidis sur la larĝa ŝultro, sed tiam Hesiona kun kriego: «ne lasu min, sinjorino, kun militistoj» kroĉiĝis al la piedo de la atenanino.
— Prenu ankaŭ ŝin, Menedemo, — sub komuna rido diris Tais, kaj la atleto facile ekportis ambaŭ junulinojn sur la varfon.
Dum la tuta sekva tago, malgraŭ pluvo kun vento, alfluganta de tempo al tempo, Egesiĥora kaj Eositeo veturadis, promenigante la purigitajn kaj banitajn ĉevalojn. Tuj kiam la vetero sereniĝis kaj la suno sekigis glitan koton, la spartanino proponis al Tais veturi en la ĉefurbon de Lakonujo. La vojo laŭ la valo de Eŭroto delonge famis pro oportuneco por ĉevala kuro. La ducent kvardek stadioj, dividitaj je du etapoj, ne konsistigis malproksiman vojaĝon por la kurĉevaloj de Egesiĥora. La ĉaro, sur kiu veturis Eositeo kaj Menedemo, ĉiam restadis post la freneza kvaropo. La tuta vojo ĝis la ĉefurbo traflugis por Tais tre rapide, kaj, absorbita de veturado, en penoj firme teni sin dum riskaj turniĝoj, la hetajro preskaŭ tute ne ekkonis la landon. Neniam antaŭe ŝi estis en Sparto. Ju pli proksime ili estis alveturantaj al la urbo, des pli multaj homoj salutadis Egesiĥora-n. Komence Tais pensis, ke krioj kaj mansvingoj rilatas al Eositeo, la stratego kaj nevo de la reĝo Agiso, sed homoj alkuradis al ili kun ne malplia entuziasmo ankaŭ tiam, kiam la ĉaro de la militistoj restis fore malantaŭe. Ili enveturis boskon da dikegaj kverkoj, kies branĉoj kuniĝis tiel dense, ke en la arbaro regis duonmallumo. La seka grundo, kovrita de dika folia tavolo, akumuliĝinta dum jarcentoj, ŝajnis dezerto. La loko havis mornan karakteron, tial spartanoj nomis ĝin Skotito. Trairinte la boskon, la ĉaro ekkuris en la urbon. Egesiĥora haltis nur ĉe la statuoj de Dioskuroj, en komenco de rekta strato aŭ aleo, nomiĝanta Dromos — Kuro. Spartaj junuloj ĉiam konkuradis ĉi tie en kurado. Preterpasantoj kun miro rigardis la ĉaron kun bonegaj ĉevaloj kaj du belegaj virinoj. Sed se en Ateno por gapi tielaĵon kolektiĝus milhoma amaso, do en Sparto la venintojn ĉirkaŭis nur kelkaj dekoj da militistoj kaj efeboj, ĉarmitaj de belo de la junulinoj kaj de la ĉevaloj. Tamen, kiam la akompanantoj atingis ilin kaj kune elveturis sur larĝan aleon, kronitan de gigantaj platanoj, krioj kaj salutoj rekomenciĝis kun speciala forto. Eositeo baldaŭ haltis apud negranda sanktejo, konstruita sur la rando mem de la Platana bosko (kiel nomiĝis la aleo). Egesiĥora deiris de sur la ĉaro. Surgenuiĝinte, ŝi faris verŝoferon kaj bruligis pecon da aroma rezino de lavsonia arbusto. Menedemo klarigis al Tais, ke tiu ĉi templo estas dediĉita al memoro de Kiniska, filino de Arĥidemo, sparta reĝo — de la unua el la virinoj de Helenujo kaj de la tuta ekumeno, kiu atingis en Olimpiko venkon en konkuro de tetripoj — en tre danĝera afero, postulanta grandegan ĉevalan arton.