Malhelaj rondaj elstaraĵoj de montaj arbar-kovritaj deklivoj estis malleviĝantaj al la akvo, dividitaj de serpaj eltranĉaĵoj de helaj golfetoj, kiuj brilis sub la suno per surfa ŝaŭmo kaj per balanciĝantaj speguloj de diafana akvo. La brilanta bluo de la alta maro ĉe la bordoj de Kreto estis iĝanta lila, kaj pli proksime al la bordo — verda bordero, kiu kun persista mara indiferenteco plaŭdis sur blankajn kalkoŝtonojn, prironĝitajn per nigraj kavoj kaj kavernetoj.
Nebula bluo de altebenaĵoj estis kaŝanta ruinojn de grandegaj konstruaĵoj de neimagebla antikveco. Nebrakumeblaj miljaraj olivarboj elkreskis el fendoj de fundamentoj kaj ŝtuparoj, detruitaj de tertremoj, el gigantaj ŝtonoj. Potencaj, supre larĝiĝantaj kolonoj ankoraŭ estis apogantaj portikojn kaj loĝiojn; morne kaj minace nigris enirejoj en antaŭlonge forlasitajn palacojn. Platanoj kaj cipresoj, leviĝintaj alte en la helan firmamenton, ombris restaĵojn de muroj, kie el sub falintaj rompaĵoj, tie, kie restintaj plafonoj defendis internajn freskojn, videblis homaj figuroj en intensaj kaj mildaj farboj.
Ĉe unu el bone konserviĝintaj domoj Tais, obeante al malklara impulso, surkuris restintajn ŝtupojn de la supra placeto. Tie, en rondo de fendiĝintaj kolonoj, iuloke konservintaj malhelajn makulojn — spurojn de incendio — sub kuŝantaj ŝtupecaj platoj de la tegmento troviĝis ronda baseno. Bonege alĝustigitaj marmoraj pecegoj kun verdaj vejnoj konsistigis la supran ringon de la profunda akvujo. La akvo estis tralikiĝanta tra pora kalkoŝtono, barinta la eliron de la fonto, filtriĝante, ĝi ricevadis specialan diafanecon kaj forfluadis laŭ deflua tubo, subtenanta konstantan nivelon de la akvujo jam dum multaj jarcentoj. Hela bluo de la ĉielo tra la centra aperturo de la tegmento prilumis per lazuro la sanktan akvon. La baseno estis destinita por ritaj baniĝoj de pastroj kaj pastrinoj, antaŭ ol alproksimiĝi al bildoj de la minacaj diaĵoj — la Granda Patrino kaj la Tremiganto de la Tero (Pozidono), kiu pereigis la Kretan regnon kaj la grandan popolon.
Stranga odoro ŝajnis al Tais. Eble, la ŝtonoj de la baseno ankoraŭ konservis aromon de kuracaj herboj kaj oleoj, pro kiuj iam famis Kreto. La muroj de la akvujo ensorbis por ĉiam la aromon de la sanktaj baniĝoj, kiu estis farataj ĉi tie dum jarmiloj…
Tais subite deĵetis la veston kaj enprofundiĝis en la apenaŭ aŭdeble lirlantan akvon, kvazaŭ tuŝinte sentojn de siaj malproksimaj prauloj.
Maltrankvila voko de Egesiĥora revenigis ŝin al la realo. La netimema spartanino cedis al malklara sento de timo, sugestita de la majestaj ruinoj de nekomprenebla kaj nesciata destino…
Tais deskuis gutojn de si, kiel ĉevalido, vestis sin kaj ekhastis al la amikino.
Egesiĥora haltis apud bildo de virino en hel-blua vesto, kun nigraj haroj, flirtantaj per grandaj tufoj, kaj geste vokis al si la kunvojaĝantojn.
Granda okulo, rigardanta malfermite kaj ruze, fieraj strekaj brovoj, rekta nazo, iom longa kaj ne kun tiom alta nazradiko, kiel ĉe helenoj, speciala formo de la buŝo, kuniginta lascivon kun infaneca konturo de la mallonga supra lipo, iomete elstaranta malsupra parto de la vizaĝo…
Egesiĥora ĉirkaŭprenis per la manoj la neordinare maldikan talion de la amikino, kuntirinte faldojn de la ĥitono kiel per streĉa zono, kaj la spartanoj kun admiro ekaplaŭdis: se ne fratino, do parencino de la virino, montrita sur la palaca muro, staris antaŭ ili en la aspekto de Tais.
— Ĉu vere tiel? — depaŝante malantaŭen, ekkriis la hetajro.
Stranga sento de maltrankvilo penetris en la animon de Tais. Tro granda estis antikveco de la morto, el kie elpaŝis tiu Kreta virino, tro antaŭlonge foriris en la subteran regnon tiuj, kiuj konstruis tiujn ĉi palacojn, pentris portretojn de belulinoj, batalis kontraŭ bovoj kaj vojaĝis sur maroj.
Nemezurebla, neimagebla kaliko da pasintaj jaroj, komparebla nur kun Egiptujo.
Tais hastis al la suna lumo, vokante post sin la eksilentintajn kamaradojn kaj Egesiĥora-n, konfuzitan, kvazaŭ ŝi vidis ion malpermesitan.
Sur la suda bordo de Kreto la suno priverŝis la teron per hela, blindiga lumo, sed ne estis la mirinda diafaneco de la aero, karakteriza por Helenujo.
Blueta nebulo kurtenis la forojn, kaj varmego ŝajnis pli kolera kaj forta, ol sur la atikaj bordoj.
Laŭ altebenaĵo kun negrandaj montetoj ekde la ruinoj etendiĝis strio de ŝtonaj platoj, enprofundiĝintaj en la grundon, prikreskitaj de alta seka herbo kaj kovritaj de likenoj. En la fino de tiu antikva vojo, tie, kie ĝi, kaŝiĝinte en kavo, estis ree aperanta sur la plej proksima altaĵo, staris grandega ŝtonpeco, kaj sur ĝi — ĉizita el tre firma ŝtono simbolo: altaj bovaj kornoj. Kvazaŭ unu el la subteraj bovoj de Pozidono komencis elrampi sur la supraĵon kaj elstarigis siajn gigantajn kornojn. En ili estis io malbonsigna, rememoriganta al la homoj, ke ili estas nur efemeraj loĝantoj de Geo kaj paŝadas sur la ŝanceliĝema grundo, sub kiu nestas, maturiĝas kaj prepariĝas al teruraj kataklismoj la nevideblaj naturaj fortoj.
Longaj ombroj kuŝiĝis de la kornoj kaj etendiĝis al Tais, penante kapti ŝin inter siajn finojn. Tiel, probable, sanktaj makulaj bovoj de Kreto celis al junulinoj, plenumantaj la ritan dancon-ludon. La hetajro rapide trairis inter la ombraj strioj ĝis la pinto de la dua monteto, priverŝita de suna lumo, haltis, rigardis ĉirkaŭe kaj per tuta sia animo komprenis, ke la lando de ŝiaj prauloj estas regno de mortintaj, forviŝitaj de la tempo animoj, kiuj forportis siajn sciojn, majstrecon, senton de belo, kredon je dioj, kantojn kaj dancojn, mitojn kaj fabelojn en la malhelan regnon de Hadeso. Ili ne lasis post si eĉ unu tomboŝtonon, similan al la helenaj, en kiuj plej bonaj skulptistoj reflektadis vivan ĉarmon, dignon kaj noblecon de la forpasintoj. Rigardante al ili, posteuloj strebis esti similaj al la prauloj aŭ superi ilin. Tais ne povis forgesi belegajn tomboŝtonojn de Keramiko, dediĉitajn al junaj, kiel ŝi mem, virinoj, kiel la centjar-aĝa monumento al Hegeso, konservinta la aspekton de la juna virino kaj de ŝia sklavino. Sed ĉi tie ne videblis nekropoloj. Izoliĝinte sur sia insulo, por neniu atingebla tiutempe, la kretanoj ne transdonis sian spiritan riĉon al la ĉirkaŭaj popoloj.
La di-egalaj idoj de la maro, ili fermis sian insulon per kurteno de marŝipa potenco, ne timante atakojn de sovaĝaj popoloj.
Neniajn spurojn de fortikaĵoj vidis Tais, ilin ne priskribis ankaŭ vojaĝintoj. Belegaj palacoj apud la havenoj mem, riĉaj urboj kaj tenejoj, plene malfermitaj al la maro kaj nedefenditaj flanke de la sekaĵo, klare parolis pri la forto de la mara popolo.
La nekompreneble bela arto de kretanoj tute ne montris militajn heroaĵojn. Bildoj de reĝoj-venkintoj, de buĉataj viktimoj, de ligitaj kaj humiligitaj kaptitoj malestis en la palacoj kaj temploj.
La naturo — animaloj, floroj, maraj ondoj, arboj, kaj inter ili — belaj homoj, precipe virinoj, oferadoj kaj ludoj kun bovoj, strangaj bestoj, viditaj nek en Helenujo, nek sur la fenicaj bordoj. Alteco de ilia gusto kaj sento de belo mirigadis la helenojn, kiuj opiniis sin super ĉiuj popoloj de la ekumeno.
Malpezaj ĝojaj pentraĵoj, plenaj je lumo kaj puraj koloroj. Statuoj, dediĉitaj al virinoj, animaloj kaj hejmaj bestoj, mirindaj konkoj, faritaj el fajenco, kaj… neniaj potencaj herooj, svingantaj glavojn, levantaj pezajn ŝildojn kaj lancojn.