Unufoje ili haltis. Mallevinte Tais-on sur la malvarman kaj malsekan ŝtonan plankon, ili konsiliĝis kaj ien foriris. Tais penis liberiĝi disde la ligaĵoj, sed nedubsenca piko de ponardo pacigis la furiozan hetajron. Iu gardis ŝin ĝis reveno de la homoj. Tintante per io, ili levis ŝin kaj ektrenis pluen. Malforta lumo estis dispelanta la mallumon antaŭe, venis odoro de humida herbo kaj akvo. La rabantoj finfine deŝiris de sur ŝi la sufokantan ŝin ĉifonon, kaj plu silentante altrenis al ŝtona muro. Antaŭe, je ne pli ol duonpletro[9], en lastaj radioj de la subiranta suno brilis senmova malhela akvo. Rericevinte eblon paroli, Tais indigne kaj mire demandadis la rabantojn en la kojneo[10] kaj en la kripla egipta, kion ili deziras de ŝi. Sed la malhelaj figuroj — da ili estis ses, ĉiuj viroj kun vizaĝoj, nedistingeblaj en malabunda lumo, persiste silentis. La virino, enloginta Tais-on, ien malaperis.
La atenaninon oni starigis sur la piedojn ĉe la muro mem, liberigis ŝin disde la ligiloj kaj samtempe deŝiris de ŝi lastajn restaĵojn de la vesto. Tais ankoraŭfoje penis defendi sin kaj ricevis baton en la ventron, kiu senspirigis ŝin. La rabantoj malimplikis tintantajn aĵojn, kiujn ili alportis kun si, — maldikajn, sed firmajn rimenojn kun agrafoj, kiel sur ĉevala rimenaro. La manradikojn de Tais oni alligis al ringoj, enmasonitaj en la muron sur nivelo de la brusto, ĉirkaŭvolvis la talion kaj, traiginte la rimenon inter la kruroj, altiris al krampo post la dorso. Depaŝinte je du paŝoj, ili silente pririgardis sian viktimon. Plena je malkompreno, la hetajro ree komencis demandi, kion ili intencas fari al ŝi.
Tiam unu el la homoj malrapide alproksimiĝis. Laŭ la voĉo Tais rekonis la pastron, kiu estis kun la virino kaj parolis en la kojneo.
— La fratoj ordonis vin, blasfemintan en socio, starigi antaŭ la vizaĝon de la dio. Eksciu vi lian povon kaj kliniĝu antaŭ li en via lasta horo!
— De kiu dio? Pri kio vi parolas, maliculo?
La pastro ne respondis, turniĝis dorse al ŝi kaj diris kelkajn nekompreneblajn vortojn al siaj kamaradoj. Ĉiuj ses iris al la akvo, malleviĝis sur la genuojn kaj levis la manojn kun strangaj serpentumaj gestoj. El laŭtaj vortoj, prononcitaj kante, simile al himno, Tais komprenis nur: «ho Sobeko… venu kaj prenu…», sed eĉ tio sufiĉis. Subita kompreno mutigis ŝin kaj preskaŭ svenigis. Rekonsciiĝinte, ŝi ekkriis, raŭke kaj malforte, poste ĉiam pli forte kaj sonore, vokante por helpo Menedemon, ajnajn homojn, neobeantajn al tiuj malhelaj figuroj, kliniĝintaj ĉe la akvo en majesta kantado. Kvazaŭ obeinte al la voko, la pastroj ekstaris. Tiu, kiu parolis helene, diris:
— Kriu pli laŭte, Sobeko aŭdos. Venos pli baldaŭ. Vi ne turmentiĝos pro atendo.
En la vortoj de la pastro estis nek moko, nek malica jubilo. Plena senespero ekregis Tais-on. Petegi pri kompato, minaci, peni konvinki tiujn homojn estis same senutile, kiel peti la teruran animalon, al kiu ili servis, duonbeston-duonfiŝon, obeantan al neniuj emocioj. La pastro ankoraŭfoje pririgardis la viktimon, faris signon al la kunuloj, kaj ĉiuj ses sensone malaperis. Tais restis sola.
Ŝi ŝiris sin, eksentis nefrakaseblan firmecon de la rimenoj kaj en malespero klinis la kapon. La malnodiĝintaj haroj kovris ŝian korpon, kaj Tais tremeris pro ilia varma tuŝo. Unuafoje morta senelireco penetris en ŝian animon. La proksimeco de neevitebla pereo faris la tutan mondon malgranda buleto da espero. Menedemo! Menedemo estas sperta sentima batalisto kaj arda amanto, li ne povas lasi ŝin al arbitro de la sorto! Jam nun li freneze serĉas ŝin…
La okuloj de la hetajro havis kapablon bone vidi en mallumo. Ŝi komprenis, ke ŝi estas alligita ĉe piedestalo de iu statuo en duonronda larĝiĝo de subtera pasejo, eliranta al lago aŭ branĉo de la rivero. Malproksime, dekstre, distingeblis giganta skulptaĵo. Tio estis unu el du kolosaj sidantaj statuoj, altantaj je tridek ulnoj super la akvo, nemalproksime de la piramido. Tais komprenis, ke la galerio estas turnita al la nord-okcidento kaj estas ne tre malproksima de la norda enirejo. La fajreto de espero, kiu estis varmiganta ŝin, komencis kreski. Premo de terura danĝero obtuzigis ĝin, tuj kiam la atenanino rememoris, ke en la Labirinto estas tri mil ĉambroj. Se ŝi povus trovi vojon, do post multa tempo, post kiam monstroj-zuĥosoj disŝiros ŝin en pecojn kaj, vorinte, malaperos en densejoj.
Tais ekbaraktis, per tuta sia juna korpo protestante kontraŭ la teruraj pensoj. La kruelaj rimenoj sobrigis ŝin per doloro. Plorsingultante, kunpreminte la dentojn, ŝi retenis la ploron kaj denove komencis ĉirkaŭrigardi en instinkta serĉo de saviĝo. La planko de la larĝigita fino de la galerio estis deklive malleviĝanta al strieto de malseka grundo sur la bordo. Du maldikaj fostoj estis apogantaj elstaraĵon de la tegmento, pro kiu ne eblis vidi la ĉielon. Evidente, al la akvo estis eliranta portiko sen ŝtupoj. Sen ŝtupoj… Ree praa teruro trafis la tutan internaĵon de Tais. Ŝi komprenis, ke la klinita planko, aliranta al la akvo…
— Menedem', Menedem'! — sonore, per tuta forto ekkriis Tais. — Menedem'! — Kaj ŝi malvarmiĝis, rememorinte, ke al la krioj venos tiu, al kiu ŝi estas destinita. Ŝi rigidiĝis, ekpendinte sur la rimenoj. La ŝtono frostigis la dorson, la piedoj sensentiĝis.
Kiam estingiĝis lastaj rebriloj de la sunsubiro sur la nigra akvo, Tais perdis kalkulon de la tempo. Ĝi aŭ tiriĝis senfine, aŭ, eble… ho ne, ĝis la tagiĝo estas ankoraŭ malproksime, la nokto ankoraŭ komenciĝis! Tremerinte, la juna virino rektiĝis kun obtuzigita krio. Al ŝi ŝajnis malforta plaŭdo en netravidebla mallumo de kanoj, ie tie, kie estis rompiĝanta malhela flagrado de spegulitaj steloj. Obtuza, basa muĝo traflugis super la marĉo. Malproksima kaj nelaŭta, ĝi estis abomena per speciala, entenata en ĝi minaco, per nesimileco al ĉiuj sonoj, eligataj de animaloj, kutimaj por homo. Tremegante tuta, kunpreminte la pugnojn kaj la makzelojn, Tais luktis, por ne permesi al la timo, malheliganta la racion, ekregi ŝin. Al la teruro, faliganta homon en kavon de mizereco. Senlima estis kuraĝo de ŝiaj prauloj, luktintaj kun virbovoj, de la necedemaj al vundoj amazonoj, de la atenaninoj, persistaj kiel Leajna[11]. Sed ja ĉiuj ili batalis liberaj, en honesta batalo… krom Leajna, ligita, samkiel ŝi, kaj ne kapitulacinta al la homoj, mensoge reprezentantaj la leĝon. Kaj ĉi tie, en soleco kaj malvarma silento de la marĉo, atendante la dentan karapacan monstron, Tais ree komencis ŝiriĝi en siaj ligiloj, ĝis, humiligita, perdante la konscion, alpremiĝis denove al la humida ŝtono. La nokto silentis, ne plu aŭdiĝis plaŭdoj de la marĉo. Tais rekonsciiĝis pro kramfoj en la rigidiĝintaj kruroj. Kiom da tempo pasis ankoraŭ? Se ŝi almenaŭ povus vidi la ĉielon super la kapo, moviĝon de stelfiguroj, deĵeti la neelteneblan senton de rigida atendado de morto.