– To sygnał! Biegiem przez tamę do tamtych drzew!
Psy pędziły w stronę tamy, z otwartymi paszczami, ukazując obnażone kły i czerwone jęzory. Chłopcy gnali przez tamę i dalej, przez kamienisty grunt ku odległym o około pięćdziesiąt metrów starym dębom.
– To… za… daleko! – dyszał Bob.
– Nie… zda… żymy! – sapał Diego.
– Szybciej, chłopaki! – ponaglał Pete.
Diego obejrzał się.
– Pete! One płyną!
W dzikim pościgu za zdobyczą, cztery psy skoczyły do rezerwuaru, zamiast okrążyć go i pobiec krótszą drogą przez tamę! Płynęły szybko i wkrótce wypadły z wody i podjęły pościg za uciekającymi chłopcami. Zwłoka była jednak wystarczająca!
Chłopcy dopadli rzędu starych, poskręcanych dębów, wdrapali się czym prędzej na drzewa i siedzieli na grubych gałęziach, patrząc z góry na skaczące i ujadające psy.
Znaleźli się w pułapce!
Rozdział 9. Aresztowanie
Rozległ się ponowny ostry gwizd. Psy przestały warczeć i skakać i położyły się pod drzewami.
– Patrzcie! – zawołał Bob. – Chudy i ten rządca Cody!
Przez tamę szli spiesznie ich szczupły nieprzyjaciel i gruby kowboj. Chudy szczerzył zęby uradowany widokiem chłopców siedzących wysoko na drzewach. Zbliżyli się i Cody zawołał ostro na psy. Położyły się u jego stóp, czujne i drżące, gdy patrzył w górę na chłopców. Jego małe oczka błyszczały i uśmiechał się złośliwie.
– Zdaje się, żeśmy przyłapali intruzów. Te drzewa rosną na gruncie Norrisa.
– Twoje psy nas tu zagnały i ty wiesz o tym! – krzyknął Diego.
– A co wy i wasze psy robiliście na ziemi Alvarów?! – zawołał Pete zaczepnie.
Cody uśmiechnął się:
– Jak zamierzasz to udowodnić, chłopcze?
– Widzę tylko trzech intruzów na drzewach, na ziemi mojego taty – powiedział Chudy z niewinną miną.
– Kłopoty z intruzami, tak jak mówiłem szeryfowi. – Cody z uśmiechem skinął głową w stronę bitej drogi biegnącej przez ziemie należące do Norrisa, którą nadjechał samochód szeryfa. – Chyba teraz nam uwierzy.
Samochód szeryfa zatrzymał się. Szeryf i jego zastępca wysiedli i podeszli wolno do Cody’ego i Chudego.
– Co się tu dzieje? – zapytał szeryf.
– Mamy trzech intruzów, szeryfie – odpowiedział Cody. – Dzieciak Alvarów z kolegami. Mówiłem panu, że Alvarowie zachowują się, jakby to wszystko wciąż było ich ziemią! Pędzą na nasz grunt swoje konie, łamią płoty i rozpalają niedozwolone ogniska. Wie pan, jak niebezpieczne jest tu teraz ognisko.
Szeryf spojrzał w górę na chłopców.
– Dobrze, chłopcy, zejdźcie z drzew. Cody, trzymaj te psy.
Chłopcy zeszli, a Gody uspokajał warczące psy. Szeryf przyglądał się dwóm detektywom.
– Was dwóch znam, prawda? Pete Crenshaw i Bob Andrews z zespołu detektywistycznego! Wedle tego, co mi o was mówił komendant Reynolds, powinniście się lepiej zachowywać. Wchodzenie bez zezwolenia na cudzą posiadłość to poważna sprawa.
– Nie zrobiliśmy tego umyślnie, proszę pana – powiedział Bob spokojnie. – Byliśmy na ziemi Alvarów, a te psy nas tu zagoniły.
– O, pewnie – prychnął Chudy. – Kłamią, szeryfie.
– Ty jesteś kłamcą, Chudy! – wybuchnął Pete.
– Szeryfie – kontynuował Bob – jeśli byliśmy na ziemi Norrisa, kiedy te psy nas goniły, jak się stało, że są kompletnie mokre? Nie pada teraz.
– Mokre? – szeryf popatrzył na psy.
– Tak – powiedział Bob stanowczo. – Mokre, ponieważ przepłynęły rezerwuar goniąc nas, a rezerwuar i całe wzgórze nad tamą są na ziemi Alvarów!
Cody poczerwieniał i odezwał się gniewnie:
– Co ich pan słucha, szeryfie. Psy zmoczyły się przedtem i tyle!
Szeryf spojrzał na niego twardo.
– No, Cody, te mokre psy podają w wątpliwość twoje oskarżenie. Mam nadzieję, że dowód rzeczowy, dla którego mnie tu zaciągnąłeś, będzie poważniejszy.
– Jest pewny – mruknął Cody. – Mam go w swoim wozie, tam niżej, na drodze.
– Jaki dowód rzeczowy? – zapytał Bob, gdy szeryf odszedł z Codym.
– Chciałbyś wiedzieć, co?! – wykrzywił się Chudy.
Chłopcy i Chudy stali pod dębem, czekając na szeryfa, i rzucali sobie wściekłe spojrzenia. Szeryf wrócił sam piętnaście minut później, z wielką papierową torbą. Skinął ponuro głową w stronę Diega i detektywów.
– W porządku, możecie już iść, chłopcy. Nie wiem, kto tu mówi prawdę, ale ostrzegałem Cody’ego, żeby trzymał psy na własnej ziemi. Teraz was ostrzegam: nie wałęsajcie się po cudzym terenie.
Diego i Pete otworzyli usta, żeby zaprotestować, ale Bob ich ubiegł.
– Tak, proszę pana, zapamiętamy tę przestrogę – powiedział i dodał od niechcenia: – Może nam pan powiedzieć, co jest w tej torbie?
– Nie twoja sprawa – warknął szeryf. – A teraz, wynoście się!
Trzej chłopcy odeszli z ociąganiem. Ostrożnie okrążyli psy i poszli z powrotem do tamy, a przez nią na drogę do swych rowerów. Gdy jechali drogą Alvarów do ruin hacjendy, lunął znowu ulewny deszcz.
Mijając ruiny zobaczyli Pica. Chodził wolno po wypalonych pokojach, jakby w poszukiwaniu czegoś, co mogło ocaleć z płomieni.
– Znalazłeś coś? – zawołał Pete.
Pico podniósł głowę przestraszony, a potem zakłopotany.
– Szukam miecza Cortesa – wyznał. – Przyszło mi na myśl, że może don Sebastian ukrył go w hacjendzie. Teraz, kiedy dom spłonął, miecz mógł zostać odsłonięty. Ale nie ma go tu – rozejrzał się po ruinach i kopnął ze złością leżącą na podłodze dachówkę.
– Za to jest Zamek Kondora! Znaleźliśmy go! – wykrzyknął Diego.
Opowiedzieli pokrótce o odkryciu starej mapy, dotarciu do Zamku Kondora i o swych poszukiwaniach na wzgórzu w pobliżu tamy. Początkowo oczy Pica zapaliły się, ale w miarę jak słuchał, gasły powoli.
– Co nam przyjdzie ze znalezienia Zamku Kondora? Nic! Ani o cal nie posunęliście się naprzód.
– Nie, to nieprawda – zaprotestował Bob – zrobiliśmy bardzo ważne odkrycie.
– Jakie, Bob? – zapytał Pico.
– Że don Sebastian istotnie chciał ukryć miecz dla swego syna Josego! Zamek Kondora jest zaznaczony tylko na bardzo starej mapie. Nie ma nic wspólnego z miejscem, gdzie przebywał wtedy don Sebastian, a więc umieszczenie go w liście ma sens jedynie jako znak. Znak mówiący Josemu, gdzie ma czegoś szukać, a jedynym przedmiotem wartym tego całego zachodu był miecz Cortesa!