Pete i Bob wybałuszyli na Jupitera oczy.
– Smok na kółkach? – zapytał z niedowierzaniem Pete. – Chcesz nam wmówić, że coś takiego zdołałoby nas tak nastraszyć?
– Przypominam sobie coś jeszcze – powiedział Bob. – Rozmawialiśmy już zresztą o tym. Smok pana Allena ryczał. A nasz wydawał się kaszleć, i to dość często.
– Dokładnie tak! – roześmiał się Jupiter. – To właśnie miałem na myśli mówiąc o tym, że musiał wspomagać go jakiś człowiek.
– Coś ty tu jeszcze wymyślił? – jęknął Pete.
Jupiter uśmiechnął się.
– Pomocnik, który siedział w naszym smoku, musiał być przeziębiony.
Dystyngowany głos Worthingtona przerwał nagle dyskusję.
– Jesteśmy w składzie złomu Jonesów. Czy mam czekać?
Jupe przytaknął.
– Tak, panie Worthington. Pete musi teraz wykonać szybki telefon. Potem mam nadzieję, pojedziemy do niego do domu, żeby coś zabrać. A wieczorem pojedziemy znowu do Seaside. Chyba się nie mylę, co, chłopaki?
Peta wyszczerzył zęby.
– Chciałbym bardzo, abyś się nie mylił… Ale to da się sprawdzić dopiero wtedy, gdy przyjrzymy się temu kaszlącemu smokowi!
Rozdział 16. Znowu w niebezpieczeństwie
Ojciec Pete'a, pan Crenshaw, jeszcze bardziej urósł w opinii Jupitera, kiedy bez żadnych zbędnych pytań udzielił chłopcom pozwolenia na zabranie projektora razem z nowiutkim, wypożyczonym z wytwórni filmem.
– Nie prosił nawet, abyśmy dobrze się z nim obchodzili – powiedział Jupiter. – Domyślam się, że ma do nas pełne zaufanie.
– Może i tak – oświadczył Pete. – Ale to ja tu mieszkam, i jeśli coś się stanie projektorowi albo taśmie, wszystko skrupi się na mnie!
Chłopcy znajdowali się w mieszkaniu Pete'a, w pomieszczeniu wykorzystywanym przez pana Crenshawa na domowe seanse filmowe. Pete przewijał taśmę z powrotem na podającą szpulę. Zamierzali obejrzeć nowy film na prośbę Jupitera, który chciał się przekonać, że rzeczywiście jest tak przerażający, jak zapewniał Pete.
– Gotowe! – krzyknął Pete. – Bob, pogaś światła! Kiedy w pokoju zrobiło się ciemno, Pete włączył projektor i seans się zaczął. Ściana udająca ekran ożyła i już po chwili chłopcy mogli stwierdzić, że Pete nie przesadzał. Powiększone wielokrotnie owady wyglądały rzeczywiście straszliwie.
Nagle odgłosy ze ścieżki dźwiękowej ucichły i obraz rozpłynął się w ciemności.
– Bob, zapal światło! – krzyknął Pete. – Przepraszam was, ale założyłem nie tę szpulę. To jest jeden z dalszych fragmentów. Przypuszczam, że tata musiał oglądać to jeszcze raz, żeby sprawdzić, czy wszystko się udało.
Zabrał się do przeszukiwania stosu cylindrycznych pojemników oznaczonych cyframi, ale Jupe chwycił go za rękę.
– Słuchaj, Pete, nic nie szkodzi. Nie mamy oglądać teraz całego filmu. A ten kawałek z powiększonymi owadami zawiera dokładnie to, o co mi chodziło.
– Ale to jest szpula numer sześć – odparł Pete. – To tylko scena z przeszłości, pokazująca same mrówki na jakichś wzgórzach i wzdłuż wybrzeża, przygotowujące się do ataku na nasze miasta. – Wziął do ręki inną szpulę. – Tutaj za to można zobaczyć całą inwazję. To jest część, na której mrówki są wielkie jak wieżowce.
Jupiter potrząsnął głową.
– Nie możemy pokazywać miast ani wieżowców. Chciałbym, żeby to wyglądało tak, jakby ogromne mrówki atakowały jaskinię!
Pete i Bob spojrzeli na Jupitera z wyrazem zaskoczenia.
– Masz zamiar wyświetlić ten film w jaskini?
Jupe kiwnął głową.
– Będziemy mieli wszystkie efekty dźwiękowe, ponieważ w tym projektorze zamontowany jest głośnik. Także obraz będzie super, bo zauważyłem szerokokątne soczewki. Ale najważniejsze jest to, że projektor może pracować na bateriach, dzięki czemu będziemy mogli uruchomić go tam, na miejscu.
– Pod tym względem mieliśmy kupę szczęścia – stwierdził Pete – bo tata specjalnie przerobił ten projektor tak, żeby można było z niego korzystać również w czasie pracy w plenerze.
– Wiecie co – wtrącił się Bob. – Obejrzyjmy do końca szpulę, która jest założona w tej chwili. A Jupe i ja wpadniemy tu któregoś wieczoru, żeby zobaczyć resztę.
Pete wzruszył ramionami.
– Wszystko mi jedno. Jeżeli wolicie zacząć oglądanie filmu od końca, to nie mam nic przeciwko temu.
Bob zgasił światła i na ekranie znowu pojawiły się monstrualne owady. Chłopcy oglądali kolejne sceny w milczeniu, reagując tylko od czasu do czasu cichymi pomrukami na szczególnie zaskakujące albo przerażające zwroty akcji. Kiedy film się skończył, przez dłuższą chwilę siedzieli nieruchomo z wypiekami na twarzy, wciśnięci w oparcia foteli.
– Ale bomba! – przerwał milczenie Bob. – Naprawdę fajowe obrazki. Nie będę mógł się doczekać obejrzenia całości.
Pete zaczął przewijać szpulę z powrotem.
– Czy to wystarczy, jak myślisz? – spytał, spoglądając na Jupitera.
Jupiter uśmiechnął się.
– Powinno doskonale spełnić swoje zadanie.
– To świetnie – powiedział Pete. – Ciągle jednak nie rozumiem, po co chcesz to zrobić. Komu chcesz to pokazać w tej jaskini? Temu umarlakowi czy duchowi, który do nas telefonował?
– Być może – przyznał Jupe. – Przede wszystkim jednak chciałbym się dowiedzieć, jak się zachowa pewien żartowniś, kiedy zobaczy, że to jemu spłatano figla.
– Żartowniś? – spytał Bob. – Nie wydaje mi się, aby pan Carter żartował, strasząc nas strzelbą.
– Nie miałem na myśli pana Cartera – oświadczył spokojnie Jupiter.
– Nie? – upierał się Bob. – Zapomniałeś może, że on mógłby być tym żyjącym potomkiem starego Cartera, o którym wam mówiłem. Labrona Cartera, który stracił majątek, budując tunel w Seaside, a potem popełnił samobójstwo, ponieważ był zrujnowany. Sam powiedziałeś, że on z pewnością wie o istnieniu tunelu i jaskini. No i mógł także próbować odegrania się na ludziach z Seaside za bankructwo ojca. Poza tym, mając taki charakter, jest idealnym typem faceta, który mógłby się porwać na coś takiego!
Jupiter zrobił kwaśną minę.
– Nie, pan Carter nie jest człowiekiem, który wymyślił tego smoka w jaskini.
– Czemuż to? – wtrącił się Pete. – Skąd masz tę pewność?
– To proste – odparł Jupe. – Kiedy poszliśmy do pana Cartera, narobił on mnóstwo krzyku. Ale nie wyglądał na faceta, który złapał przeziębienie. A potem rozmawialiśmy z człowiekiem, który wyspecjalizował się w konstruowaniu urządzeń, służących straszeniu ludzi. Jeżeli dobrze pamiętacie, był przeziębiony. Jego osoba kojarzy mi się więc ze smokiem, ponieważ ten smok kasłał!
Bob zamrugał oczami.
– Myślisz, że tym żartownisiem, który zrobił smoka, jest Arthur Shelby? To znaczy… jeżeli w rzeczywistości nie jest to żywy smok, tylko sztuczna konstrukcja.
Jupe kiwnął głową.
– Można by także podejrzewać o to pana Allena. On dużo wie na temat smoków. Ale przypuszczam, że to jednak Shelby.
– Ale dlaczego właśnie on? – spytał Bob. – Robi te swoje straszaki, żeby ludzie nie zawracali mu głowy w jego domu. Ale co może mieć wspólnego z jaskinią? Ona nie jest przecież jego własnością.
– Tego właśnie spróbujemy dowiedzieć się dziś wieczorem – powiedział Jupe, a potem spojrzał na zegarek. – Proponuję, żebyśmy zaczęli się przygotowywać.