Shelby wzruszył ramionami, nie odrywając oczu od maszerujących mrówek.
Drugi z braci złapał go za rękę, wymachując rewolwerem.
– Shelby, otwórz tę ścianę albo zmuszę cię do tego! Musimy się stąd wydostać.
Shelby popatrzył na niego chłodno. A potem, wzruszywszy ramionami, sięgnął do kieszeni. W jego dłoni błysnął jakiś cienki przedmiot, podobny do małej rurki. Shelby podniósł go do ust.
Bob i Jupe nastawili uszy, pewni, że usłyszą dźwięk ostrego gwizdka. Nic jednak nie usłyszeli. Zobaczyli za to, że ściana powoli się rozsuwa.
– Dawaj, Jack! Gazu!
Obaj bracia skoczyli ku szczelinie, strzelając dziko do mrówek, prących po ścianach z wściekłym porykiwaniem. W jednej chwili minęli rozsuwające się wciąż jeszcze ściany.
– Uciekajcie, durnie! – mruknął pogardliwie Arthur Shelby. A potem rzucił obu chłopcom zaintrygowane, taksujące spojrzenie.
– Sprytnie to obmyśliliście – powiedział sucho. – Ale trochę aż za sprytnie. Straciłem przez was majątek i nie widzę możliwości, abyście mogli wyjść z tego cało.
Włożył rękę do drugiej kieszeni płaszcza, ale tym razem wyjął groźniejszy przedmiot niż przedtem.
– Proszę nie strzelać! – jęknął Bob.
Shelby odpowiedział mu chłodnym skinieniem głowy.
– Złazić stamtąd, natychmiast! – rzucił. – A następnym razem, gdybyście chcieli porwać jakiś pojazd wielkości autobusu, polecam wam usilnie, żebyście przećwiczyli podwójne wysprzęglanie przy zmianie biegów – dodał z ironicznym wyrazem twarzy, kiedy Jupe i Bob znaleźli się na dole. Potem odwrócił się w kierunku ciemnego kąta, skąd biła na ściany tunelu rozszerzająca się smuga światła.
– Ej, tam! – krzyknął. – Wyłącz ten projektor i chodź tu. No, już! Ostrzegam cię, mam w ręku pistolet!
Wypełniające tunel dzikie wrzaski ucichły. Mrówki atakujące ściany, rozpłynęły się w mroku.
– Niech pan nie strzela! – krzyknął Pete. – Już idę!
Z ciemności wyłoniła się jego wysoka sylwetka. Pete podszedł powoli do stojących obok nieruchomego smoka kolegów, przyglądając się im ze zdumieniem.
– On rzeczywiście nie jest prawdziwy? – zapytał Jupe'a.
Jupe potrząsnął głową.
– Nie bardziej, niż twoje gigantyczne mrówki – rzucił ze złością Shelby. Popatrzył na chłopców, a potem na pistolet w swej dłoni. – Bardzo mi was żal, chłopcy, naprawdę bardzo. Ale nie powinniście byli wtykać nosa w nie swoje sprawy…
Urwał nagle, nieruchomiejąc z wyciągniętą przed siebie, drżącą ręką. Tunel wypełnił się dziwnymi, głośnymi zawodzeniami.
– Aaaaaaaaaa… oooooo… oooo!
– Och, nie! Dość tego! – krzyknął Shelby. A potem błyskawicznym ruchem wyjął z kieszeni cienką, podobną do trzcinki rurkę, tę samą, którą posłużył się wcześniej, i włożył ją do ust. I tym razem nie ozwał się żaden dźwięk.
Ogromna ściana zasunęła się z turkotem.
Jupiter uśmiechnął się, nasłuchując uważnie. Zapalił latarkę.
W smudze jasnego światła ukazała się gromada biegnących ku nim wielkimi skokami czarnych, podobnych duchom cieni. Coraz bliżej jarzyły się ich dzikie ślepia i błyszczały ostre zęby w półotwartych groźnie szczękach.
– Uważajcie! – krzyknął Pete. – Znowu te włochate bestie…
Urwał nagle, jakby go zatkało, i uśmiechnął się z zażenowaniem.
– To znaczy… chciałem powiedzieć… psy – dodał spokojniejszym tonem. – O rany! Ale ze mnie naiwniak!
Arthur Shelby nachmurzył się.
– Za późno – burknął niezadowolony.
Pierwsze z nadbiegających zwierząt zakręciło się wokół nich z radosnym szczekaniem. Jego długi, podobny do miotły ogon chwiał się szaleńczo na wszystkie strony. Kasztanoworude kędziory połyskiwały w świetle latarki.
– Korsarz! – wykrzyknął Jupe. – To ty? Wróciłeś tutaj?
Rosły seter wyminął jego wyciągnięte ręce i skoczył ku Shelby'emu. Rudowłosy mężczyzna cofnął się, wyciągając w stronę psa rękę trzymającą pistolet.
– Idź stąd, Korsarz! – warknął ostro. – Ostrzegam cię… po raz ostatni… Do domu!
Pies potrząsnął długimi uszami i zakręcił się wokół niego. Podbiegły pozostałe psy, przypierając Shelby'ego do ściany tunelu.
Merdając ogonami, zaczęły skakać ku niemu z wesołym poszczekiwaniem. Shelby jeszcze raz próbował opędzić się od nich uzbrojoną w pistolet ręką. Na jego bladej twarzy pokazały się kropelki potu.
– Panie Shelby, niech się pan nie wysila – powiedział Jupe. – I tak nie zdobędzie się pan na to, aby zacząć do nich strzelać. Za bardzo je pan lubi. A one po prostu szaleją za panem.
Shelby popatrzył na skaczące wokół niego psy i opuścił pistolet.
– Tak, tak – mruknął z markotną miną. – Szaleją za mną. Rzeczywiście, to prawda.
Spojrzał obojętnym wzrokiem na ledwo widoczny w jego dłoni, metalowy przedmiot, wzruszył ramionami i schował go w kieszeni. A potem schylił się i zaczął odruchowo głaskać łby uszczęśliwionych zwierzaków.
– I co dalej? – mruknął pod nosem, najwyraźniej kierując to pytanie do siebie.
– Gdyby zechciał mnie pan posłuchać, to mam pewien pomysł – powiedział Jupe.
– Naprawdę? – spytał Shelby, świdrując krępego chłopca swymi bladymi oczami.
Jupiter kiwnął głową.
– Tak, proszę pana. Opiera się on głównie na fakcie, że w rzeczywistości nie jest pan wcale chciwym kryminalistą, ale doskonałym dowcipnisiem. Chce pan posłuchać?
Rudowłosy mężczyzna kiwnął oschle głową.
– Trzeba odnieść wszystko na miejsce. Jeżeli pan chce, możemy panu w tym pomóc. Ale mógłby pan zostawić tę dziurę w betonowej ścianie, tak jak ona teraz wygląda. W ten sposób zażartuje pan sobie z nich. Da im pan do zrozumienia, że mógł pan zabrać całe złoto, ale nie tknął go pan. My nikomu nic nie powiemy, więc nie dowiedzą się nigdy, kto to zrobił, albo raczej – kto tego nie zrobił!
Rozdział 20. Alfred Hitchcock podaje pomocną dłoń
Kiedy dwa dni później Pete, Bob i Jupiter weszli do przestronnego mieszkania Alfreda Hitchcocka, słynny reżyser siedział przy dużym, okrągłym stole i czytał gazetę. Nie odrywając od niej oczu, wskazał im wolne krzesła.
– Siadajcie, chłopcy – powiedział. – Przepraszam, że każę wam czekać, ale chciałbym doczytać do końca ciekawy artykuł.
Trzej Detektywi rozsiedli się bez słowa. W końcu pan Hitchcock uśmiechnął się i odłożył gazetę.
– I cóż, znowu się wam udało – powiedział. – Jesteście po prostu niesamowici! Daję wam prosty cynk, że zaginął pies mojego starego przyjaciela. I co się dzieje? Odnajduje się nie tylko jego piesek, ale i parę innych. A właśnie przed chwilą przeczytałem w dzienniku z Seaside doniesienie o zagadkowym obrabowaniu dużego banku. Tytuł artykułu brzmi: “Skruszeni złodzieje rezygnują z łupu! Dyrekcja banku zaintrygowana ich przekornym zachowaniem”. Czy to nie jest przypadkiem wasza robota? Nie mogę się połapać w tej plątaninie!
Jupe odchrząknął.
– Tak, rzeczywiście. Oni chcieli także… to znaczy… tak, w pewnym sensie my jesteśmy odpowiedzialni za to wszystko.
Pan Hitchcock roześmiał się.
– Jupe, szczerze podziwiam twoją skromność. Wolałbym poczekać jednak z wyrażeniem mojego uznania do momentu, aż całkowicie zrozumiem, w jaki sposób udało się wam rozwikłać zagadkę tych zaginionych psów.
– Tak naprawdę, proszę pana – odparł Jupe – w rozwiązaniu tej zagadki bardzo nam pomógł ten stary film ze smokiem, nakręcony przez pana Allena, który mogliśmy obejrzeć dzięki panu.
– Cieszę się – stwierdził reżyser. – Pamiętam, iż powiedzieliście mi wtedy, że rzeczywiście stanęliście oko w oko z jednym z tych fantastycznych stworzeń.