Piszę w żydowskie święto Paschy, w ich świętym mieście Jeruzalem, w fortecy Antonia. Zdarzyło mi się coś niesłychanego, czego jeszcze sam nie potrafię sobie w pełni uświadomić. Tulio, uwierz – jestem całkiem spokojny. Piszę tylko po to, aby sobie i Tobie dokładnie wyjaśnić, co się właściwie wydarzyło.
Już teraz nie lekceważę proroczych znaków; zresztą w głębi serca nigdy tego nie czyniłem, choć tak lekko o nich mówiłem i pisałem. Przeraża mnie, że przez całą podróż ktoś mną sterował i choćbym się sprzeciwiał, niczego nie mogłem uniknąć. Ale jakie siły mną sterowały? Tego nie wiem.
Zaczynam od początku.
Na bazarze w Joppie, odrzuciwszy wszelkie pokusy wygodnej podróży, wynająłem osiołka i z grupą ostatnich pielgrzymów ruszyłem w kierunku Jeruzalem. Przypadł mi osiołek łagodny i przyjazny, przez całą drogę nie miałem z nim żadnych kłopotów. Prawdopodobnie tyle razy wędrował już szlakiem z Joppy do Jeruzalem, że znał wszystkie studnie i miejsca postoju w wioskach i zajazdach. Lepszego przewodnika nawet spod ziemi bym nie wykopał. Sądzę też, że czuł do mnie sentyment, ponieważ nie gramoliłem się na jego grzbiet, gdy zjeżdżaliśmy z góry, tylko dla nabrania tężyzny wędrowałem na własnych kończynach.
Legion rzymski maszeruje z Joppy do Jeruzalem niecałe dwa dni, ale dla pielgrzyma teren górzysty jest bardziej męczący niż równina. Równocześnie taka rzeźba terenu bardzo urozmaica drogę, a Judea jest krainą piękną i żyzną. Wprawdzie w dolinach nie kwitły już drzewa migdałowe, lecz cały czas na zboczach pełno było kwiatów, a ich gorzkawy i miły zapach towarzyszył mi całą drogę. Byłem wypoczęty i jak w młodości, kiedy ćwiczyłem na stadionie, zmęczenie przynosiło mi radość. Dzięki wychowaniu i wrodzonej ostrożności – do której, jak wiesz, koleje losu mnie zmusiły – nauczyłem się bagatelizować formy zewnętrzne. Dlatego nie chcę ani zachowaniem, ani szatami wyróżniać się spośród tłumu. Próżność mnie śmieszy. Nie chcę służby ani gońców, którzy ogłaszaliby moje nadejście. W czasie drogi wraz z osiołkiem pokornie ustępowaliśmy miejsca ważniejszym, którzy w pośpiechu pędzili niewolników i zwierzęta. Bardziej się cieszyłem, gdy mój osiołek odwracając się do mnie, strzygł mądrze uszami, niż gdyby szlachetnie urodzeni zatrzymywali się, żeby mnie pozdrowić i zaprosić do swego grona.
W rogach swych płaszczy Żydzi noszą frędzelki, na całym świecie będące ich znakiem rozpoznawczym, bo w zasadzie ubierają się jak inni ludzie. Szlak, który Rzym głównie z myślą o potrzebach armii udoskonalił, jest tak znany i tylu ludzi po nim wędruje, że chociaż przy moim płaszczu nie było frędzelków, nikt nie zwracał na mnie uwagi. W zajeździe, do którego przyprowadził mnie osiołek, dostałem jak inni wodę do picia dla nas obydwu i do umycia rąk i nóg. Panował tam tłok, zupełnie jakby nie tylko wszyscy mieszkańcy Judei, ale i wszystkie narody z wielką radością czciły wyzwolenie Żydów z niewoli egipskiej.
Gdybym się spieszył, to pod wieczór zapewne dobrnąłbym do Jeruzalem. Ale nic mnie nie goniło. Zachwycony, wdychałem rześkie powietrze judejskich gór, a mój wzrok olśnił przepych kwiatów na stokach. Po aleksandryjskim przesycie napawałem się swobodą myśli i do tego stopnia cieszyłem każdą chwilą, że suchy chleb smakował mi lepiej niż najznakomitsze frykasy. Nawet nie dolewałem po drodze do wody wina, bo sama woda była najsmaczniejsza.
Dlatego guzdralem się; głos pasterskiego fletu, zwołującego na noc owce, zaskoczył mnie na stoku góry dość daleko od Jeruzalem. Mogłem wprawdzie trochę odpocząć i iść dalej przy świetle księżyca, ale wiele słyszałem o pięknie obrazu, jaki jawi się oczom wędrownika, gdy o świcie ujrzy wyłaniające się zza doliny Jeruzalem i marmurową biel Świątyni na tle gór w oślepiającym blasku słońca. Właśnie tak chciałem zobaczyć pierwszy raz święte żydowskie miasto. Dlatego ku zdziwieniu mojego osiołka zmieniłem kierunek wędrówki i poszedłem pogawędzić z pastuchem, który zawiódł na noc do pieczary stado owiec. Mówił chłopską gwarą, ale rozumiał język aramejski i zapewnił mnie, że tutaj, na usianym wioskami terenie, nie ma wilków. On sam nie bierze nawet psa dla ochrony owiec przed drapieżnikami, chociaż boi się szakali i dlatego sypia w pieczarze. Za pożywienie miał zeschły chleb jęczmienny i owczy ser. Bardzo się ucieszył, kiedy podzieliłem się z nim kawałkiem białego chleba, miodownikiem i sprasowanymi figami. Kiedy zorientował się, że jestem gojem, nie chciał tknąć suszonego mięsa, choć nie stronił ode mnie. Zjedliśmy posiłek razem przy wejściu do pieczary, a osiołek łakomie ogryzał na zboczu cierniste krzewy. Potem cały świat stal się liliowy, jak zbocze gór pokryte kwitnącymi anemonami, ciemność spadła na ziemię, na niebie zapłonęły gwiazdy. Jednocześnie ochłodziło się i poczułem, jak z pieczary napływa ciepło od stłoczonych w gromadkę owiec, ale nie odczuwałem z tego powodu przykrości. Ten zapach kojarzył mi się z woniami dziecinnych lat i domu rodzinnego. Ku mojemu zdumieniu łzy zakręciły mi się w oczach. I nie płakałem z Twego powodu, Tulio. Sądziłem, że to trudy podróży tak zmordowały moje wątłe ciało, że były to łzy zmęczenia. Teraz jednak myślę, że płakałem nad sobą; nad tym, co już przeżyłem, i co mnie jeszcze czekało. W tamtej chwili gdybym mógł, bez wahania wypiłbym ze źródła zapomnienia.
Potem zasnąłem jak najuboższy pielgrzym na łonie nocy, przed pieczarą i pod dachem gwiazd. Spałem tak mocno, że pasterz zdążył wyprowadzić owce, zanim mnie obudził. Nie pamiętam, bym we śnie widział choć jeden zły znak, a kiedy się obudziłem – wszystko, zarówno powietrze, jak i ziemia wydały mi się inne niż wczoraj. Zachodnie zbocze gór spowijał cień, a światło dnia rozjaśniało stoki wzgórz przeciwległych. Ciało miałem znużone, jak po chłoście, byłem zupełnie zobojętniały; nawet stojący w pobliżu osiołek smętnie zwiesił głowę. Nie mogłem pojąć, skąd się wzięła ta nagła zmiana nastroju; przecież ani dwa dni marszu, ani jedna noc spędzona na twardym posłaniu nie mogły mnie tak zmęczyć! Uznałem, że chyba będzie zmiana pogody, na którą zawsze byłem wrażliwy, podobnie jak na sny i przepowiednie. Z taką trudnością oddychałem, że nawet nie myślałem o jedzeniu. Wręcz obawiałem się, że nie zdołam przełknąć nawet jednego kęsa. Wypiłem kilka łyków wina z bukłaka, ale to mnie nie orzeźwiło. Przestraszyłem się; może wczoraj napojono mnie zatrutą wodą, może jest to symptom nadchodzącej choroby?
W oddali widziałem kilku podróżnych wspinających się po zboczu. Ale dużo czasu upłynęło, nim przełamałem wewnętrzną inercję, załadowałem bagaż na grzbiet osła i wyszedłem na drogę. Wspięcie się na górski grzbiet wymagało ogromnego wysiłku. Dopiero na przełęczy zrozumiałem przyczynę mego złego samopoczucia: w twarz uderzył mnie podmuch palącego pustynnego wiatru. Taki wiatr potrafi dąć kilka dni, świszczę przez każdy otwór zabudowań, w nocy stuka i wali w okiennice i powoduje różne dolegliwości: u mężczyzn straszliwe bóle głowy, a u kobiet wymioty.
W jednej chwili wicher wysuszył moją twarz i zaczął szczypać w oczy. Słońce, które stało już wysoko, przekształciło się w zmętniała purpurową kulę. I wtedy właśnie ujrzałem otoczone murem święte żydowskie miasto, wyłaniające się zza doliny. Obolałymi oczyma, z suchym smakiem wiatru w ustach, patrzyłem na wieże pałacu Heroda, na zespół wielkomiejskich budynków na zboczach, teatr i cyrk, a przede wszystkim na wstającą w oddali, całą w złocie i bieli Świątynię, jej mur, gmachy i kolumny.
Wskroś światło zamglonego słońca Świątynia nie rozbłysła w moich oczach, jak mi zapowiadano. Marmur nie oślepiał bielą ani złoto nie lśniło. Niewątpliwie jest to potężna, imponująca budowla na miarę cudu świata i nie daje się porównywać z nowoczesną architekturą. Oczywiście, moje wrażenia były inne niż te, które są udziałem Żydów. Patrzyłem tylko ze snobizmu, bo tak wypadało, skoro przebyłem taką drogę. Nie byłem już taki młody jak wówczas, kiedy po raz pierwszy widziałem świątynię w Efezie. Teraz, gdy gorący wiatr pustynny pyłem dmuchał mi w oczy, nie odczuwałem takiego nabożnego podniecenia jak wówczas…