– Co?! – krzyknął Long. – Ty smarkaczu! Jak śmiesz?!
– Mamy świadka i możemy udowodnić, że to wy dokonaliście kradzieży.
– Postradałeś rozum! – krzyczał Long.
Jupiter bez słowa wyszedł do holu i otworzył drzwi frontowe.
– Wejdź – zawołał.
Chwilę później stanął w progu salonu wraz z Pete'em.
– Zaskoczyliśmy pana? – zapytał Longa. – Nic dziwnego. Ponieważ kiedy ostatnio go pan widział, Pete leżał nieprzytomny w bagażniku wraka, a pan zatrzasnął wieko!
Rozdział 21. Kraksa
– Jesteś obłąkany – powiedział Jefferson Long. – Nie zamierzam tu siedzieć i wysłuchiwać tych zniewag!
– Wszyscy będziemy wdzięczni, jeśli pan zostanie – odezwał się William Tremayne, machając rewolwerem.
Long usiadł i założył ręce.
– Doskonale, skoro używa pan tak silnych argumentów.
Beefy się uśmiechnął.
– Okay, Jupe. Jedź dalej.
– Kiedy byłem w jego gabinecie, Jefferson Long mówił, że przeprowadził badania do serii programów telewizyjnych o narkotykach i odkrył, że pewne osoby, zatrudnione w oficjalnych firmach farmaceutycznych, zajmują się nielegalnym rozprowadzaniem narkotyków. Przypuszczam, że się natknął na Harolda Thomasa, który w takiej firmie pracował. Podobnie jak Marvin Gray, Long go rozpoznał. Wiedział, że nazywał się kiedyś Charles Goodfellow i próbował ukraść naszyjnik pannie Bainbridge. Być może przeprowadził z nim mały wywiad. Być może Goodfellow figurował w kartotekach policji. Może nawet się ukrywał. Tak czy inaczej, Long mógł go szantażować, a co najmniej przyprzeć do muru.
– Tak to było, Long? – zapytał Beefy.
– Nie mam nic do powiedzenia – odparł Long.
– Thomas, czy Long cię szantażował? – zwrócił się Beefy do swojego byłego księgowego.
– Będę rozmawiał wyłącznie z moim adwokatem – oświadczył Thomas.
– Dobrze – powiedział Jupiter nieporuszony. – Mniej więcej w tym samym czasie zaszło coś wielce dla Longa przykrego. Firma Wideo postanowiła zakupić filmy Madeline Bainbridge i przeznaczyć na nie pieniądze przewidziane na produkcję serii programów o narkotykach. Zawiadomiono Longa, że ten projekt zarzucono. Była to niewątpliwie dla niego gorzka pigułka do przełknięcia, zwłaszcza że nigdy nie lubił Madeline Bainbridge. Musiało mu przyjść na myśl, że mógłby się na aktorce odegrać, a także zyskać sporo pieniędzy, gdyby się udało filmy ukraść.
Jefferson Long mógł się bez trudu dowiedzieć, którego dnia filmy zostaną przekazane do laboratorium w Santa Monica. Nie stanowiło to sekretu i każdy w firmie Wideo o tym wiedział. Długo przedtem, jeszcze w czasie trwania negocjacji o zakup filmów, Long skłonił Harolda Thomasa do ubiegania się o pracę w wydawnictwie sąsiadującym z laboratorium. Bez wątpienia Thomas zaakceptowałby posadę o wiele skromniejszą, byle tylko się dostać do Amigos Press.
Zanim filmy dotarły do laboratorium, Thomas znał już doskonale tamtejszy tok zajęć. W dniu dostarczenia filmów widział, jak większość pracowników opuszcza laboratorium o piątej. Następnie sam wyszedł ze swego biura, spotkał Longa i razem włamali się do laboratorium. Ogłuszyli obecnego tam technika, załadowali filmy do furgonetki i odjechali.
Thomas miał tego dnia więcej do roboty, niż planował, gdyż tegoż popołudnia Marvin Gray przyniósł do wydawnictwa podrobione wspomnienia Madeline Bainbridge. Thomas miał więc podłożyć swój zapalnik, zająć się kradzieżą filmów, a następnie wrócić pod Amigos Press, by się przekonać, czy gmach wydawnictwa płonie. Potem musiał się jeszcze wkraść do mieszkania Beefy'ego.
– Nie masz cienia dowodów na to, co mówisz – odezwał się Jefferson Long.
– Ależ mam dowód – odparł Jupiter. – Przez dłuższy czas nie zdawałem sobie sprawy, że go przeoczyłem. Gdy sobie to wreszcie uprzytomniłem, wszystko ułożyło się w całość.
Po kradzieży filmów przeprowadził pan wywiad z Grayem. Powiedział pan wtedy, że kradzieży dokonało dwóch mężczyzn. Stwierdzenie to zdawało się najzupełniej poprawne. Ale przecież w żaden sposób nie mógł pan wiedzieć, ile osób dokonało włamania. Mogły to być trzy osoby, cztery, dziesięć – lub tylko jedna. Wtedy nie wiedziała tego nawet policja, ponieważ technik, którego pobiliście, odzyskał przytomność dopiero następnego dnia, wiele godzin po nagraniu pańskiego wywiadu.
Jefferson Long wzruszył ramionami.
– Założyłem, że włamywaczy powinno być co najmniej dwóch.
– Może pan tak twierdzić, ale jak wytłumaczy pan odciski palców?
– Odciski palców? – powtórzył Long. – Jakie odciski palców?
– Widział pan, że Pete idzie śladem Harolda Thomasa od jego domu aż po skład wraków samochodowych w Santa Monica. Thomas zapewne zamierzał przenieść filmy w inne miejsce, bo policjant z departamentu podpaleń deptał mu po piętach. Na widok Pete'a wpadł pan w popłoch. Zaczął go śledzić i kiedy się zorientował, że Pete widział furgonetkę z filmami, zdecydował pan, że trzeba się Pete'a pozbyć. Nie wiedział pan, kim jest i dlaczego szedł za Thomasem, ale nie mógł pan sobie pozwolić na ryzyko. Ogłuszył go pan, kiedy Pete telefonował, i wrzucił do bagażnika starego samochodu. Ale zatrzaskując pokrywę bagażnika, zostawił pan odciski palców.
Long otworzył usta, by zaprotestować, ale zamknął je z powrotem bez słowa.
– Jak mogłeś! – powiedziała Madeline Bainbridge. – Jak mogłeś zrobić coś takiego dziecku!
– Pozostaje jeszcze sprawa okupu – ciągnął Jupe żywo. – Zapłacono go dziś po południu. Nie zdziwiłbym się, gdyby część tych pieniędzy była wciąż w samochodzie Thomasa. Może resztę znajdziemy w wozie Longa. Nie bardzo mieli czas na ich ukrycie. Czy pójdziemy to sprawdzić?
– Nie! – krzyknął Thomas. Chwiejnym krokiem ruszył do drzwi.
Beefy jednym chwytem powalił go na podłogę i usiadł na nim. Ubranie Thomasa pękło i na podłogę wypadł portfel i trzy breloki z kluczami.
– Aha! – zawołał Beefy.
– Zaskarżę cię! – wrzeszczał Thomas. – Nie masz nakazu rewizji!
Gray stał cicho w kącie pokoju, niemal przez wszystkich zapomniany. Gdy Beefy sięgał po klucze, Gray skoczył z miejsca, przebiegł obok Beefy'ego, odepchnął Willa i wypadł za drzwi frontowe, nim ktokolwiek zdążył temu zapobiec.
– Marvin! – zawołała Madeline Bainbridge.
– Nie ujedzie daleko – zapewnił ją Pete. – Postarałem się, żeby nie mógł uruchomić swego samochodu. To samo dotyczy samochodów Longa i Thomasa. Zadzwońmy tylko na policję i zgarną go po drodze.
Niestety, w tym momencie z zewnątrz dobiegł ich odgłos zapuszczanego silnika.
– Och, do diabła! – krzyknął Beefy. – Mój samochód! Zostawiłem kluczyki w stacyjce!
Pete pobiegł pędem do telefonu, a Madeline Bainbridge podeszła do okna.
– Pożałuje tego – powiedziała, patrząc za odjeżdżającym samochodem. – Mocno pożałuje.
Jupiter i Bob również obserwowali pędzący przez cytrynowy gaj samochód. Światła reflektorów omiatały drzewa. Nie zmniejszając szybkości, samochód wypadł za bramkę i skręcił na drogę.
– O Boże! – wrzasnął nagle Bob.
Z drogi dobiegł ich pisk opon i Madeline Bainbridge zaczęła krzyczeć. Po chwili nastąpił trzask łamiącego się metalu i brzęk tłuczonego szkła. Madeline Bainbridge podniosła ręce do ust, jej niebieskie oczy rozszerzyły się ze zgrozy.
– Madeline! – Klara Adams podeszła do niej i otoczyła ją ramionami. – Madeline! To nie twoja wina!
– Zupełnie jak wtedy. Tak samo jak z Ramonem – powiedziała aktorka i zaczęła płakać.
– To tylko zbieg okoliczności – odezwał się Jupe.
Do pokoju wrócił Pete.
– Szeryf już jedzie – oznajmił. – Zatelefonuję jeszcze raz i powiem, żeby przysłali karetkę pogotowia.
Jupiter skinął głową i wyszedł wraz z Beefym i Bobem zobaczyć, w jakim stanie jest Gray.
– Bardzo niefortunne zakończenie, ale myślę, że na tym nasza sprawa się zamyka – powiedział.