– Nie ruszać się! – powiedział młodszy lokator Domu na Wzgórzu.
Jupiter się nie ruszył, a Bob został tam, gdzie był. Siedział na dnie dziury, wpatrując się w postać powyżej przegniłych półek.
– Co wy właściwie tutaj robicie? – zapytał mężczyzna.
Tylko Jupiter Jones potrafił przybrać ton pełen godności, leżąc rozciągnięty jak długi na brzuchu.
– Dokładałem właśnie starań, żeby wydobyć mojego przyjaciela z tej dziury. Jeśli zechce mi pan pomóc, będziemy mogli ustalić, czy nie jest ranny.
– Ach, ty bezczelny…! – zaczął mężczyzna, ale urwał, słysząc głęboki śmiech.
– Uspokój się, Dimitriew. – Łysy nieznajomy zbliżył się do dziury i ukląkł z zadziwiającą jak na jego tuszę łatwością. – Czy możesz złapać mnie za rękę? – zapytał Boba. – Nie ma tu drabiny.
Bob wstał, wyprężył się i w ciągu sekundy łysy wyciągnął go z dziury i postawił na nogi.
– No, jak się czujesz? – zapytał. – Kości całe? To dobrze. Przykra rzecz połamać kości. Pamiętam wypadek, kiedy koń, na którym jechałem, przewrócił się. Minęły dwa miesiące, nim mogłem znowu dosiąść konia. Leżałem unieruchomiony, zupełnie bezczynnie. – Zamilkł i po chwili dodał chłodno: – Naturalnie niezdarnego konia zastrzeliłem.
Boba ścisnęło w gardle, a Jupiter poczuł gęsią skórę na rękach.
– Klaus Kaluk nie ma cierpliwości do fuszerów – powiedział młodszy mężczyzna.
Jupiter podniósł się powoli i otrzepał ubranie.
– Klaus Kaluk? – zapytał.
– Należy mówić generał Kaluk – poinformował go młodszy.
Jupiter zobaczył nagle, że oprócz latarki trzyma on w ręce także pistolet.
– Generał Kaluk – Jupiter skinął łysemu głową, a następnie zwrócił się do drugiego: – i pan Dimitriew.
– Skąd wiesz?
– Generał Kaluk tak pana nazwał – odpowiedział Jupiter.
Generał zachichotał.
– Masz ostry słuch, mój pulchny przyjacielu. Interesują mnie chłopcy z dobrym słuchem. Dużo wpada im w ucho. Może wejdziemy do domu i porozmawiamy o tym, co mogłeś dzisiaj usłyszeć?
– Jupe, naprawdę nie ma po co – powiedział szybko Bob. – Czuję się świetnie i możemy już iść i…
Dimitriew zrobił gwałtowny manewr swoim pistoletem i Bob umilkł.
– Byłoby wysoce niesłuszne zostawianie tej dziury na waszym podwórzu – oświadczył Jupiter. – Inni członkowie Klubu Łazików “Chaparral” mogą przechodzić tędy i znowu ktoś do niej wpadnie. Pan byłby za to odpowiedzialny, panie Dimitriew. Czy też może generał Kaluk?
Łysy generał znowu się roześmiał.
– Masz niezły rozum w głowie, przyjacielu. Słusznie, odpowiedzialność spadłaby na nas, a połamane kości, jak już mówiłem, przykra rzecz. Dimitriew, za stajnią leży kilka desek.
– Myślę, że to jest garaż, nie stajnia – wtrącił Bob.
– Mniejsza o to. Weź deski i przykryj tę dziurę – spojrzał w dół na połamane półki i na ubitą ziemię. – Zdaje się, że to przedłużenie fundamentów pod ogrodem. Przypuszczalnie piwnica do przechowywania wina.
Dimitriew przywlókł dwie grube deski, brudne i mokre, i rzucił je byle jak w poprzek dziury.
– No, to powinno wystarczyć na razie – powiedział generał Kaluk. – A teraz możemy pójść do domu i opowiecie mi o tym Klubie Łazików. Chciałbym też wiedzieć, jak się nazywacie i dlaczego wybraliście się na przechadzkę po cudzej własności.
– Z całą przyjemnością wszystko powiemy – odrzekł Jupiter.
Dimitriew wskazał im kuchenne drzwi, a generał Kaluk poszedł przodem. Przeszli przez zakurzoną i niezdatną do użytku kuchnię i udali się do biblioteki. Generał zajął swoje miejsce przy stoliku do kart i nakazał Jupiterowi i Bobowi usiąść na jednym ze składanych łóżek.
– Nie możemy wam oferować wielkiego poczęstunku – powiedział. Jego łysa głowa błyszczała w świetle płynącym z kominka. – Może napijecie się gorącej herbaty?
Jupiter potrząsnął głową.
– Dziękuję, nie piję herbaty.
– Ach, tak. Zapomniałem, że amerykańskie dzieci nie piją ani herbaty, ani kawy… ani wina. Tylko mleko, prawda?
Jupiter skinął głową.
– No cóż, mleka nie mamy. – Generał zwrócił się do swego towarzysza, który stał przy nim. – Dimitriew, czy słyszałeś o Klubie Łazików “Chaparral”?
– Nie, nigdy.
– To miejscowy klub – powiedział Jupiter szybko. – Milej chodzić wśród zarośli za dnia, ale czasami lubimy się wypuścić wieczorem. Słychać wtedy zwierzęta, jak przemykają się w poszyciu. Czasami, kiedy postoi się pewien czas nieruchomo, można je także zobaczyć. Raz widziałem jelenia i kilka razy przebiegł mi drogę skunks.
– Fascynujące – wtrącił Dimitriew. – Pewnie obserwujecie także ptaki?
– W nocy nie – odparł Jupiter zgodnie z prawdą. – Czasem usłyszy się sowę, ale trudno ją zobaczyć. Za to w dzień chaparral wręcz żyje ptakami, jednak…
Generał podniósł rękę.
– Poczekaj, chaparral. Nigdy nie słyszałem tego słowa. Czy możesz mi wyjaśnić, co to jest?
– To specjalny rodzaj zarośli, występujący na południu Ameryki. Składają się nań rośliny, które widzi pan na stokach naszych wzgórz. Karłowate drzewa i krzewy, niewyrośnięte dęby i jałowce, i szałwia… Są to rośliny niezwykle wytrzymałe. Mogą przetrwać przy bardzo niewielkiej ilości opadów. Kalifornia jest jednym z nielicznych rejonów, gdzie chaparral występuje, stąd zainteresowanie nim jest olbrzymie.
Bob w milczeniu podziwiał przyjaciela, który powtarzał niemal dosłownie artykuł o chaparralu z ostatniego numeru tygodnika “Naturę”.
Bob wiedział, że nawet aktorzy maja trudności z zapamiętaniem swoich kwestii, ale w końcu Jupe był aktorem już we wczesnym dzieciństwie. Mówił teraz i mówił. Opisywał zapach chaparralu na wiosnę po deszczu, tłumaczył znaczenie roślin, których korzenie umacniają zbocza wzgórz. Wreszcie generał Kaluk powstrzymał go.
– Wystarczy, podzielam twój podziw. Dzielne zarośla, jeśli można tak powiedzieć o roślinach. Chciałbym jednak przejść do sedna sprawy, jeśli łaska. Jak się nazywacie?
– Jupiter Jones.
– Bob Andrews.
– Dobrze, a teraz powiecie mi, co robiliście w moim ogrodzie.
– Szliśmy na skróty – powiedział Jupiter zgodnie z prawdą – przecinką ogniową przez wzgórze. Chcieliśmy przeciąć pana ogród, żeby się dostać na drogę do szosy.
– Ta droga jest prywatna.
– Wiemy, proszę pana, ale Dom na Wzgórzu stał pusty przez tyle lat, że ludzie przyzwyczaili się korzystać z tej drogi.