Łysy mężczyzna odchylił się na oparcie siedzenia. Kierowca gładko wrzucił wsteczny bieg i wyprowadził samochód na ulicę. Kiedy odjeżdżał, nabierając szybkości, w stronę szosy, z domu naprzeciw wyszła ciocia Matylda.
Garncarz ujął Jupitera za ramię.
– Mój chłopcze, czy mógłbyś mi przynieść od cioci szklankę wody? Nagle zakręciło mi się w głowie.
Usiadł na stercie desek. Sprawiał wrażenie chorego.
– Zaraz panu przyniosę wodę – Jupiter pobiegł na drugą stronę ulicy.
– Kto to był? – zapytała ciocia Matylda.
– Szukali Domu na Wzgórzu.
Jupiter wszedł do kuchni, wyjął z lodówki butelkę, którą ciocia zawsze tam trzymała, i nalał wody do szklanki.
– Dziwne – powiedziała ciocia Matylda. – W Domu na Wzgórzu od lat nikt nie mieszka.
– Wiem – Jupiter wyszedł szybko z pełną szklanką, ale gdy dotarł do składu złomu, garncarza już nie było.
Rozdział 2. Intruz
Kiedy wujek Tytus z Hansem wrócili z Los Angeles, rozklekotana ciężarówka garncarza wciąż stała na podjeździe do składu. Wujek Tytus usiłował przecisnąć się obok niej wyładowaną zardzewiałymi meblami ogrodowymi ciężarówką składową, wreszcie zdenerwował się i wyskoczył z szoferki.
– Co ten grat robi pośrodku podjazdu?
– Garncarz go zostawił i znikł – odpowiedział Jupiter.
– I co?
– Znikł – powtórzył Jupiter.
Wujek Tytus usiadł na stopniu ciężarówki.
– Jupiterze, ludzie nie znikają tak po prostu.
– Garncarz znikł.
Wujek Tytus przygładził wąsy.
– Garncarz? Znikł? Gdzie znikł?
– Nietrudno odnaleźć ślady bosonogiego człowieka – powiedział Jupe. – Wyszedł przez bramę i skierował się w dół ulicy. Ciocia Matylda podlewała kwiaty, więc jego stopy były mokre. Na rogu ulicy skręcił w stronę Coldwell Hill. Na ścieżce prowadzącej przez wzgórze jest kilka wyraźnych odcisków stóp. Niestety, po jakichś pięćdziesięciu metrach zszedł ze ścieżki i skierował się na północ. Dalej nie mogłem już znaleźć śladów. Teren jest skalisty.
Wujek Tytus dźwignął się ze stopnia.
– Dobra! – szarpnął wąsa, spoglądając na ciężarówkę garncarza. – Usuńmy ten wrak. Nie sposób prowadzić interesu, kiedy takie coś blokuje bramę. Miejmy nadzieję, że garncarz niedługo wróci po ten swój pojazd.
Wsiadł do ciężarówki i na próżno usiłował ją uruchomić. Stary silnik odmówił posłuszeństwa.
– Niech mi nikt nie wmawia, że maszyna nie myśli. Jestem pewien, że garncarz jest jedynym człowiekiem na świecie, który potrafi tego trupa pobudzić do życia.
Wysiadł i machnął na Jupitera, żeby zajął miejsce za kierownicą. Następnie wraz z Hansem przepchnęli ciężarówkę na pusty placyk koło biura.
Z domu naprzeciw przyszła spiesznie ciocia Matylda.
– Włożę jego zakupy do lodówki – zdecydowała. – Wszystko się zepsuje, jak poleży na słońcu. Nie mogę zrozumieć, co tego człowieka opętało. Jupiterze, czy mówił ci, kiedy przyjeżdżają jego goście?
– Nie, ciociu.
Ciocia Matylda wyjęła z ciężarówki garncarza torbę z artykułami spożywczymi.
– Jupiterze, myślę, że powinieneś wsiąść na rower i pojechać do niego. Może wrócił do domu. Jeśli przyjechali goście, a jego nie ma, sprowadź ich tutaj. To okropne, wybrać się z wizytą i nie zastać nikogo w domu.
Jupiter sam chciał właśnie zaproponować, że podjedzie do garncarza. Uśmiechnął się i poszedł spiesznie po rower.
– Tylko nie marudź! – zawołała za nim ciocia Matylda. – Tutaj praca czeka!
Na to Jupiter roześmiał się głośno. Pomyślał, że jeśli młody gość garncarza już przyjechał, niewątpliwie jeszcze dziś wyląduje przy pracy w składzie złomu. Ciocia Matylda wiedziała, jak postępować z chłopcami w jego wieku.
Jechał szosą, trzymając się prawego skraju, żeby uniknąć kolizji z pędzącymi na północ samochodami. Zaraz za zakrętem przy Evanston Point ukazał się dom garncarza, biały jak śnieg na tle zielonych wzgórz Kalifornii. Jupiter przestał pedałować i jechał siłą rozpędu. Posiadłość garncarza była kiedyś elegancką rezydencją. Teraz dumny wiktoriański dom stanowił smutny widok, stojąc samotnie na rozległym odcinku wybrzeża.
Jupiter zatrzymał się przy furtce. Wisiała na niej mała kartka informująca, że sklep jest zamknięty, ale garncarz wróci niedługo. Jupe zastanawiał się, czy to możliwe, że garncarz znalazł się już z powrotem w swoim dużym, białym domu i tylko nie ma ochoty obsługiwać licznych, sobotnich klientów. Wyglądał naprawdę na chorego, kiedy prosił o wodę.
– Panie garncarzu! – zawołał.
Nie było odpowiedzi. Wysokie, wąskie okna domu zdawały się puste. Szopa, w której garncarz trzymał materiały, była zamknięta i cicha. Po drugiej stronie drogi stał na poboczu nad plażą zakurzony, brązowy ford. Nie było w nim nikogo. Właściciel niewątpliwie poszedł na plażę.
Prywatna droga, która biegła od szosy do Domu na Wzgórzu, znajdowała się tuż za podwórzem garncarza. Jupiter zauważył, że brama, zazwyczaj zamknięta, stoi otworem. Domu na Wzgórzu nie było stąd widać. Bielił się jedynie mur podtrzymujący jego taras. Ktoś stał na nim, oparty o barierę. Z tej odległości Jupe nie mógł rozróżnić, czy był to kędzierzawy kierowca cadillaca, czy też jego dziwny pasażer bez wieku.
Otworzył furtkę, szybko minął drewniane stoły z wystawionymi na nich ceramicznymi wyrobami i wszedł na ganek po dwóch stopniach między wysokimi, sięgającymi mu niemal po czubek głowy, urnami. Zdobił je biegnący wokół rząd dwugłowych orłów, takich samych jak na medalionie garncarza. Oczy orłów połyskiwały biało w purpurowych głowach, a otwarte dzioby zdawały się urągać sobie nawzajem.
Deski ganku zatrzeszczały pod stopami Jupe'a.
– Panie garncarzu! – zawołał. – Czy jest pan tutaj?
Nikt nie odpowiadał. Drzwi frontowe były lekko uchylone. Jupiter zmarszczył czoło. Wiedział, że garncarz nie troszczył się o rzeczy wystawione przed domem. Były duże i nie dawały się ruszyć. Wszystko inne trzymał jednak zawsze zabezpieczone pod kluczem. Skoro drzwi nie były zamknięte, musiał przebywać w domu.
Ale w holu było pusto, jeśli można tak powiedzieć o pomieszczeniu, gdzie od podłogi do sufitu biegły półki zastawione ceramiką. Jupe oglądał talerze, filiżanki, półmiski, cukierniczki, puchary do kremów, wazony, barwne miseczki na cukierki. Wszystko błyszczało, idealnie odkurzone i starannie ustawione.
– Panie garncarzu! – Jupiter krzyczał teraz już co sił w płucach.
W domu panowała zupełna cisza, tylko z kuchni dobiegał pomruk lodówki. Jupiter spojrzał na schody, zastanawiając się, czy powinien wejść na górę. Garncarz mógł po powrocie położyć się do łóżka i stracić przytomność.