Tajemnice Starego Dworu

– Ale przecież w gminie zapewniano mnie, że brakuje odpowiednich kandydatek – zdziwiła się dama.

– Nazywam się Karin Bengtsdatter – przedstawiła się Catharina i dygnęła. – Dowiedziałam się przypadkiem w Sztokholmie, że państwo potrzebują służącej, a ponieważ właśnie straciłam posadę i dach nad głową, postanowiłam spróbować. Oto moje referencje – rzekła wręczając list polecający napisany przez ciotkę Aurorę.

Elegancka dama zatopiła się w lekturze.

Nagle Catharina odkryła, że w salonie znajduje się jeszcze jedna osoba. Z tyłu, w cieniu wielkiej barokowej szafy, stał nieruchomo mężczyzna. Pewnie dlatego nie zauważyła go od razu. Ich spojrzenia spotkały się. Mężczyzna podszedł bliżej akurat w chwili, gdy kropla deszczu kapnęła Catharinie z włosów na czubek nosa. Wytarła ją pośpiesznie, ale zauważyła, że mężczyzna wykrzywił kąciki ust w lekkim uśmiechu.

Liczył sobie około trzydziestu lat, był wysoki, ciemnowłosy, o melancholijnym spojrzeniu. Twarz miał szczupłą, policzki zapadnięte. Fascynujące spojrzenie czarnych oczu i pełne wyrazu usta czyniły zeń bardzo pociągającego mężczyznę.

Oto stał przed nią sam Malcolm Järncrona.

Ukłoniła się, czując ukłucie w sercu. Szlachetne zamiary, by poświęcić się dla sióstr i poślubić jakiegoś sklerotycznego wdowca, zniknęły niczym rosa w promieniach słońca. Chwycił ją żal, że los pozbawiał ją takiego towarzysza życia. Bardziej niż kiedykolwiek do tej pory zapragnęła się dowiedzieć, dlaczego porzucił ją z nieznanych powodów w trudny do zaakceptowania sposób.

Ale jakże zdoła grać przed nim rolę obcej osoby, kiedy już przy pierwszym spotkaniu, zaledwie kilka minut po przybyciu do dworu, zawojował ją bez reszty? Że też mogły być z ciotką Aurorą takie naiwne, by wierzyć w powodzenie tego szalonego planu!

Nagle Catharina przyłapała się na tym, że wpatruje się w dziedzica, gdy tymczasem przyzwoitość nakazuje spuścić wzrok.

– Doprawdy bardzo pochlebna opinia, przeczytaj! – rzekła dama, podając list Malcolmowi, i wyjaśniła Catharinie: – Na razie posada jest jeszcze wolna, żadna bowiem z kandydatek nie spełniała naszych wymagań. Decyzję pozostawiam jednak mojemu pasierbowi, on jest tu dziedzicem. Właśnie zamierzałam udać się na spoczynek. Dobranoc.

Ochmistrzyni wyszła razem z nią, a Catharina została w salonie sam na sam ze swym niedoszłym mężem.

Poczuła mrowienie w całym ciele. Zapewne długie lata oczekiwania sprawiły, że ogarnęło ją teraz jakieś dziwne podniecenie. Szkoda, że wszelkie nadzieje prysnęły jak bańka mydlana, a pozostała jedynie rozpaczliwa tęsknota. Dlaczego jest taki pociągający? Jak trudno przyjdzie jej teraz pogodzić się z porażką!

Czytał list, nie ruszając się z miejsca, a Catharina nie śmiała podnieść na niego wzroku.

– Oczywiście znane są ci obowiązki służącej – odezwał się w końcu, obrzucając ją spojrzeniem czarnych oczu

– Tak – odpowiedziała niepewnie. Wiedziała, co robiły służące w jej rodzinnym domu, ale właściwie nigdy nie przyglądała się ich pracy.

– Najgorsze jest palenie w piecach. Dom jest duży i bardzo chłodny. Zimą musimy palić już o piątej rano.

Wielkie nieba! pomyślała. O piątej rano jestem kompletnie nieprzytomna. Często leżałam w łóżku nawet do ósmej. Głośno powiedziała jednak:

– Jakoś sobie z tym poradzę. Czy państwo teraz jeszcze palą?

– Oczywiście! Ten dom jest taki zimny, że palimy zwykle aż do maja.

Czekała na dalsze wyjaśnienia, odniosła bowiem wrażenie, że dostanie posadę. Miała wprawdzie tylko jeden list z referencjami, ale to akurat przemawiało na jej korzyść. Tylko czy aby ciocia nie przesadziła w swych pochwałach?

Zdawał się nie dostrzegać popłochu w jej oczach i tłumaczył dalej:

– Oprócz tego będziesz usługiwać przy stole, to zapewne dla ciebie nic nowego, ale… – zamyślił się i po chwili rzekł: – Podobno masz nienaganne maniery, czy jednak potrafisz także zachować dyskrecję? Na tym zależy nam szczególnie.

– Wydaje mi się, że pod tym względem nie można mi nic zarzucić.

– To dobrze. Pamiętaj, musisz zapomnieć o wszystkim, co zobaczysz czy usłyszysz w tym domu!

– Może mi pan zaufać – zapewniła z powagą, zmuszając się, by nie pokazać po sobie, jak bardzo przeraziły ją te słowa.

Zamyślił się na chwilę.

– Dobrze ci patrzy z oczu i wydaje mi się, że jesteś osobą kulturalną. Sądzę, że możemy cię przyjąć na próbę. Szczegółów dowiesz się od Inez, siostry mojej macochy. – Pociągnął za dzwonek i do salonu weszła kobieta, którą Catharina brała za ochmistrzynię. Malcolm wydał jej kilka krótkich poleceń, po czym skinął głową na znak, że uważa rozmowę za skończoną.

A więc to jest Inez, zdumiała się w duchu dziewczyna. Typ męczennicy. Ciotka Aurora z pewnością nie powstrzymałaby się przed wetknięciem jej jakiejś szpili, by okazała choć odrobinę temperamentu.

Catharinie przydzielono pokój na poddaszu. Kiedy wreszcie została sama, zdjęła mokre ubrania i rozwiesiła je na belkach podtrzymujących ukośne stropy. Deszcz dudnił o dach i spływał strugami po niewielkim oknie. W rogu przeciekał dach i krople kapały na podłogę. Wstała więc i podstawiła miednicę. Dźwięczne stukanie było jeszcze bardziej denerwujące, ale nie chciała, by zgniły deski podłogowe.

Ogarniało ją coraz większe zniechęcenie. Przez tyle lat snuła marzenia, w których główną rolę odgrywał Malcolm. Do tego stopnia się zamartwiała, że się mu nie spodoba, że nie pomyślała nigdy o tym, że przeznaczony jej mężczyzna może się okazać niemiły i odpychający. W jej wyobraźni był czuły i delikatny. Świat marzeń jest dla każdego człowieka cudowną oazą, bo pozostawia miłe wspomnienia, nawet jeśli rzeczywistość okaże się ponura.

Z upływem czasu coraz częściej Catharina odczuwała bolesne zdumienie.

Dlaczego po mnie nie przyjeżdża? zastanawiała się. Czy coś jest ze mną nie tak? Może ktoś go uprzedził, że jestem brzydka?

W końcu przyszło jej spojrzeć w oczy brutalnej prawdzie. Ów list, w którym dziedzic Järncrona położył kres czemuś, co się nigdy nie zaczęło, nie pozostawiał żadnych złudzeń.

A teraz go spotkała, stanęła z nim twarzą w twarz. Zrozumiała, że tego mężczyznę mogłaby pokochać duszą i ciałem. Ale czy zyskałaby jego wzajemność? Może mimo wszystko lepiej, że tak się stało?

Dość tych ponurych roztrząsań. Teraz nie wolno jej o tym wszystkim myśleć. Postara się wykonywać dokładnie swe obowiązki, chętnie nauczy się nowych zajęć. Nikomu nie dostarczy powodów do narzekań. Zresztą taka dewiza przyświecała Catharinie od dawna.

Bardzo była ciekawa, jak wygląda dwór Markanäs.

Następnego dnia zaspokoiła swą ciekawość.

Wydawało się jej, że spała zaledwie parę minut, gdy zobaczyła nad sobą pannę Inez, która potrząsała ją za ramię.

– Jest wpół do piątej – oznajmiła. – Dzisiaj cię budzę, ale już od jutra będziesz musiała sama wstawać o właściwej porze.

Święci pańscy! Jak ja tego dokonam? pomyślała dziewczyna, zwlekając się z łóżka. Była sztywna, nogi z trudem ją dźwigały, po omacku z półprzymkniętymi powiekami powlokła się w kąt. Co to? Czyżby zapomnieli ustawić w jej pokoju miskę i dzbanek z wodą? Nie, przecież miskę sama przestawiła w miejsce, gdzie ciekło z dachu.

Obmywszy twarz, oprzytomniała nieco. Pośpiesznie założyła przygotowany dla niej strój pokojówki: obcisły, bardzo twarzowy, czarny kostiumik i biały fartuszek. Wyglądała w nim szczupło i atrakcyjnie.

Panna Inez oprowadziła ją po pałacu.

– Najpierw należy napalić w jadalni, gdzie państwo będą jedli śniadanie. Potem przejdziemy do sypialni.