— Вышэй бярыце, хачу самыя модныя шорты! Асцярожна, бо нажавое раненне будзе цяжка чым апраўдаць!
Віталь адчуў сапраўднае ўзбуджэнне і спужаўся яго. Добра, што Воля не заўважыла нічога.
Удвух надразалі і ірвалі калашыны штаноў на паскі. Таксама распаролі і парвалі кашулю Віталя. Звязвалі гэтыя паскі і пасля плялі дзве доўгія касы — так павінна быць куды больш надзейна.
Спаў у будане Данік. У вячэрняй цішы ажылі гукамі, дзе меладычнымі, дзе крыкліва-тужлівымі востраў і балота. Лёг тонкім покрывам, якое не краналася паверхні, туман. Узышоў месячык, нейкі хваравіта няправільны — колькі дзён заставалася да поўні.
Яны не размаўлялі. Віталь прытрымліваў тканіну, Воля шпарка пляла з яе касу. Віталь трымаў руку падалей, засяродзіўшыся на тым, каб не крануцца Воліных пальцаў. І думаў пра тое, што нельга цалкам давяраць зверу ў сабе. Нельга. Ніяк нельга. Бо звер, калі пачуе бяспеку для сябе, пачне браць. Тое, што палічыць магчымым. Звер не ведае чужога і свайго. Усё, што звера прываблівае, звер хоча займець.
— Усё? — здалося, з лёгкім расчараваннем, што скончыўся такі цікавы занятак, спытала Воля.
— Здаецца, усё…
— Віталь Андрэевіч, а чаго вам зараз найбольш хочацца? Пра што думаеце?
Віталь, які гэтак жа быў утаропіўся на кароткія жоўтыя языкі полымя, перавёў позірк на Волю.
— Сказаць праўду? Толькі не смейся.
— Не буду смяяцца, абяцаю…
— Так хочацца курыць… Ты не ўяўляеш, Волечка, з якім бы задавальненнем я адкрыў зараз пачак, дастаў цыгарэту, панюхаў бы яе і падкурыў вось ад гэтага прутка…
— Нечакана… Мы з вамі нібы руйнуем знакамітую піраміду Маслоу, — Воля села роўна. — Хочаце ведаць, пра што я думаю, чаго хачу найбольш?
— Кажы, цікава…
— Крыкнуць на ўвесь свет ці мець хаця б спраўны мабільны тэлефон, каб муж пачуў, што мы тут, на гэтым востраве, і ў нас усё добра…
— Нічога дзіўнага…
— А яшчэ хачу… — Воля хітравата прымружыла вочы, па-змоўніцку сцішыла голас: — Зірніце на азярыну — там сапраўднае чараўніцтва. Ніколі не купалася ў вадзе пры святле месячыка… Такое адчуванне, што мы адны ва ўсім сусвеце. Вы не будзеце падглядваць, добра? Толькі назірайце, каб мяне хто не хапіў, бо трошкі вусцішна там. Я хутка! — падхапілася і пабегла басанож да вады.
Павольна ўвайшла ў яе, пакрочыла далей, спынілася, выпрастала рукі, павольна ўзняла іх над галавой, пацягнулася ўся — да месячыка, да неба, самотная да невыказнага хвалявання, адначасова безабаронная перад туманнай прасторай і поўная ўладарка яе. Азірнулася, нягучна папярэдзіла-папрасіла:
— Віталь Андрэевіч, не пужайцеся, бо я распранаюся!
Калі Воля выходзіла з вады, Віталь лёг на спіну, глядзеў на чорнае ў зорках неба.
Яна села ля кастра, пацягнула рукі да агню. Лёг на бок Віталь.
— А вада халодная зусім, — паскардзілася Воля: — Трохі памыла свае адзежкі… Заўтра каб не сорамна было выглядаць завэдзганай, — дадала з усмешкай.
— А зараз трэба будзе сядзець, пакуль не высахне ўсё, — заўважыў Віталь.
— Няма тут чаму асабліва сохнуць, ды і пасядзець хочацца, — нечакана задумліва адказала Воля, спытала асцярожна: — А як вернемся, што вы рабіць будзеце?
Віталь не стаў перапытваць: з чаго раптам яму задумвацца, не стаў удакладняць, што такое ведае Воля. Адказаў так, як думалася:
— Волечка, я не навучыўся рашаць задачы ў перспектыве. Нешта паўстане, тады і будзем думаць, праўда ж? — усміхнуўся бадзёра ў адказ.
— Можа, вы і правільна робіце, калі так… Віталь Андрэевіч, я не ведаю, чым аддзячыць вам. Не-не, не толькі за гэтыя дні. За гады. Вы столькі для мяне зрабілі, столькі вучылі…
— А вось тут стоп, — спыніў ён Волю. — Калі людзі шчыра сябруюць, яны заўсёды нешта адзін аднаму даюць, нечаму вучаць. І ты мяне навучыла…
— Я? Вас? Навучыла? Чаму? — шчыра здзівілася Воля.
— Вельмі важнаму, — сур’ёзна адказаў Віталь. — Ты навучыла мяне радавацца поспехам іншага чалавека, які табе быццам і ніхто, больш за тое — быццам і канкурэнт. А такая навука каштуе дорага. Не смейся. Не дзіва, калі на тое, што нехта больш таленавіты, больш паспяховы, больш папулярны людзі быццам закрываюць вочы. Зайздросціць і ігнараваць сёння людзі навучыліся. А вось радавацца поспехам іншага — гэта надзвычай цяжка. Прыняць, што нехта ўмее лепш за цябе — удвая цяжэй. Але, калі навучышся прымаць, дык тады і радасці ў тваім жыцці ўдвая больш.
— Не чакала, па шчырасці, — крыху сумелася Воля, памаўчала, быццам раздумваючы над тым, якое пытанне задаць, і спытала нечакана для Віталя: