Адзін, другі і трэці стрэл...
"Стреляеш плохо!.."
Лубянскі снайпер збіў прыцэл
Аж на эпоху.
Ва ўсіх часах, хоць жылы рві,
Свае законы;
Сукенка белая ў крыві -
Сцяг бел-чырвоны!
Сама свабода не жыве?..
А ў нос вам дулю!
Яшчэ тырана па Маскве
У склеп цягнулі.
Яшчэ трашчалі ў лагерах
Лесапавалы,
А ўжо імперыя па швах
Паўзла, трашчала,
І воля ўжо ўставала з тла,
Плыла, як пава...
Жанчына ў белым
і была
Сама Варшава.
АПОШНІ КАРОЛЬ
Прысніўшы Польшчу ў ложку Кацярыны,
Аднойчы ён падумаў: "О-ё-ёй,
Якія будуць жарцікі і кпіны
Па часе над каронаю маёй!.."
Ды ведаць ён не мог і палавіны
З таго ўсяго, што станецца пасля,
Што заблішчыць аздоба караля
Начным гаршком у спальні Кацярыны.
Ён хітраваў, гатовы да вянца
З імперыяй!.. Смяяўся сінявока...
Але было ўжо блізка да канца -
Да Воўчынскага шлюбу недалёка.
Бліжэла і бліжэла да вайны,
Да хуткіх шабляў, выхапленых з ножан!..
Ад мора і да мора
Польшчы сны,
Шырокія, як Кацярыны ложак.
ІНФАНТА
Яна ні там, ні тут,
яна адгэтуль воддаль,
Бо брошкай на плячы
апалены спарыш,
Бо ў рыцарскім баі загінулі абодва:
І рыцар - Белы Крыж,
І рыцар - Чорны Крыж.
Яна ні з тым, ні з тым,
бо страціла абраных,
Бо іх на люты бой заклікала сама!..
Цяпер, калі няма ніводнага з каханых,
Ёй выбіраць паміж
Нялюбымі двума.
Сыйшліся ўжо яны
ў турніры тэатральным -
Драўляныя шчыты, драўляныя мячы:
Як смешна, Божа мой!
Нібыта знак астральны,
Апалены спарыш дыміцца на плячы.
Усмешкі матылёк
прыкрыў апёк балючы,
Не ўбачаць боль яе
ні ў лахманах рабы,
Ні рыцары ў плашчах, падобных на анучы,
Што б'юцца за яе -
Пярэсты і Рабы.
Пярэсты перамог! Зламаўся меч Рабога! -
Як смешна, Божа мой!..
Яна цалуе крыж
На вернасць аднаму,
прымроіўшы другога...
Дыміцца на плячы апалены спарыш.
ПІРАТЫ
І дзень, падараваны на зямлі,
І ноч, падараваная ў нябёсах,
За небасхіл сплылі, як караблі,
Спякотны сум пакінуўшы ў матросах,
Што падымалі ветразі на іх
І ў шале страсці кіравалі ў хвалі,
І так былі шчаслівыя ў той міг,
Як ні раней, ні потым не бывалі,
Бо ні раней, ні потым не плылі,
Не баючыся, каб не патапілі,
Забыўшыся зусім, што караблі
Яны, нібы піраты, захапілі,
І ўжо спяшаць эскадры наўздагон,
І ставяцца ва ўсіх марах мярэжы,
Каб спраўдзіць справядлівасці закон,
Ва ўсім пакласці рубяжы і межы,
Каб тых дваіх злавіць, вярнуць да ўсіх,
Вяроўкамі спавіць, парваўшы снасці,
На ўсіх пароўну падзяліць той міг,
Што двое ў страсці рызыкнулі ўкрасці, -
Але пакуль шчаслівых не знайшлі,
Схаваных недзе на Галапагосах,
Ім дзень падараваны на зямлі,
Ім ноч падараваная ў нябёсах.
З ДРАНЬКО-МАЙСЮКА
Там, дзе ўжо ноч, там спяць, альбо крадуцца
Да куртызанак, што таксама спяць,
Укрытыя пялёсткамі настурцый -
І матылькі ў альковы іх ляцяць,
Каб кветкі пацалункаў рассыпаць
На губы палюбоўнікаў, на вочы,
На грудзі - што, як свечкі дзве, гараць
І паляць крыльцы матыльковай ночы...
Пад страсны шэпт спалёных бліскавіц
Сусвет начны ў любоўным ложку тоне...
Так у часы і свечак, і газніц
Было - і засталося пры неоне,
І будзе, я не ведаю, пры чым? -
Таксама, як не ведаю прычын,
Каб не аддаць - хай з кім заўгодна ў змове! -
Усё, што ёсць - за ноч адну ў алькове...
АРФА
Яна на арфе ў маладосці грала...
У шапіку цяпер (каля вакзала)
Гандлюе цацкамі... Я самалёцік "ЯК"
Купляю і пытаюся: "Ну як
Жывеш?.." Яна: "Ды ўсяк бывала...
Перажыла..."