Сям'я... І муж байбак
І п'яніца... І дзеці...
- Колькі?
- Двое.
Ды нешта ў ёй скразное, незямное,
Як арфы гук!..
- Ты знакаміты стаў...
Я не чакала...
- Сам я не чакаў...
Шыкоўна выглядаеш...
- Што ты!.. Што ты!..
Па ўсёй размове...
Соль... До, рэ... Фа, мі...
Глядзім у неба. Бачым самалёты,
Хоць там ляцяць анёлы з арфамі.
***
Стогадовай габрэйцы на "ІЛы" -
Хоць куды, каб памерці скарэй.
"Перавозім жывыя магілы, -
Мне на позірк прамовіў габрэй. -
Жменьку горкага пылу з парогу,
Дробку солі ды кварту вады.
Гэта значыць - навечна ў дарогу,
Незваротна туды, назаўжды".
Па цыгарцы мы з ім запалілі
І па чарцы кульнулі нагбом.
І маторы раз'юшана вылі,
І круціла зямлю пад крылом.
І ляцела магіла жывая,
І ўзвывала люцей і люцей
Над краінай, якая зжырае
І выплёўвае родных дзяцей.
КУРСКАЯ ДУГА
Трагедыя расійскай субмарыны...
"Як гэта так?.." - дапытваюцца фіны,
Нібыта я расійскі адмірал...
Яшчэ жыве, як здань, Саюз адзіны,
Яго легенды і яго быліны,
І доўжыцца жахлівы серыял.
Хай рухнуў Рым - стаяць яго руіны:
Афганістан, Чачня, Чарнобыль... Міны
Раскіданы сярод пяскоў і скал.
Імперыя ўсё шчэрыць зуб звярыны -
І на шляху расійскай субмарыны
Паўсюль яе скарожаны метал.
Смерць не страсеш, як страшны сон з пярыны...
Як рускаму, мне спачуваюць фіны,
І ўсюды клін - куды сябе ні кінь...
За маракоў расійскай субмарыны
Памолімся. Ва ўсіх нас Бог адзіны -
Амінь.
УЦЁКІ
"Я ўцёк з Радзімы..."
Адам Міцкевіч.
Прасцяг нябёс зацьмілі крумкачы,
І страшна стала - хоць ты ў ноч крычы,
І ён з Літвы надумаўся ўцячы,
І выбіраў краіну межавую,
А ўцёк ён - мову выбраўшы чужую.
За выбарам адным паўстаў другі:
Жытло чужое, не свае даўгі,
І ўрэшце - на чужой зямлі магіла...
Хіба яго Радзіма не любіла,
Ён быў не крэўны ёй, не дарагі?..
Дык за свае ці продкавы грахі,
Альбо па нечай патаемнай змове
З Радзімай развялі яго шляхі
У неадольным - у радзінным слове?
І да якой мужыцкае страхі
Яму вяртацца на памежнай мове
З малітваю: "Літво! Ойчызно моя..."
Айчына. А чаму?..
Ластаўка
1.
Айчына. А чаму?..
Глядзіш услед пытанню -
Як ластаўчынаму
Палёту, шчабятанню...
2.
Дарагое і ёсць дарагое.
Ува мне -
там, дзе сэрца тугое
Ад скразной, невыноснай тугі -
Б'ецца
ластаўкай берагавою
Беларусь
аб свае берагі.
Паланэз
1
Бывай, Яблонская, бывай!
Прабегла восень па фальварку -
І графіка такая ў парку,
Хоць парк у раму забірай...
Бывай, Яблонская, бывай!
Я застаюся па-за рамай
Карціны, што праз дождж відна:
Раяль, камін - і ты адна,
Стамлёная любоўнай драмай,
З бакалам белага віна...
Апошні раз прыгубіць дай -
Заторгні на карціне шторы!
Я кінуў твой пякельны рай,
Грукоча ў ночы поезд скоры:
Бывай, Яблонская, бывай!
Не стаў бакал на самы край!
Святло і цень дрыжаць падманна -
І ўсё разрывіста, туманна...
Цалую рукі, ясна панна,
Бывай, Яблонская, бывай!
Ад клавіш рук не адрывай!
У свеце, дзе вішчыць жалеза,
Пранізліва гучыць няхай
Акорд апошні паланэза -
Бывай!
2
"Ja kocham cе..."
Ва ўсіх краях,
Спрасоння блытаючы мовы,
Я гэтыя пустыя словы
Знаходзіў лёгка на губах:
"I love thou",
"Я люблю вас",