Так

35

"Ты тыя веданні спасціг,
Якіх спасцігнуць нельга з кніг -
Для веданняў няма пісьмёнаў...

Шэсць дзён міне, і ты на сёмы
Народзішся з трызненняў, сноў,
Каб помніць пяць магічных слоў,
Чытаць іх вогненныя знакі..."

- А сёння дзень які?..
"Ніякі.
Апошні ў аніякіх днях,
Табой пражытых. Пыл і прах.
Страсі іх.Кінь усё. Ідзі..."

36

І дом гукнуўся мне людзьмі,
Якімі поўны быў...
- Глядзі, -
Яблонская сказала. - Слухай...

Я чуў і бачыў. Мне на вуха
Шапнуў манах у белым:
- Сёмы
Сягоння дзень...

Ён быў знаёмы
Аднекуль мне. Ягоны твар
Усмешка залівала.
- Сёмы
Сягоння дзень...

Нібыта вар,
Сінечаю кіпелі вочы
На смуглым твары.

- Той, хто хоча
Спазнаць - спазнае...

Ён прарочыў,
І мне, няведама чаму,
Быў зразумелы сэнс замглёны
Прароцтва... Я чытаў імёны
Усіх, хто быў тут, - у агні...

Пераствараў на сёмым дні
Недасканалую прыроду
Агонь...

І - як апёк! - свабоду
адчуў я...

Вольны стаў ад той
Жанчыны, што была Літвой,
І ад Літвы самой,
ад праху,
Крывёй залітага, слязьмі!..

Манах падаў агонь:
- Вазьмі!.. -
І ўзяў агонь я з рук манаха.

37

"Свабода ў таямніцы - тое
Адзінае, што не пустое,
Што стрыжань, а не абалонь,
Не бляск агню, а сам агонь,
З якім ты ўжо не прападзеш
У безданях міжгалактычных,
Дзе ў вочы Бога зазірнеш
І вымавіш пяць слоў магічных..."

38

Гары, палай, святы агонь!..
Сцяжына тайны - бакавая...
Яблонскай лёгкая далонь
У валасах маіх блукае,
І мы, зблуканыя, удвох,
Удвох, бо нас кахае Бог,
І нам, пакуль агонь не згас,
Сцяжынай тайны не спыніцца...
- Бывай, Яблонская... Мне час...

Мы з ёй пасвечаныя, нас
Агонь яднае. Таямніца.

Там слупам снег. Там тайны знак
Расстання. Гэтак выпадае...

Каханне не яднала так,
Як таямніца нас яднае,

І тайна таямніцы той
У глыбіні не разгадана:
Каханне ўсё ж схавана ў ёй,
Ці таямніца ў ім схавана?

39

Я пакідаў Варшаву. Снег
Ляжаў на ружах, як газета...

О, пыл газетны!.. Прах уцех
Юрлівых, хуткіх... Цьфу на гэта!
Мышам усё ды пацукам!..

Што там было - мінула там,
Прапала. Толькі пыл віруе...
Дарую і былым сябрам -
І ворагам былым дарую.

І забываю, забываю...

Ідзе жыццё... Гарыць агонь...
І ў валасах маіх блукае
Яблонскай лёгкая далонь.

40

Бывай, Варшава! Як шчыміць!..
І слёзы выціскае вецер...
Калі Варшаву не любіць,
Дык што тады любіць на свеце?

Ёсць нешта ў ёй ад каралеў
З крывёй блакітнай, ганарлівай...

І міласць зведаў я - і гнеў
Твой каралеўскі... Будзь шчаслівай.

Бывай! Бывай!.. Усё міне,
Але і на краі магілы
Згадаю я, што ты мяне
Прылашчыла і прытуліла
У скрутны час...
Той час прайшоў -
І пуста там, нібы на пожні...

Кружу па плошчы Трох Крыжоў,
Шукаю сіл на круг апошні,

А стуль, дзе каралеўскі парк,
Дрыготка музыка ўсплывае,
Такая музыка, такая,
Што як жа так?!. Што як жа так -
Расстацца з ёй?!.

Ды што ж, ды што ж -
Пара!.. Над Віслай слепне дождж,
Смуга над Скарышэўскім садам -
І мроіцца: "І ўсё ж, і ўсё ж
Я рада быць з табой..."

Ты рада,
Варшава?..

Спеў апошніх нот
Згасае рэхам...
Пераправа,
Налева мост - і мост направа,
І невідушча Жыгімонт
Глядзіць услед...

Бывай, Варшава!