"Пайшоў па бабах", - кажа Аляксей.
Амаль што і ўгадаў... З нябёс дзевятых,
З-пад самага сузор'я Дзеў крылатых
Зляцела Кайса, лёгкая, як сон...
"Тады за Месяц!" - піва ўзняў Лявон.
"Цудадзейным мёдам Бога
Маці сына націрае,
Мажа косці па расчэпах,
Мяса мажа па разрэзах,
Мажа зверху, мажа знізу
І ў сярэдзіне, дзе будзе
Ажываць у ім жывое,
Каб стаў гэткім, як ранейшы,
За ранейшага стаў лепшым..."
"Як ранейшым лепшым стаць?.."
А Леммінкяйнен стаў ужо ўставаць,
Пацягваўся спрасонку, валацуга...
"Я з Хоканам сустрэўся!" - крыкнуў з луга
Лятучы гімназіст. За ім сястра
Мігцела, як жарынка ад кастра:
"Раздумала я дапрадаць кудзелю!
Павесяліцца лепей у нядзелю
На Міттумары!.. Кюллікі! Сто год
Не бачыліся! Кінь ты граблі-вілы!.."
Размашысты ў Фінляндыі народ.
Вясёлы. А ўсё кажуць, што панылы...
"Я здабыў лася Гардэчу,
Жарабя ўскілзаў Нязлоўцу,
Лебедзя злавіў Святыню",-
Як ранейшы і як лепшы,
Абудзіўся Леммінкяйнен,
Кюллікі сказала: "Кінь ты..."
"Ты падзякаваў бы Богу,
Мне і Кюллікі, і Кайсе,
І занёс дахаты граблі,
Зацягнуў дахаты вілы,
Каб іх зноў наступным разам
Не каваў мне Ільмарынен", -
Маці стомлена сказала,
Толькі лепшы Леммінкяйнен,
Не падзякаваўшы Богу,
Маці, Кюллікі і Кайсе,
Згледзеўшы, што ясны Месяц
Плыў усё далей ад цёмнай
Пох'ёлы, дзе валадарыць
І дачок гадуе Лоўхі,
Ды такіх, што ў іх са скроняў
Срэбрана святло ліецца,
А з грудзей сцякае сонца,
З плеч - Мядзведзіцы блісканне,
Са спіны ўсіх зор зіхценне,
Скочыў з Месяца адчайна
Валацуга Леммінкяйнен,
Як стаяў, сторч галавою,
Пракрычаўшы: "Без двух пальцаў
Як цягнуць мне граблі-вілы?.."
"Што ж..." - тут Кюллікі сказала,
Узляцеўшы за сястрою
І лятучым гімназістам.
Было ў нябёсах велічна і чыста.
Мяне даўно ўжо ні адно з дзівос
І не здзіўляе, апрача нябёс.
Але стары здзіўляецца пчале
Таксама нездарма...
На поўні тле
Ляцелі мы, абняўшыся, да рэчкі,
Дзе, з вышыні падобныя на свечкі,
Кастры гарэлі - і каля кастроў
Скакалі, голыя, з капралам ("Будзь здароў! -
Яму я крыкнуў) пад вянкамі дзевы...
- Тады ляцім да мора... - ("Кайса! Дзе вы?" -
Скрозь полымя галёкаў нам капрал).
- Там ложак у мяне. Марскі карал.
Калі не заканапіў, не затахтаў
Мой ложак Ахта.
- Ахта?.. Хто такі?
- Слуп вадзяны. Зялёны бог марскі.
Сустрэча сёння ў іх з азёрным богам
І богам рэк... Уся вада ў адну
Зліваецца ў Купалле...
- Дай мне сну, -
Праплёскаў Ахта. - Не будзі старога...
- Цябе пабудзіш... З дзевамі зноў спіш?
- Я так і думаў: сёння прыляціш.
Я спытаўся: "Хто з ім злева?"
"Удутар, туману дзева".
Я спытаўся: "Хто з ім справа?"
"Мар'ята, таксама дзева,
Што ад ягады зачала."
"Як ад ягады зачала?"
"Так ад ягады зачала, -
Тут жа Кайса паказала:
Скокнула з зямлі брусніца
Ёй на чыстае калена,
З чыстага яе калена
На фальбону пад сукенку,
Скочыла вышэй на пояс,
С пояса на белы грудзі,
А з грудзей на падбародак,
З падбародку ўжо на губы...
З губ у рот яна слізнула..."
Ахта мовіў: "Я раўную".
"Велламу раўнуй!.."
"Старую
Раўнаваць вады царыцу,
Што сама не паляніцца
Збегаць сёння ў ягады?.."
Цягнула золлю ад марской вады
І ў Кайсы трохі ацяжэлі крыльцы...
- Давай паспім хвілінку, хай прысніцца
Табе Айчына... Ты хлапчук малы...
Не мог заснуць я ў ложку для пчалы.
Раптам трое падыходзяць,
З імі - лепшы Леммінкяйнен:
"Будзеш спаць ты ўночы, Ахта,
Не падымеш шторм у моры,
Па якім нам плыць на Поўнач,
Каб забраць у Лоўхі Сампа?"
"Буду спаць я, Леммінкяйнен,
З дзевай левай, Ільмарынен,
З дзевай правай, Вяйнямёйнен,
І царыца шторм не ўздыме,
Ноччу ў ягады адбегла".