Утаропяцца ў сцены. Запаляць.
Вочы ў вочы няўтульна зірнуць.
Ні за што не зачэпіцца памяць -
І яны наліваюць і п'юць.
Трое - з Менску, з Бярэсця, з Гародні -
Ледзьве знаюць адзін аднаго,
Дык з чаго яны п'юць так гаротна?
Проста так.
Проста п'юць.
Ні з чаго.
Бо пакуль на абшарах Айчыны,
Што ўсё толькі збіраецца быць,
Аніводнай не знойдзеш прычыны,
Каб не піць.
***
На ўскрайку самым, на краёчку
Таго ўсяго, чым даражу,
Я даначую гэту ночку,
Тваю падушку даляжу.
Мы родныя крывёй і духам,
Мы - духу і крыві зліццё...
А страсць падушку рве з-пад вуха,
Пераварочвае жыццё.
МАСТЫ
Левыя і Правыя Масты.
Сонны Нёман вусцішна пусты.
І трымціць апошнімі лістамі
Стомленая восень над Мастамі.
Я прайду на Правыя Масты.
Нешта з Левых пракрычыш мне ты.
Птушку таямнічую, начную,
Я не распазнаю, не пачую.
Цераз Нёман, поўны цемнаты,
Рынуся на Левыя Масты.
І няўцямна, як вада на дне,
Нешта з Правых пракрычыш ты мне.
Я спытаю: "Ты не там жывеш,
Скуль падманны голас падаеш?.."
І тады гукнешся з двух бакоў,
З двух-абодвух цёмных берагоў.
***
Як душу атуляе
пранізлівы жах небыцця:
Хто такі?!
Хто такая?!.
А ўжо згатавана куцця.
***
Вазьму ў далонь лязо калянае
І кроплю выцісну з ляза...
Агню - агнём наканаванае,
Вадзе - сляза.
У цемру болем перакулены,
Па-азіяцку торгну скуламі,
Зглыну слязу…
А па лязе
З вады ў агонь
Змяя паўзе.
ЗМЯІНЫ БОГ
Усё, што ёсць - ёсць назва. Ёсць палова
Таго, што ёсць…
У цэлае не сшыць
Змяю - і рух - і рукі змеялова -
І шып, які шыпіць...
НЕПАГАДЗЬ
Усхліпне дождж, заплача ў фортку вецер.
"Не плач, не плач", - пачуеш галасы.
А непагадзь на тым і гэтым свеце
Па два бакі нейтральнай паласы.
Не плач па тым...
Хоць там жыццё пражыта.
Ды жыць - адно, другое - дажываць.
Таму маліся, каб даспела жыта,
Каб каласок да каласка дажаць...
Увесь ты тут!
Ды што за злая сіла
Тугой пад дых
Таўчэ, таўчэ, таўчэ,
І молішся,
каб дзе зямля ўрадзіла?..
Там, на Радзіме. Дома. Дзе ж яшчэ?
САМАЛЁТ
Першы раз за ўсё жыццё
Новы год
у адзіноце -
І такое пачуццё,
Як адзін
у самалёце.
Што ж, і так яно бывае...
І нябёсаў пасярод
З пляшкі корак выбіваю:
- З Новым годам,
самалёт!
***
Устаць. Прыбрацца. Выпіць каву.
Пісаць і кінуць. Праз Варшаву
Ісці, не знаючы, куды.
Купіць цыгаркі, піва. Злоты
Падаць жабрачцы. З павароту
Вярнуцца на свае сляды.
Так пражываеш адзіноту.
***
Чэрствым хлебам чужыны, які здабываю штодня,
Прылятае штораніцы птушка нябесная снедаць.
- Ты скажы, што ты ведаеш, лёгкая дружка мая,
З тых тайніц занябесных, з якіх мне не дадзена ведаць?
Ну чаму табе выпала - проста лятаць і спяваць,
Мне - свой хлеб здабываць і блукаць у дарозе да Бога?.. -
Гэта глупства, вядома, у птушак такое пытаць,
Ды пра тое ж пытацца ў людзей - разумней не намнога.
На чужыне і дома - усе мы ў адной чарадзе,
Што не ведае межаў, ляціць і радзее паволі
Млечным Шляхам, дарогай, якая няўмольна вядзе
Ад няволі зямной да нязнанай нябеснае волі.
***
З далёкага даля,
з прасторы, дзе ўжо болей
Нічога і няма, апроч далечыні,
Аднойчы ціха я гукну цябе на волю -
Ты голасу майму акенца адчыні.