Выбрать главу
У дом ён заляціць, заб'ецца ў клетку тую, Дзе котка наша спіць, і побач з ёй засне... І будзеш ты глядзець у далячынь пустую, І волю ў ёй шукаць, і думаць пра мяне.
СКАРЫШЭЎСКІ ПАРК
На Скарышэўскі парк за лета ўсё не ўпала Ні кропелькі дажджу, а ўсё адно раса На скурчаным лісці крыштальна высыпала, І ззяла ў Боскі свет адчайная краса.
Ты ў Скарышэўскі парк ні разу не ступала Ні летам, ні зімой, а ўсё адно відно, Як дрогкую расу, блукаючы, збівала З вясельных нашых руж, што высахлі даўно.
Каханая, даруй!.. Але не ўсё прапала, Калі я помню ўсё... Калі я плачу так...
Ах, як яно было! Ах, як яго не стала!.. Прабегла па расе праз Скарышэўскі парк.
***
Вечаровыя цені плывуць ад акна, Пагаворым пад вечар Не аб вечным, аб нечым, Хоць пра тое, што хутка вясна.
Як даўно я табе не казаў пра вясну! Прабачаюся, чуеш: Ты са мной вясною начуеш, Не баішся, што я не засну.
Усміхаешся ў сне, як глядзішся ў ваду, Не баішся, што ў ноч нечакана сыйду - І не страшна да рання І чакаць, і баяцца вяртання...
***
Выб'ю дзверы плячом у начное жытло - Закрычаць, завішчаць і запаляць святло,
Ратавацца зачыняцца ў ваннай...
Сплю пасля з істэрычнаю паннай. Проста так. Абы ціха было.
ЛАЗЕНКІ
Тое ўсё, што назвалася Зося І паклалася ў лёсе, як знак, Я не ведаю, як пачалося, І не думаю, скончыцца як.
Проста гэтак яно выпадае, Праступае кляймом на ілбе... Прастытутка мая маладая, Дай за ўсіх пашкадую цябе!
Адкіпела і збегла, як пена, Адбыло, што было... Перадых. ...Слаўна слухаць, як граюць Шапэна А дванаццатай па выхадных.
Слаўна з Зосяй бадзяцца ў Лазенках, Забываючы, хто ты такі... На яе сінякі на каленьках, Як на кветкі, ляцяць матылькі.
***
Зламаўся лёс... Ну, што ж, не ў першы раз, Жыццё не да капейчыны прайграна, І кажа пакаёўка: "Проша пана, Я сёння зноў малілася за вас..."
Яна таропка накрывае стол, Бялее тварам, быццам на марозе... - Малілася? Чаму? - А тут касцёл Ад нас да вас якраз на паўдарозе.
***
І гэта ноч - чарней, чым сажа, І - з цыгарэтай на губе - Бадзяжны чалавек, што кажа: "Я знаю, хто цябе заб'е".
І гэты свет, жыццё ўсё гэта, І ўсё, што ў ім было, - нібы дапаленая цыгарэта, прылепленая да губы.
***
Я жыў з гары, а брат мой - угару... Брат, не памры! А калі я памру, Як мае быць усё зрабі ў пару - І на магілу перасунь гару.
***
Бліжэй за ўсіх да Боскага суда Паселены ў нябёсах спеў птушыны, А да зямлі, да камянёў і гліны Бліжэй за ўсіх паселена вада.
Я спевам быў - і з рознаю брыдою Спяваў штодня!.. А ў роспачнай начы Я сніў ваду і быць хацеў вадою, Па гліне плыць, па камянях цячы...
***
Тым часам, як час прабягае, Пытаюся з часам сам-насам: "Скажы мне, мая дарагая, Ці ты не самоцішся часам Па часе, які пралятае, Як пыл залаты скрозь праменні, Скрозь сны нашы, мары, трызненні, Скрозь тое, што назвы не мае?.."
***
Вялікдзень. Сонечна. Званы. Хрыстос васкрос. Чакаюць дзіва.
Антыхрысты прыйшлі з вайны; Без дай чаго рабіць, яны Хрыстосваюцца сарамліва.
ЛАНЦУГ