У дом ён заляціць,
заб'ецца ў клетку тую,
Дзе котка наша спіць, і побач з ёй засне...
І будзеш ты глядзець у далячынь пустую,
І волю ў ёй шукаць, і думаць пра мяне.
СКАРЫШЭЎСКІ ПАРК
На Скарышэўскі парк за лета ўсё не ўпала
Ні кропелькі дажджу, а ўсё адно раса
На скурчаным лісці крыштальна высыпала,
І ззяла ў Боскі свет адчайная краса.
Ты ў Скарышэўскі парк ні разу не ступала
Ні летам, ні зімой, а ўсё адно відно,
Як дрогкую расу, блукаючы, збівала
З вясельных нашых руж, што высахлі даўно.
Каханая, даруй!.. Але не ўсё прапала,
Калі я помню ўсё... Калі я плачу так...
Ах, як яно было! Ах, як яго не стала!..
Прабегла па расе праз Скарышэўскі парк.
***
Вечаровыя цені плывуць ад акна,
Пагаворым пад вечар
Не аб вечным, аб нечым,
Хоць пра тое, што хутка вясна.
Як даўно я табе не казаў пра вясну!
Прабачаюся, чуеш:
Ты са мной вясною начуеш,
Не баішся, што я не засну.
Усміхаешся ў сне, як глядзішся ў ваду,
Не баішся, што ў ноч нечакана сыйду -
І не страшна да рання
І чакаць, і баяцца вяртання...
***
Выб'ю дзверы плячом у начное жытло -
Закрычаць, завішчаць і запаляць святло,
Ратавацца зачыняцца ў ваннай...
Сплю пасля з істэрычнаю паннай.
Проста так. Абы ціха было.
ЛАЗЕНКІ
Тое ўсё, што назвалася Зося
І паклалася ў лёсе, як знак,
Я не ведаю, як пачалося,
І не думаю, скончыцца як.
Проста гэтак яно выпадае,
Праступае кляймом на ілбе...
Прастытутка мая маладая,
Дай за ўсіх пашкадую цябе!
Адкіпела і збегла, як пена,
Адбыло, што было... Перадых.
...Слаўна слухаць, як граюць Шапэна
А дванаццатай па выхадных.
Слаўна з Зосяй бадзяцца ў Лазенках,
Забываючы, хто ты такі...
На яе сінякі на каленьках,
Як на кветкі, ляцяць матылькі.
***
Зламаўся лёс... Ну, што ж, не ў першы раз,
Жыццё не да капейчыны прайграна,
І кажа пакаёўка: "Проша пана,
Я сёння зноў малілася за вас..."
Яна таропка накрывае стол,
Бялее тварам, быццам на марозе...
- Малілася? Чаму?
- А тут касцёл
Ад нас да вас якраз на паўдарозе.
***
І гэта ноч -
чарней, чым сажа,
І - з цыгарэтай на губе -
Бадзяжны чалавек, што кажа:
"Я знаю, хто цябе заб'е".
І гэты свет, жыццё ўсё гэта,
І ўсё, што ў ім было, -
нібы
дапаленая
цыгарэта,
прылепленая
да губы.
***
Я жыў з гары, а брат мой - угару...
Брат, не памры! А калі я памру,
Як мае быць
усё зрабі ў пару -
І на магілу перасунь гару.
***
Бліжэй за ўсіх да Боскага суда
Паселены ў нябёсах спеў птушыны,
А да зямлі, да камянёў і гліны
Бліжэй за ўсіх паселена вада.
Я спевам быў - і з рознаю брыдою
Спяваў штодня!.. А ў роспачнай начы
Я сніў ваду
і быць хацеў вадою,
Па гліне плыць, па камянях цячы...
***
Тым часам, як час прабягае,
Пытаюся з часам сам-насам:
"Скажы мне, мая дарагая,
Ці ты не самоцішся часам
Па часе, які пралятае,
Як пыл залаты скрозь праменні,
Скрозь сны нашы, мары, трызненні,
Скрозь тое, што назвы не мае?.."
***
Вялікдзень. Сонечна. Званы.
Хрыстос васкрос. Чакаюць дзіва.
Антыхрысты прыйшлі з вайны;
Без дай чаго рабіць, яны
Хрыстосваюцца сарамліва.
ЛАНЦУГ