А гэтае "кы-гы"
заходзіцца над намі!
Як з адзіноты ўсёй! З усёй маёй тугі!
З маёй маны! З віны! Аглухлымі званамі
З расхрастанай душы: "Кы-гы! Кы-гы! Кы-гы!"
Ламае кайф, як лёс! Спыніся ты, вадзіла!..
Не спыніцца ніхто! Шалёная шаша!
І ў кожным, як віхор, віруе злая сіла,
У кожнага свая шалёная душа!
Канае ўжо мая!.. Ды блізка да Варшавы -
Світанак там! -
і ў ім
касцёльны крыж дрыжыць...
І толькі пра адно ў разбойніка Варавы
Пытае Ешуа:
"Скажы, ты хочаш жыць?.."
Пра што пытаць?.. Калі
кампанія такая!
Такая Гнешка ў нас!
Не капай на мазгі!..
А ў цёмнай вышыні, якая ўся пустая,
Няўцямнае, як Бог:
"Кы-гы, кы-гы, кы-гы..."
ВУЛІЦА ВАРШАЎСКАЙ БІТВЫ
"Зялёная вода,
Вада зеляная", -
Спявае ў застоллі сябрына хмяльная,
Што мае прыгоду,
бо мае нагоду:
Сягоння дзень бітвы дваццатага года.
Варшаўская бітва дваццатага года!
Скрываўлены шаблі за шчасце народа!
Пасеклі налева!
Пасеклі направа!
Чарга за табою, паненка Варшава!
Жалезнай рукою -
да шчасця тутэйшых!
Танцуе на белым кані Тухачэўскі!
Чатыры ў адзін у яго перавага,
Не лічачы сілы чырвонага сцяга!
А сцяг бел-чырвоны
нічый і ніякі.
Якая там Польшча! Якія палякі!?
А тыя, якія насмерць тут паўсталі,
Чаго не даруе "пілсудчыкам"
Сталін.
Не, кроў гэтай бітвы не хутка астыне:
Напоўніцца роў да краёў у Катыні,
Прадасць яшчэ Сталін варшаўскіх паўстанцаў, -
Прыпомняцца ўсім Тухачэўскага танцы.
І сам камандарм, што не знае пра гэта,
Які зваяваць яшчэ марыць паўсвета,
Чырвонаму сцягу аддаўшы ўсе сілы,
Ужо недалёка ад краю магілы...
О, колькі пабітых!
Агнём і віхурай
Касіла іх рэвалюцыйная бздура!..
Жылі б - дык спявалі б:
"Зялёная вода..." -
На вуліцы бітвы дваццатага года,
Дзе іх памінае ў застоллі,
Спявае
Сябрына хмяльная, уся маладая,
Якая не знае, што свет залівае
Раз-пораз то кроў, то вада зеляная.
ВУЛІЦА 3 МАЯ
Генерал Ерузельскі
аспрэчвае права свабоды
бунтаваць сярод тых,
хто яе не прымае.
Мы ідзём пад дажджом
праз Варшаву
па вуліцы 3 Мая.
Генерал Ерузельскі
падобны на гальштук, што з моды
хоць і выйшаў, а вузел трымае.
ПАДАРУНАК
"Жыць табе не надаела?
Не агоркнуў белы свет?.."
"Баба клопату не мела, -
Адказаў я. - Знікні, дзед".
"Слухай, ты з якога краю?
Па гаворцы чую: свой..."
"Дзед, я знаць цябе не знаю,
Рухай краем-стараной".
Ён пра Менск ды пра Нямігу...
"Дзед, калі мы землякі,
Дык трымай на памяць кнігу -
І разыдземся ўбакі".
"Не гані. Даўно прагнаны
Я ўжо ўсімі адусюль...
Тут прытулак побач танны.
Грошы маеш?"
"Ёсць пакуль".
"То пайшлі?"
"Гары ўсё гарам!.."
І ў фанерным будане,
Дзе ўся мэбля - стол ды нары,
Спавядаецца ён мне.
Ён вайной сарваны з дому -
І ўжо колькі лет і зім
Не патрэбны анікому,
Ні чужым і ні сваім.
Да мяне прыбіўся: "Слухай,
Не кідай, дапамажы..."
"Дапамог бы, бляха-муха,
Толькі чым і як, скажы?"
"Чым і як, таго не знаю,
Не прыдумаў, як і чым..."
Налівае ён да краю.
П'ём. Закусваем. Маўчым.
Ён пытае: "Зноў па поўнай?.."
Ноч. Вакзал. Свісткі. Гудкі.
Я кажу: "П'ём палюбоўна,
А бярэмся загрудкі?"
"Не, ты што! - ён косіць вокам, -
Лёс нас звёў і развядзе...
Так жыццё маё далёка,
Што няма яго нідзе.
Загрудкі мне з лёсам брацца
Страшна, ліха на яго...
Я знайду чаго баяцца
Нават, як няма чаго".
"Дык чаго ж ты ўрэшце хочаш
Ад мяне?.."
"Ты будзь. Сядзі.
Пачакай да скону ночы,
Развіднее - і ідзі.