Каб родны край быў вечна вольны,
Не знаў палону, ганьбы рабства;
Каб твой народ, пракляўшы войны,
У мужных сэрцах песціў брацтва.
I час настаў: з імглы далёкай
Нам зорыць дзей тваіх пачатак!..
Таму так молада, так лёгка
I я хаджу тут, твой нашчадак.
У слаўным горадзе Францыска
Шапчу: "Жыве і не загіне!.."
I ўдзячна кланяюся нізка
Табе, прасветлая княгіня.
13.XІІ.1993
ПАВУКІ
Я да сляпой не клічу помсты,
Ды калі ўсё ж наступіць час —
I выбух грымне векапомны, —
Я шкадаваць не буду вас —
Вас, павукі, у кім апошні
Праменьчык людскасці пагас.
14.XІІ.93
З ЭПАСУ МАЛЕНСТВА
(Штрых да біяграфіі)
Зноў стужку памяці кручу —
Гляджу сваё маленства.
Як страшна хлеба я хачу!
Калі яго наемся?
Ці на двары стаіць паўдзён,
Ці раніца, ці вечар —
Чаму я так яму жадзён?
Чаму галодны вечна?
Вось адвячоркам на грудку,
Дзе жніўны дух гарачы,
Сястра мне сунула ў руку
Малюсенькі акрайчык.
Хоць пахнуў паранкай праснак
I быў зямліста-шэры —
Я і дагэтуль помню смак
Сіроцкай той вячэры...
Вось у дзічы, пад купай лоз,
Ляжу цішком, як мёртвы.
А цётка — о, шчаслівы лёс! —
Дае мне хрушчык з морквы.
I я па трошачку зусім
Адкусваю з-пад пальца —
Каб як мага даўжэй мне з ім,
Даўжэй з ім не расетацца...
Куды ні гкнуся ў памяць тых
Далёкіх дзён мінулых —
Усё адзін і той жа штрых,
Адзін і той малюнак.
З ім да сівых дажыў гадоў.
А ў старасці пачэснай —
Здаецца... скора буду зноў
Жадзён скарынцы чэрствай.
23.ХІІ.93
КІРМАШ
Пракляўшы рынак безгаловы,
Я ўспамінаю з болем наш —
Былы, мясцовы, местачковы,
Багаславёны фэст-кірмаш.
О, колькі ён збіраў народу!
I пачуваўся кожны там —
Нібы прыйшоў па ўзнагароду
Ці ўзнагародзіць хоча сам.
Усё там сведчыла пра свята,
Усё высокі брала строй.
Там кожны меў Хрыста за брата,
А Багародзіцу — сястрой.
Там кожны быў другому рады,
Як свату сват, як кум куме.
А прыніжэння ці няпраўды
Там не магло быць і на ўме.
Сам Бог там чаркаю налітай
Вітаў усіх і меціў знак.
"Ну не прадам — бяды вялікай!
Ну не куплю — пабуду так!.."
Усякі торг любоў вянчала.
Жыццё свяцілася ўваччу.
А што за мова там гучала!
Якую там я мову чуў!..
Не, гэта быў зусім не гандаль,
Не продаж-купля душ праз торг.
Была свабоды прапаганда.
Быў выхад сэрца на прастор.
25.ХІІ.93
РЭПЛІКА
За ўсе свае памылкі і грахі
Перад людзьмі і Богам,
За тое, што, нібы сляпы-глухі,
З анёлам блытаў погань, —
Кускамі сэрца кожны дзень плачу.
Чаго ж, панок, кіслішся?
Падазраеш, што збегчы я хачу?
Не ўсё сплачу — баішся?
Дарэмна! Мог бы ўжо і ведаць-знаць,
Што я не з дэзерціраў
I ад жыцця не кінуся ўцякаць:
Сплачу да кроплі шчыра.
25.ХІІ.93
ЯКІ ЎЖО ГОД...
Які ўжо год цынічны зброд
Спраўляе шабаш на экранах,
У храмах тлуміць, як у крамах,
Каб звесці корань наш на звод.
Які ні высвечу канал,
Любой парою, дзень-адодні —
Крыўлякі, выхапні, падонкі
Крычаць: "Канай, мужык, канай!"
Каб без душы, без крыл, без сіл
Я задыхнуўся ў гэтай багне
I не пачуў, як гром бабахне —
Той, што на ўвесь на небасхіл.