John Ringo
Taniec z diabłem
KSIĄŻKA TA DEDYKOWANA JEST:
Thomasowi Bumettowi, lat 38, ojcu trójki dzieci, i wszystkim innym wojownikom Lotu 93. Zginęli, żeby inni mogli żyć.
CHRONOLOGIA INWAZJI POSLEENÓW
9 października 2004 — Pierwsze lądowanie, 5 kul. Fredericksburg, Afryka Środkowa, Azja Południowo-Wschodnia, Uzbekistan.
28 lipca 2005 — Pierwsza fala, 62 kule. Główne miejsca lądowań: wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej, Australia, Indie.
15 sierpnia 2005 — Ostatni przekaz radiowy: Dowództwo Obrony Australii, Alice Springs.
12 kwietnia 2006 — Druga fala, 45 kul. Główne miejsca lądowań: Chiny, Ameryka Południowa, zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej, Bliski Wschód, Azja Południowo-Wschodnia.
14 maja 2006 — Ostatni przekaz radiowy: Chińska Armia Czerwona, Xianging.
28 maja 2006 — Ostatni przekaz radiowy: Sojusz Turecki, Dżalalabad.
18 czerwca 2006 — Ostatni przekaz radiowy: Dowództwo Połączonych Sił Indochin, Angkor Wat.
19 grudnia 2006 — Ostatni przekaz radiowy: Sprzymierzeńcy Księgi, Jerozolima.
23 stycznia 2007 — Bitwa o L3: strata supermonitora „Lexington”, Flota Uderzeniowa 4.2.
17 lutego 2007 — Bitwa o bazę Titan.
27 marca 2007 — Trzecia fala, 73 kule. Miejsca desantu: Europa, Afryka Północna, Indie II, Ameryka Południowa II.
30 kwietnia 2007 — Ostatni przekaz radiowy: Islamskie Siły Obronne, Chartum.
5 lipca 2007 — Ostatni przekaz radiowy: Indyjskie Siły Obronne, Gudżarrat.
25 sierpnia 2007 — Ostatni przekaz radiowy: Siły Bolivara, Paragwaj.
25 września 2007 — Pierwsza bitwa o Irmansul. Strata supermonitorów „Enterprise”, „Yamato”, „Halsey”, „Lexington II”, „Kuźniecow”, „Victory”, „Bismarck”. Floty Uderzeniowe 77.1, 4.4, 11.
17 grudnia 2007 — Druga bitwa o Ziemię. Strata supermonitorów „Moskwa”, „Honsiu”, „Mao”. Flota Uderzeniowa 7.1, 4.1, 14.
18 grudnia 2007 — Czwarta fala, 65 kul. Główne miejsca desantu: Chiny II, wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej II, Europa II, Indie III.
14 marca 2008 — Ostatni przekaz radiowy: Siły Unii Europejskiej, Innsbruck.
28 sierpnia 2008 — Piąta fala, 64 kule. Główne miejsca desantu: zachodnie wybrzeże Ameryki Północnej II, wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej III, Rosja, Azja Środkowa, Południowa Afryka, Ameryka Południowa III.
17 września 2008 — Ostatni przekaz radiowy: Wielki Sojusz Afrykański, Pietermaritzburg.
12 października 2008 — Ostatni przekaz radiowy: Armia Czerwona, Niżny Nowogród.
21 października 2008 — Oficjalne uznanie stanu rzeczy: brak zorganizowanych sił polowych poza Północną Ameryką.
14 listopada 2008 — Druga bitwa o Irmansul. Strata supermonitorów „Lexington III”, „Yamato II”. Flota Uderzeniowa 14.
1 grudnia 2008 — Tajny raport Komisji Senatu: szacowana liczebność populacji ludzkiej na Ziemi: 1.4 miliarda. Szacowana liczebność populacji Posleenów: ponad 12 miliardów.
26 maja 2009 — Ostatnia jednostka Posleenów na Irmansul zniszczona.
1
Modlitwa komandosa
Nocne niebo nad ruinami Clayton w Georgii rozdarły strugi ognia, kiedy artyleria w sile brygady wystrzeliła szrapnele. Purpurowo-pomarańczowe błyski pocisków z opóźnionym zapłonem ukazywały wypalony szkielet Burger Kinga i umykające stamtąd centaurowate sylwetki posleeńskich najeźdźców.
Obcy z głowami krokodyli rozpierzchli się pod ogniem z dział, a starszy sierżant sztabowy Mosovich wyszczerzył w uśmiechu zęby, słysząc równy jak metronom rytm strzałów drużynowego snajpera. Posleeński batalion, zwany przez obcych oolt’ondar, która to nazwa obejmowała wszystko od batalionu do dywizji, prowadziło trzech Wszechwładców. Dwóch z nich zostało zmiecionych ze swoich antygrawitacyjnych platform dwoma celnie wymierzonymi pociskami, trzeci przyspieszył i szybko zniknął z pola widzenia. Teraz snajper zaczął pracować nad posleeńskimi normalsami.
Reszta piątej drużyny zwiadu dalekiego zasięgu wstrzymała ogień. W przeciwieństwie do snajpera i jego karabinu kaliber .50, pociski smugowe pozostałych żołnierzy na pewno zdradziłyby ich pozycję. A wtedy byłoby niewesoło; nawet pozbawiony dowodzenia batalion półinteligentnych normalsów dałby radę zetrzeć ich z powierzchni ziemi.
Dlatego też żołnierze ograniczyli się do kierowania ogniem artylerii, dopóki wszyscy obcy nie zniknęli z pola widzenia.
— Dobry strzał — powiedział cicho Mueller, patrząc na dziesiątki leżących na drodze trupów wielkości konia. Wielki jasnowłosy sierżant walczył z Posleenami albo szkolił do walki innych, zanim jeszcze reszta świata dowiedziała się o ich istnieniu. Podobnie jak Mosovich, uczestniczył w większości przegranych i kilku wygranych bitwach całej inwazji.
Na początku rozkaz ostrzeliwania wszelkich napotkanych podczas patroli celów nie wydawał się najlepszym pomysłem. Mueller ganiał się już z Posleenami i wiedział, że to żadna przyjemność; obcy byli szybsi i wytrzymalsi niż ludzie.
Na szczęście najeźdźcy nie kontynuowali pościgu poza pewne określone strefy, a oddział dysponował odpowiednią siłą ognia, by móc większość ścigających wystrzelać. Dlatego żołnierze korzystali z każdej okazji, żeby to zrobić. Poza tym, prawdę mówiąc, czerpali pewien rodzaj perwersyjnej przyjemności z dobrego artyleryjskiego ostrzału.