— Musimy ich skoordynować — powiedział pułkownik Cutprice. Wyglądał na dwudziestolatka, dopóki nie zajrzało mu się w oczy. W rzeczywistości był jednym z najbardziej odznaczonych weteranów wojny w Korei. Dzięki cudom galaktycznego odmładzania zniedołężniałemu, staremu żołnierzowi przywrócono młodość, a on niemal natychmiast zaczął od nowa gromadzić medale.
Jednostka Dziesięciu Tysięcy, którą dowodził, liczebnie przewyższała brygadę, a dzięki przystosowanemu sprzętowi Posleenów wartością bojową równała się pancernemu korpusowi. Cutprice odmówił przyjęcia rangi wyższej od pułkownika, a jedyna nieudana próba zastąpienia go kimś innym spowodowała coś w rodzaju buntu, dlatego to właśnie pułkownik dowodził tą miniaturową dywizją.
— Moi chłopcy i siedemdziesiąta druga dywizja zatrzymali ich wzdłuż Genesee Park Avenue, a w The Park trzyma się jakaś okopana na wzgórzu kompania z czternastki. Ale coraz więcej jebanych koników wali przez ten cholerny most. Musimy wyprowadzić kontratak i zniszczyć most. Byłoby nam łatwiej, gdybyśmy mieli przy tym wsparcie pancerzy wspomaganych.
Stewart znów się skrzywił. Dla jednostek konwencjonalnych czy nawet nie opancerzonych Dziesięciu Tysięcy atak na Posleenów był ciężkim wyzwaniem. Działka magnetyczne i plazmowe zamieniały żołnierzy na otwartym terenie w mielonkę, a Wszechwładcy otwierali ciężkie czołgi jak blaszane puszki. Dlatego właśnie do szturmów zawsze używano galaktycznych pancerzy wspomaganych. Oznaczało to jednak, że ich siły malały po każdym ataku, zwłaszcza na Wielkich Równinach i tutaj, w Ontario Salient. A ponieważ Ziemia była odcięta i jedyne fabryki wytwarzające pancerze znajdowały się poza nią, z każdym starciem było ich coraz mniej.
Galaksjanie uzupełniali straty jedynie w minimalnym stopniu. Niewykrywalne statki lądowały na wyspach Pacyfiku i przeładowywały sprzęt na łodzie podwodne. Te z kolei zawijały do portów położonych na dużych szerokościach geograficznych, takich jak Anchorage. Stamtąd ładunek przewożono ciężarówkami do wciąż trzymających się punktów obrony. Ale to źródło zaopatrzenia było żałośnie niewystarczające, by pokryć ponoszone straty. Dlatego właśnie w siłach zbrojnych USA z dwóch dywizji pancerzy wspomaganych zostały niecałe dwa bataliony — dziesięć procent stanu wyjściowego — i to w ciągu ostatnich czterech lat. W tym czasie zużyto ponad cztery dywizje pancerzy.
Pierwszy batalion 555 pułku piechoty mobilnej, Prawdziwe Czarne Pantery, poniósł mniejsze straty niż inne bataliony i wciąż miał solidny zespół weteranów, chociaż nawet oni mieli ponad dwustuprocentową rotację. Przy słabym zaopatrzeniu oznaczało to jednak, że nawet pierwszy batalion jest skazany na zagładę.
A tymczasem Posleenów było coraz więcej.
Homer pokręcił głową i odwrócił się do drugiego oficera w pancerzu uczestniczącego w naradzie.
— Jeśli major O’Neal szybko się nie pojawi, przekażę dowodzenie pani, kapitan Slight.
Jego niebieskie oczy były zimne jak agaty. Mike O’Neal był kiedyś jego adiutantem i osobistym protegowanym, ale gdyby Rochester upadło, następna linia obrony znajdowała się dopiero na wschód od Buffalo, a front był tam dwa razy szerszy. Utrzymanie Rochester było więc warunkiem obrony całych wschodnich Stanów Zjednoczonych.
— Tak jest, sir — odpowiedziała dowódca kompanii Bravo. — Sir, byłoby dobrze, gdybyśmy mogli uwolnić artylerię. Musimy uderzyć w ten most, a nie — proszę wybaczyć mój francuski — w pierdolony ogon logistyczny, sir.
Homer uśmiechnął się jeszcze szerzej, co u niego było pewną oznaką gniewu, podczas gdy zniecierpliwiony Cutprice parsknął.
— Pracujemy nad tym. Dwadzieścia minut temu generał Gramns został z mojego rozkazu odwołany. Koordynator artylerii Dziesięciu Tysięcy próbuje ich właśnie przekonać, że most pontonowy to lepszy cel niż „obszary gromadzenia się wroga”.
— Razem z plutonem moich żandarmów — dodał Cutprice. — I dwoma spodkami. Powiedziałem mu, że jeśli tylko któryś z tych generalskich osłów spróbuje odstawiać jakieś numery, ma go, kurwa, publicznie rozwalić. Z działka plazmowego.
Szczupły pułkownik miał tak poważną minę, że trudno było stwierdzić, czy żartuje.
— Możliwe, że trzeba będzie kogoś rozstrzelać. — Homer westchnął. — Postawiłbym cię na czele korpusu, Robert, ale jesteś mi potrzebny. A dwóch rzeczy naraz nie zrobisz.
— Poza tym wytłukłbym tam wszystkich dekowników — mruknął pułkownik. — I wszystkich tych dupków z regularnej Armii, którzy nie mogą posłać swoich dywizji do walki.
— Dwudziesta czwarta z Nowego Jorku i osiemnasta z Illinois przegrupowują się pod North Chili — powiedział Homer. — Ale ja nie chcę po prostu zapychać nimi dziur. Kiedy wyczyścimy przyczółek, macie przerzucić mosty i wyprowadzić kontratak. Posłałem po kompanie saperów z Bailey, macie je wykorzystać. Pogońcie mi te koniki i odepchnijcie je najdalej, jak się da. Gwarantuję, że będziecie mieli za plecami wsparcie piechoty. Daję słowo.
— Co jest celem? — spytał Stewart. — Gdzie mamy się zatrzymać?
— Celem jest Atlantyk — odparł Homer. — Ale nie wyprzedzajcie za bardzo wsparcia. Chciałbym, żebyśmy przesunęli front pod Clyde. Byłby węższy, a poza tym jest tam odpowiedni teren.
— Jasne. — Cutprice wyszczerzył zęby w makabrycznym uśmiechu. — Ale flankę będziemy mieli rozwartą jak nogi kurwy z Subic Bay.
— Będą tam pancerze — powiedział cicho generał. — Niezależnie od tego, czy O’Neal się pojawi, czy nie.
Ernie Pappas westchnął. Wzgórze było pozostałością po lodowcu, który wyrzeźbił jezioro Ontario. Po południowo-wschodniej stronie, przeciwnej do tej, gdzie toczyły się walki, zamieniono dawny szpital dziecięcy na punkt leczenia tysięcy żołnierzy rannych w trwającej od miesiąca bitwie, w tym przynajmniej tuzina żołnierzy z piechoty mobilnej, zbyt poszarpanych, żeby pancerze mogły ich połatać.
Nawet tutaj, w czystym, świeżym powietrzu, czuło się cierpienie. Ze wzgórza roztaczał się piękny widok na bitwę, którą ósmy korpus właśnie przegrywał. Piękny widok.
Bez wątpienia dlatego właśnie Stary wybrał wzgórze na miejsce medytacji. W miarę jak wojna się przedłużała, a stosy ofiar rosły, major robił się coraz bardziej ponury. Nikt na Ziemi nie mógł nic na to poradzić, ale Stary chyba traktował to bardzo osobiście. Jakby odpowiedzialność za ocalenie całego świata spoczywała wyłącznie na jego barkach.
Mogło to brać swój początek z pierwszych dni wojny, kiedy mówiono, że pluton O’Neala niemal samodzielnie zatrzymał posleeńską inwazję na planetę Diess. Ale to były dawne dzieje, do tego dawno zrewidowane. Posleenów zatrzymały jedne z najlepszych i najbardziej doświadczonych jednostek NATO, skonstruowana przez Indowy Główna Linia Obrony i obsadzające ją amerykańskie, francuskie, brytyjskie i niemieckie oddziały piechoty. O’Neal mógł się chlubić tym, że — oprócz tego, iż był jedynym człowiekiem, który ręcznie zdetonował ładunek nuklearny i przeżył — uwolnił siły pancerne uwięzione w megawieżowcu.
I właśnie przez to mogło mu się wydawać, że jest w stanie samodzielnie ocalić planetę. A może po prostu taki był: samotny wojownik, Horacjusz na moście. Naprawdę wierzył w etos wojownika, filozofię rycerza, sans peur, sans reproche. I sprawił, że jego żołnierze też w to wierzyli dzięki wyrazistości jego wizji i sile przekonywania. To właśnie ta wizja pomogła im wytrwać. Ale teraz mógł właśnie płacić za to cenę.