Ява падміргнуў мне. Я ціхенька хмыкаю ў адказ ( я падміргваць не ўмею, у мяне адразу два вокі заплюшчваюцца, як у дзеда Варавы). Малайчына старшына! Дзякуй! Геройская міліцыя ў Кіеве.
Потым мы ўсе выходзім з музея і ідзём на Ўладзімірскую горку. І старшына Палянічка разам з намі.
Потым мы едзем у Палац піянераў. (Ух, здорава! Вось гэта палац! Казка!) І старшына Палянічка разам з намі.
Потым мы сядаем на машыну (Кныш з Бурмілам даўно ўжо тут і паводзяць сябе вельмі спакойна — нібы самыя звычайныя людзі) і адпраўляемся ў дарогу.
А старшына Палянічка ўрачыста прыкладае руку да шапкі і стаіць так, аддаючы чэсць, пакуль мы не знікаем.
І зноў сама сабою завялася песня.
Мы з Явам хітравата пераглядваемся і цягнем яе на ўсё горла.
І так нам весела, што мы аж кладзёмся. Але Галіна Сідараўна нічога не чуе і не бачыць — спявае, заліваецца.
Бывай, Кіеў! Бывай, старшына Палянічка!
РАЗДЗЕЛ IV. Трэніроўка на плёсе. А ці не шукаюць яны Папушыну стрэльбу
Бязлюдны плёс у плаўнях. На пясчаным астраўку за карчом вербалозіны сядзіць Бурміла ў шырачэзных смешных трусах, падобных на жаночыя. На нагах у яго ласты. У роце трубка акваланга, да твару ён прыладжвае маску. Чмыша, як кот — насішча перашкаджае. Праз шкло маскі заглядвае Бурміла ў брашуру, якую трымае ў руках, — звяраецца з інструкцыяй. Поруч — апрануты Кныш. Вось Бурміла адклаў брашуру. Пайшоў да вады, чапляючыся за зямлю ластамі і спатыкаючыся. Гэп! — упаў. Падняўся. Не выпускаючы з зубоў трубкі, нешта гудзе, мабыць, лаецца.
Зайшоў у ваду. Нырае. Над вадой нейкае імгненне дрыгаюцца хударлявыя валасатыя ногі ў ластах, потым знікаюць. Няма Бурмілы, толькі бурбалкі па вадзе пайшлі.
Кныш уважліва пазірае на ваду. Секунда, дзве, тры...
Ажно па вадзе пайшлі бурбалкі, бурбалкі, бурбалкі... Рраз! — і выбулькнула галава Бурмілы. Ліхаманкава зрывае Бурміла маску, трубку. Адштурхоўваецца, адплёўваецца. Цяжка дыхаючы, вылазіць з вады.
— Ху... Ху... Цьху... Ледзьве не ўтапіўся. Ху-у-у. Нельга мне яшчэ на глыбіню ісці. Небяспечна. Добранька патрэніравацца спачатку трэба. А ўжо ж там метраў шэсць або нават і ўсе восем будзе.
— Вядома, вядома... Патрэніруйся... Як жа! — супакойвае яго Кныш. — Але ты здорава. Справа пойдзе! Калі б я так мог...
— Так, нялёгкая гэта, бач, штуковіна. Здароўе, як у вала, трэба, — набівае сабе цану Бурміла.
— Затое потым... Ты мне потым боты будзеш цалаваць. Жыццё, як у раі, будзе, — Кныш клацнуў сябе пальцам па шыі і гігікнуў. Бурміла таксама гігікае ў адказ.
І ні Кныш, ні Бурміла не ведаюць пра тое, што мы з Явам усё бачым і чуем. Мы зашыліся ў чарот на другім беразе і назіраем. Па чарзе мы перадаём адзін аднаму стары палявы бінокль майго бацькі. Хаця бінокль падслепаваты на адно вока, але ўсё ж гэты бінокль у шэсць разоў набліжае да нас аб'ект назірання.
Нам пашчасціла: на наступны ж дзень пасля прыезду з Кіева мы «ўзялі след» — высачылі, як Бурміла з Кнышом падаліся ў плаўні, і ціхенька сабе паплылі за імі на чоўне-пласкадонцы.
І вось назіраем.
— Слухай, — шэпча Ява, — а можа, яны ныраюць па тую стрэльбу са стэнда, што Папуша ўтапіў?
Я няўпэўнена перасмыкнуў плячамі, не адрываючыся ад бінокля (зараз мая чарга). І ўспамінаю пра тую стэндавую паляўнічую стрэльбу.
Праўду гавораць — тут, у нашых плаўнях, для паляўнічых рай. Ад нашай вёскі далёка-далёка цягнуцца яны на поўдзень. Куды ні кінеш вокам — усюды плаўні без канца-краю. Плёсы мяжуюць з балацінамі, з астраўкамі, што параслі вербамі і лазою. Але найчасцей плаўні — гэта чараты, чараты, высачэзныя, трохметровыя, непралазныя чараты.
У тых чаратах людзі папраразалі так званыя «стружкі» — вузкія павілястыя калідорчыкі з чыстай вадой, па якіх можна праплысці на чоўне. Заблудзіцца ў гэтых стружках — раз плюнуць.
Невыпадкова ў час вайны нашы плаўні былі партызанскім краем. Сотні партызан хаваліся тут, і немцы нічога не маглі з імі зрабіць.
А дзічыны ў плаўнях — як камарэчы, аж цёмна. І качкі, і чыркі, і дзікія гусі. Чаго толькі няма!
Уяўляю, колькі паляўнічых наедзе сёлета ў жніўні на адкрыццё палявання «па пяру». І кіеўскія, вядома, прыедуць, якія заўсёды прыязджаюць.
Той даўгалыгі чарнявы Алесь, у якога свая «Волга» ёсць. І хітраваты, як яго называе дзед Варава, Ганабобель — вастраносенькі, драбназубы, з вялікімі вушамі, у акулярах — і сапраўды падобны на лісічку. І няўклюдны, круглатвары немалады ўжо Папуша. І паважны лысы Бубчанка.
Усе яны кандыдаты ў нейкія навукі. Што такое кандыдат, мы добра ведаем. Маці Явы была кандыдатам у дэпутаты раённага Савета. Яе біяграфія з фатаграфіяй вісела на сцяне нашай школы. Але нядоўга. Прайшлі выбары, і яна стала дэпутатам. А гэтыя трэці год прыязджаюць, і ўсё яшчэ кандыдаты.